is vir die Boksombende die grootste vernedering nóg op hierdie dag van vernederings. Hulle wens hierdie moeilike tydjie wil nou verbygaan.
Een middag neem die seuns die drieling fliek toe. Hulle gee nogal nie om nie, want hulle wil self ook graag die prent sien en dit kos hulle natuurlik niks nie, want Dawie se ma betaal vir alles.
Dit is ’n goeie fliek. Trompie sit langs een van die meisies. Hy dink dis Mop.
Hy dink deesdae baie aan haar. Hy is vies dat sy verder as hy kan spoeg, maar hy kan darem ook nie help om haar prestasie te bewonder nie.
Wanneer die held in die fliek met liefde in sy oë na die beeldskone heldin kyk en vir haar sê hoe innig hy haar liefhet, verander Trompie se gevoel van bewondering vir Mop se spoegprestasie in ’n gevoel van innige teerheid. Dit is of hy hom vereenselwig met die held op die doek, en dis asof Mop wat so stil hier langs hom sit skielik al die beeldskone heldin se wonderlike eienskappe besit.
Trompie draai sy kop na die meisie en sê sag en teer: “Die liefde is ’n snaakse ding, maar darem ook wonderlik, nè, Mop?”
“Ja, Trrrompie,” kom die meisie se stem sag, maar dan begin sy giggel en sê: “Eina!”
“Watse ‘eina’ is dit nou weer?” brom Trompie. “Waarvoor lag jy?”
“Ek is nie Mop nie,” sê sy. “Ek is Bop. Maar ek sal vir Mop sê hoe jy oor haar voel …”
“Sê jy net iets, dan draai ek jou nek soos ’n kuiken s’n om.”
Trompie skuif so ver as moontlik van Bop af weg. Hy kyk nou weer na die fliek. Die held vertel nog steeds vir die kastige heldin hoe mal hy oor haar is. Trompie sug verveeld. Dis sommer ’n simpel fliek dié.
Ná die fliek stap die vier seuns en die drie Darling-meisies kafee toe. Hulle het nog geld oor om lekkers of roomys te koop.
Trompie loop met sy hande diep in sy broeksakke na klippe en skop. Hy loer onderlangs na die meisies. Laat Bop net vir Mop iets sê van wat hy in die fliek gesê het, dan sal jy vir jou ’n ding sien!
By die kafee is die drieling vol fiemies. Hulle wil nie lekkers of roomys hê nie, maar appels.
Die seuns protesteer – Blikkies veral, want hy wil kougom koop. Trompie-hulle praat en praat, en praat later selfs hard, maar die meisies praat net nog harder. Op die ou end gee die seuns die stryd maar gewonne. Hulle koop veertien appels met die orige geld: twee appels vir elkeen.
En toe begin die stryery weer. Mop, Bop en Pop dink omdat hulle lede van die sogenaamde skoner geslag is, behoort hulle eerste kans te kry om elkeen twee appels te kies. Die seuns kan dié wat oorbly dan tussen hulle verdeel.
Die Boksombende maak hewig beswaar hierteen.
Dan kom Trompie met ’n voorstel wat vir almal aanvaarbaar is.
“Dis ’n speletjie waarvan ek in ’n tydskrif gelees het,” verduidelik hy. “Ons gooi al die appels in ’n emmer water. Dan dryf hulle bo en ons maak beurte om elkeen ’n appel te probeer vasbyt en met ons mond uit te haal. Maar ons moet ons hande heeltyd agter ons rug hou.
“Elkeen kry twee minute en jy kan in daai tyd soveel appels moontlik uit die water haal. En as jy nie ’n appel met jou mond gevang kry nie, dan kry jy natuurlik niks nie. Verstaan julle?”
Almal knik opgewonde. Dit gaan baie pret wees. Hulle stap vinnig met die pakkie appels na Dawie se huis toe.
Daar aangekom, tap die klomp gou ’n emmer vol water en gooi die appels daarin. Hulle trek nou lootjies om te bepaal wie wanneer aan die beurt gaan kom om ’n appel te probeer beetkry.
