Blikkies lui.
Trompie gluur woes na Blikkies en wikkel sy neus op en af om sy vriend te laat verstaan dat hy nou moeilik is. Hy sê bars: “Ek sê dis snaaks, en as jy weet wat goed is vir jou, sal jy ook so sê.”
Blikkies kou peinsend.
“As dit vir my snaaks was, sou ek mos gelag het. En ek het nie.”
“So jy bedoel dis nié vir jou snaaks nie?” wil Trompie weet.
“Nee, dit is nie.”
“Wel, dit ís vir my!”
“Orraait, maar dis mos nie te sê dit hoef vir my ook snaaks te wees nie.”
Trompie bars skielik weer uit van die lag.
“Wat’s nou vir jou snaaks?” wil Blikkies weet.
“Ek lag sommer omdat ons so oor niks sit en stry nie terwyl ons baie ander dinge kan doen.”
Blikkies lag nou saam met Trompie. Dis nie vir hom snaaks dat ’n haarkapper na ’n haarkapper toe moet gaan om sy hare te laat sny nie, maar dit ís wel vir hom snaaks dat hulle twee so oor niks sit en stry nie.
Dan word dit weer stil in die haarkapperswinkel. Uiteindelik vra Blikkies die vraag waarvoor Trompie gewag het: “Watse baie ander dinge kan ons doen?”
Trompie skuif nader en vryf sy hande in die lug terwyl sy oë blink.
“My hare is gesny, nè, Blikkies?”
“Ja.”
“En dis mooi gesny, nè?”
Blikkies kyk na Trompie se hare. “Dis nie te sleg nie,” sê hy.
“Wel, ek sê vir jou, ek kan beter as oom Henk hare sny.”
Blikkies kyk agterdogtig na Trompie.
“Ja?”
“My hare is mooi gesny, maar kyk net hoe lyk jy – soos ’n orangoetang!”
Blikkies kyk onwillekeurig met groot oë na homself in die spieël. Sy hare is nogal lank, maar hy lyk darem nie soos ’n orangoetang nie.
“Ek sê jou wat, Blikkies. Ek sal jou vandag ’n groot guns doen, net omdat jy my goeie vriend is.”
“Wat?”
Blikkies lyk ongemaklik.
“Ek sal jou hare vir jou sny en jou nie ’n sent daarvoor laat betaal nie.”
“Nee dankie,” sê Blikkies vinnig. “Ek los my hare liewer soos dit is.”
Trompie stry nou kliphard met Blikkies. Hy wil so graag vir sy vriend die groot guns doen om sy hare te sny.
Blikkies byt egter nie. Hy wys Trompie se aanbod beslis van die hand en begin sommer weer ’n strokiesprent lees.
Trompie wys sy vriend op alles wat hy in die verlede al vir hom gedoen het, maar dit het geen uitwerking op Blikkies nie.
Trompie sê sy hare is nou so mooi gesny en gekam dat hy skoon skaam voel om saam met Blikkies in die straat te loop. Blikkies lyk regtig erg verwaarloos met sy ongekamde boskasie. Dit is vir Trompie ’n vernedering om saam met so iemand op straat te verskyn.
Maar Blikkies gee nie kop nie. Hy hou net aan om die strokiesprent te lees.
“Ek weet nou wie my vriende is en wie nie,” mompel Trompie. “Ek wil jou help om soos ’n ordentlike mens te lyk en wat kry ek daarvoor? Nie eers ’n dankie nie. Jy lyk nie net soos ’n misoes nie; jy’t ook g’n maniere nie!”
Blikkies kyk nou van die strokiesprent af op.
“Maar ek hét mos dankie gesê dat jy aanbied, maar ek wil rêrig nie hê jy moet my hare sny nie …”
“Hoekom nie?”
“Omdat dit dan nog slegter sal lyk as nou.”
“Dis onmoontlik!” sê Trompie verontwaardig. “Ek sny baie goed hare!”
“En waar het jy dit nogal geleer?”
“Ek hou my oë oop wanneer oom Henk myne sny.”
“Nee, Trompie,” sê Blikkies en tel die strokiesprent weer op. “Ek gaan nie dat jy my hare sny nie. Baie dankie.”
“Nie te danke nie … orangoetang!” brom Trompie vies en hy staan op.
Trompie staan nou voor die spieël. Hy het ’n kam in sy linkerhand en ’n skêr in sy regterhand. Hy knip-knip met die skêr in die lug en maak met die kam asof hy iemand se hare daarmee oplig en dan die punte afsny. Hy wil mos vir Blikkies wys hoe behendig hy is.
Sy bewegings is egter maar lomp – selfs hy kom dit agter. Hy sit die skêr en kam neer.
Nou kyk Trompie aandagtig na die verskillende blikkies en bottels haarmiddels op die glasblad voor die spieël. Hy voel oom Henk kon darem ’n bietjie olie aan sy hare gesit het.
Daar is ’n rooi roos op die een bottel. Trompie kan nie die etiket daarop lees nie, want dit is ’n vreemde taal. Maar die prentjie laat hom dink die olie ruik seker soos rooi rose. Hy besluit om dit te probeer.
Trompie haal die prop af en gooi van die botteltjie se inhoud op sy hande uit. Dan vryf hy dit oor sy hare. Van die olie loop by sy voorkop en agter sy ore af. Hy vryf dit weer terug na sy hare toe. Blikkies staan nader en hou Trompie dop. Hy dink sy boskasie sal minder soos ’n orangoetang s’n lyk as hy ook van die haarolie aansit en sy hare dan mooi kam.
Die twee seuns se koppe is vol olie en nou kam hulle hul hare. Trompie het ’n groen blikkie vetterige salf oopgemaak en daarvan ook op sy kop geplak.
Wanneer Trompie klaar is, kyk hy lank na homself in die spieël. Hy trek sy neus op en af, plooi sy voorkop wat blink van die olie, knipoog, draai sy kop effens skeef en loer dan uit die hoeke van sy oë om te sien hoe sy profiel lyk. Ja-nee, hy is tevrede. Hy wat Trompie is, is sowaar vir jou ’n mooi seun.
Hy kyk na Blikkies en kondig met simpatie in sy stem aan dat die haarolie in Blikkies se geval nie enige verskil gemaak het nie. Hy is bitter jammer om so iets te sê, maar Blikkies lyk vir hom nog maar steeds soos ’n orangoetang – nou net ’n blink, vetgesmeerde een.
“Moenie simpel wees nie,” sê Blikkies en smeer nog ’n handjie vol van die haarolie wat soos rooi rose behoort te ruik aan sy kop.
’n Kort buksie verskyn in die deur. Dit is Jannie, die posmeester se seun. Hy is nog op laerskool. Hy het eenkeer vir Trompie ’n kreunende ballon gegee en toe moes Trompie hom leer swem.
Jannie kyk verbaas na die twee groter seuns. Sy oë dwaal deur die vertrek. Hy soek oom Henk.
Trompie en Blikkies kyk na mekaar en dieselfde gedagte registreer in albei se oë. Hier is Trompie se kans om te bewys
