maar ek weet mos. Nie nou al nie, sê Klein-Danie, eers wanneer hulle mekaar beter ken.”
“Kom ons spuit die bakkie af,” het hy gesê, skielik stroef.
Hoekom sê ek sulke goed vir hom, het ek gewonder, ek weet tog dit maak hom seer. Halfpad deur die afspuit het hy weer sy ou self geword, my skielik begin natspuit, terwyl ek gillend probeer wegkom. Ons was albei natter as die bakkie toe ons klaar is.
“Gaan trek gou iets anders aan, dan gaan haal ons jou geskenk.”
Hy het belowe dis iets moois. Ek het ’n jean en ’n bloedrooi toppie aangetrek omdat ek geweet het hy sou daarvan hou. Omdat ek hom graag wou troos. Rooi was nog altyd sy gunstelingkleur. My nat hare het ek so goed ek kon drooggevryf; hy het dit uitgekam, my kuif uit my oë gevee.
“Jy lyk pragtig. Kom ons ry.”
Ons is na my pa se vriend Willem toe. Ek het altyd daarvan gehou by oom Willem en tannie Marta. Hulle het nie kinders gehad nie, maar hulle het baie speelgoed gehad. En tannie Marta het nie omgegee as ek in die huis speel of koeldrank mors nie. “Is my geskenk hier? Wat is dit, Pappa?”
“Jy sal nou sien, ou agie.”
Ons is agterom die huis, saam met oom Willem.
“’n Hond!” het ek gegil toe die twee Alsatians op my afstorm.
My pa het gelag. “Ja, een is oom Willem s’n, die ander een is joune.”
“Dankie, Pappa!” Ek het my arms om hom gegooi voor ek afgebuk het na die wollerige hond wat my stertswaaiend dopgehou het. Ek het my arms ook om hom geslaan, en hy het my met ’n nat tong deur die gesig gegroet.
“Hy hou klaar van jou,” het oom Willem gesê.
My pa het langs my gehurk. “Jy moet vir hom ’n naam gee.”
“Wat van Vlooi?” het ek voorgestel.
“Dis ’n mooi naam,” het my pa gehuiwer, “maar onthou, hy is nou nog net ’n baba. Dink jy nie dit sal verspot wees as hy groot is en hy het so ’n poep naampie nie?”
“Dan noem ek hom Sersant, soos Pappa.”
“Liewer Kaptein, dan is hy jou pa se baas,” het oom Willem gelag.
“Ja!” het ek uitbundig saamgestem.
Op pad huis toe, met Kaptein styf langs my op die sitplek, het ek hom dít gevra wat my toe al heeltyd pla van ek die honde gesien het: “Pappa, dink jy Mamma sal my toelaat om ’n hond aan te hou?”
“Ek glo nie, en daarom het ek gedink dat Kaptein maar by my moet bly, dan het hierdie ou man ook darem geselskap.”
“Dis nie lekker om ’n hond te hê wat nie eers by jou bly nie,” het ek dikmond geprotesteer.
“Ek weet,” het hy gesug, “maar dis beter as niks.”
Ek het gedink hoe swaar dit elke Sondagaand gaan wees om Kaptein agter te laat.
Ek en my pa het nooit Sondae kerk toe gegaan nie, tot my ma se ergernis. Maar my pa het voet by stuk gehou, in ’n kerk sou hy nie weer kom nie, nie lewend of dood nie. Sondae het ons rondgery. Strand toe, of as dit koud en nat was, is ons na die ysskaatsbaan. My pa kon ure lank daar bly. Terwyl ek bibberend smeek om huis toe te gaan, sou hy sê: net nog ’n rukkie. Hy het nie geskaats nie. Hy het op die rand bly staan en hom slap gelag vir die ouens wat val. As ons dan eindelik daar uitstap, het sy oë getraan. Of dit van die koue of die lag was, was ek nie seker nie.
Die Sondag nadat ek Kaptein gekry het, is ons strand toe. Met Kaptein by ons was dit lekkerder op die strand as by die ysskaatsbaan. Ons kon ure kyk hoe hy rondhardloop, hoe hy na die branders hap. Hy het vir eers voor by ons gery, maar my pa het belowe hy gaan agterop ry as hy eers groot is.
“Dink net hoe spoggerig ons dan gaan lyk,” het hy gelag.
Dit was op pad terug na my ma toe, die Sondagaand, dat ek die moed bymekaar geskraap het om my pa te vra of ek by hom kon kom bly.
“Hoekom?” het hy verbaas gevra. “Ek dag dan jy en jou ma bly so lekker daar?”
“Dis nie dit nie. Dis oom Danie, ek hou nie van hom nie.”
“Ek dag dan jy het gesê hy is so goed vir jou en Mamma? Is hy nie?”
Ek het lank gedink. Ek sou jok as ek sê dat hy nie goed vir ons is nie. Moet ek my pa die waarheid sê? Wat sou sy reaksie wees? Dis waar dat ek nog altyd met my pa kon praat, maar oor só iets? “Hy ís goed vir ons.”
“Nou toe. Dit is net nie moontlik om by my te kom bly nie, Anna. Jy weet tog dat ek soms nagdiens werk, wie sal dan na jou kyk? ’n Ma kyk tog die beste na haar kind. En dink net hoeveel jy na haar sou verlang. Is ek nie reg nie?”
Ek het geknik: ja.
“Ek is lief vir jou, Anna,” het hy gesê toe hy my voor die meenthuis aflaai.
Maar nie lief genoeg om my hier weg te vat nie, het ek gedink.
My ma het my kopskuddend ingewag. “Ek kan nie glo jou pa koop vir jou ’n hond nie. Ek hoop nie julle dink die ding gaan hier kom bly nie.”
“Nee, Mamma.”
“Ons kan nie ’n hond in die meenthuis aanhou nie, Anna. Die erfie is te klein, en jy het mos ’n kat.” Asof sy jammer is.
My standerddriejaar het maar soos die voriges begin. Maar omdat my skoolwerk puik was, het die onderwysers my anders as die res behandel. Nie noodwendig beter nie, net anders. En natuurlik was ek die bleeksiel in die klas. Die een wat altyd haar huiswerk doen, die een wat nie veel erg aan sport het nie, wat eerder twee keer ’n week haar balletpassies oefen. Dit was nie asof ek nie van sport gehou het nie, ek het. Maar ek sou eerder rugby of krieket wou speel, nie netbal nie. Die baan was te klein, die bal te rond, en dit het my eindeloos frustreer dat jy nie daarmee mag hardloop nie. Ná al die moeite om die bal in die hande te kry, moet jy gaan stílstaan om uit te gee? Dit het nooit vir my sin gemaak nie.
“Was Pappa goed in sport?” vra ek een naweek terwyl ons wag vir die pizza in die oond om warm te word.
“Hoe dink jy?” Hy was besig om borde uit te haal. “Gooi solank vir ons iets in om te drink.”
Ek het glase uitgehaal, koeldrank vir my, ’n bier vir hom. “Pappa wás seker goed.”
“Goed genoeg.”
“Was Ma goed?”
“Nee,” het hy gelag, “sy was nooit die sportiewe soort nie.”
“Nie eens op skool nie?”
“Veral nie op skool nie. Sy het geleer, dís waarin sy goed was.”
Hulle was saam in die klas, my pa en ma. En ’n paar jaar ná skool is hulle getroud. Hulle was vyf jaar getroud voor hulle my gehad het.
“Ek is ook nie goed nie.”
“Nee wat, ek dink jou belangstelling