Dit is maar net nie Trompie se gelukkige dag nie. Hy het op die ou ent ook nie meer van die fliek gehou nie en ’n vreeslike flater gemaak toe hy met Mop gepraat het oor hoe ’n wonderlike ding die liefde is terwyl dit in werklikheid Bop was – en nou trek hy sowaar ook nog die lootjie om laaste ’n appel uit die water te probeer haal. Hy hoop maar net die ander kry dit nie reg om die groot appels raak te byt nie en probeer dan die kleintjies beetkry.
Rooie is eerste aan die beurt. Hy kniel langs die emmer met die drywende appels. Hy loer op na Trompie. Die Grootkaptein kyk op sy horlosie en dan sê hy: “Val weg!”
Rooie probeer om ’n groot appel te kry, maar hy sukkel. Die appel rol en duik in die water weg wanneer Rooie hom met sy mond probeer bykom.
Die kinders lag te lekker. Toe Rooie naderhand besluit om die groot, rooi appel maar te laat staan en ’n kleintjie te probeer raakhap, is sy tyd verstreke. Sy gesig en bolyf is papnat, maar hy het nie ’n appel gekry nie.
Die kinders probeer een na die ander en die meisies vaar verreweg die beste. Dit lyk of hulle slimmer as die seuns is – of miskien nie so gulsig nie. Hulle maak seker van die kleiner appels voor hulle die groteres probeer bydam.
Mop, Bop en Pop kry elkeen drie appels. Dawie is nogal besonder behendig en hy kry twee. Blikkies se hele kop is ’n paar keer feitlik onder die water en hy slaag uiteindelik daarin om een klein, verrimpelde appeltjie vas te byt en uit te lig.
Daar is nou nog net een appel in die emmer water oor en dit is ’n yslike grote. Trompie kry uiteindelik sy beurt. Dawie het ’n horlosie en hy hou die tyd dop.
“Begin!” sê Dawie, en Trompie is die ene konsentrasie.
Hy laat sak sy kop stadig af na die wateroppervlak. Sy oë is strak op die drywende appel gevestig. Hy wil nie graag hier voor Mop papnat word nie en byt versigtig na die appel. Maar soos hy byt-byt, duik-duik die ding weg.
Trompie probeer nou om die appel met sy neus na die kant van die emmer toe aan te jaag. Hy sal die ding daar vasdruk en dan probeer vasbyt en uitlig.
Die appel is nou teen die kant vas. Trompie maak sy mond groot oop om ’n vinnige hap te gee. Sy kop is net bo die water. Skielik voel hy ’n hand op sy nek en voor hy kan wegruk, word sy kop diep onder die water ingedruk en vir ’n paar sekondes daar gehou!
Trompie kom regop. Hy vee die water uit sy oë en spoeg die mond vol wat hy ingesluk het uit.
“Wie … wie’t dit gedoen?”
Trompie staan met gebalde vuiste en gluur die ander woes aan. Die meisies skater soos hulle lag en dit is die een “eina” na die ander. Rooie, Blikkies en Dawie glimlag net. Hulle sal dit nie waag om nou hard te lag nie.
“Ek vra weer – wie het dit gedoen?” Trompie lyk tog te koddig. Die nat hare hang oor sy voorkop. Sy hemp hang agter by sy broek uit en sy kouse lê op sy skoene. Hy byt op sy lip. Hy is woedend kwaad.
“Eina!” sê Mop.
“Eina!” sê Bop.
“Eina!” sê Pop.
Trompie kyk hulle nors aan. Hy is seker dit was een van hulle wat sy kop so onverwags onder die water ingedruk het. Hy glo nie een van sy manne sou dit gewaag het nie.
“Vir die laaste keer,” sê Trompie en sy stem klink kil en koud, “wie het my kop onder die water gedruk?”
Die drie meisies kyk na hom en dan sê een: “Wat
