maar jy is vol vrae vandag.” Hy het sy skyf pizza laat sak. “Dit beteken ’n mens wil graag verder vorder in jou werk of sport. Verstaan jy?”
“Is Pappa nie ambisieus nie?”
“Hoekom vra jy?”
“Mamma sê jy sal nooit verder as ’n sersant vorder nie, want jy is nie ambisieus genoeg nie.”
Hy het sy glas bier opgetel, ’n vinnige sluk gevat. “Anna, kom ek vertel vandag vir jou iets belangriks. Om gelukkig met jouself te wees is soms belangriker as ambisie. Jou ma is seker reg, ek sal nooit meer as ’n sersant wees nie. Ek het ’n polisieman geword omdat ek gedink het ek kan ’n verskil maak. Die waarheid is ek kan nie. Hoekom moet ek streef na meer as wat ek het? Ek is tevrede om ’n sersant te wees. Dis iets wat jou ma nooit kon verstaan nie. Dis al wat ek ooit wou wees. ’n Sersant en ’n pa. Ek het vir jou, my bakkie, Kaptein, die huis,” en hy beduie met sy hande, “kos in die kaste, klere aan my bas. Wat meer wil ’n man hê? Behalwe nog ’n bier?” Hy het geknipoog, die glas vir my aangegee. “Anna, mense met ambisie het gewoonlik te veel geld, en te veel geld is ’n onding. Geld kan nie geluk koop nie. Onthou dit.”
Ek het ja geknik, ingeskink en sy glas vir hom aangegee. “Pappa?”
“Nóg ’n vraag?”
“Wie is die tannie in die foto op jou bedkassie?”
Hy het in sy bier verstik, woes begin hoes. Ek het opgespring en hom op sy rug geklap. “Genoeg,” het hy hees gesê, “dis oor.” Hy het nog ’n sluk bier gevat. “Ek wou jou nog van haar vertel. Haar naam is Cecilia.”
“Is sy Pa se meisie?”
“Sy is.”
“Bly sy hier by Pappa?”
“Nee, anders as jou ma en oom Danie, glo sy nie aan … saambly voor die huwelik nie.”
“Hulle bly nie by ons nie. Dis te ver van Klein-Danie se skool af. Hulle kom bly net naweke by ons.”
“Mm.”
Ons was klaar met die ete, ek het die borde bymekaar gemaak. Ek het skottelgoed gewas, my pa het afgedroog en weggepak. “Pappa, is jy lief vir Cecilia?”
“Ja, Anna, ek is.”
“So lief soos vir Mamma?”
Hy het ’n oomblik opgehou met afdroog, die bord in sy hand. “Ek sal nooit weer vir iemand só lief kan wees nie. Maar ek maak jou ma ongelukkig en Danie nie. Cecilia maak weer vir my gelukkig.”
Ek kon dit sien. Die geluk was terug in sy oë. “Gaan jy met haar trou?”
“Dis nog te vroeg om te sê,” het hy geglimlag.
“Ek wil haar graag ontmoet.”
“Moet ek haar nooi vir ete, môre?”
“Ja!”
“Nou goed, dan maak ons so.”
Ek het van Cecilia gehou. Sy was kort, effens rond, met lang bruin hare en lang rooi naels. En sy was vriendelik. Sy het met my gepraat soos my pa met my praat. Nie soos my ma nie. Asof sy my maat is. Sy het my uitgevra oor my skool en ek het haar alles vertel. Waarvan ek hou en nie hou nie. Wie my vriende is. Van my ballet. En sy het my pa Hennie genoem, nie Hendrik, soos my ma, nie.
My pa kon nog altyd lekker kos maak. My ma het baiekeer gesê hy is tuis in ’n kombuis, dat hy sy ware roeping gemis het, dat hy ’n kok moes geword het. Dit was een van die min kere dat sy iets goeds van hom gesê het. Vir die ete met Cecilia het hy kerriehoender en groente gemaak. Ek het die tafel gedek, vir die mooiheid wynglase uitgehaal.
“Slim kind,” het my pa gesê en ’n bottel wyn uit die yskas gehaal. Toe vir hom en Cecilia elk ’n glas geskink. Vir my ’n halwe. Dit was my eerste glas wyn, ek het baie groot en belangrik gevoel.
Na ete het sy die borde bymekaar gemaak en vir my pa gesê: “Ek weet jy brand om na die krieket te luister, ek en Anna sal opwas, sit jy maar solank jou radio aan.”
“Dankie.” Hy het geglimlag en haar ’n drukkie gegee. Hulle het dit heeldag al gedoen, mekaar drukkies gegee.
Terwyl ons skottelgoed was, het ek haar gevra of sy kinders het.
“Nee, ongelukkig nie.”
“Is jy ook geskei?”
“Nee, my man is twee jaar gelede dood.” Daar was hartseer in haar oë.
“Dan is jy ook alleen.”
“Nie meer nie.”
“Is jy lief vir my pa?”
“Baie.”
“Ek is bly.”
Sy het vir my geglimlag. Cecilia was iets goeds wat met my en my pa gebeur het. My standerddriejaar was ’n tevrede jaar. Behalwe een aaklige nuwe vak wat ek geháát het. Naaldwerk. My hande en my kop wou nooit saamwerk nie, sodat die onderwyseres, ’n lang, maer skerpneusvrou, meer as een keer ’n periode oor my gebuk en “Knoeiwerk! Dis omdat jy sit en droom!” uitgeroep het.
Sy was reg. Terwyl ek moes ryg en stik (hoekom moet jy altyd ryg voor jy kan stik, asof jy jouself nie genoeg vertrou nie?), wás my kop by ander dinge. By my pa en Cecilia, ballet, my ma en oom Danie, Klein-Danie. Soms het ek aan dáárdie aand gedink. Dit het so lank terug gevoel dat ek my dit netsowel kon verbeel het. Maar sou ek myself so iets kon verbeel? Hy het daarna nie weer aan my geraak nie, ek het ook gesorg dat ek uit sy pad bly, dat ons nooit alleen saam was nie. Dit was nie so moeilik nie, ons meenthuis was klein genoeg, en ons het nooit na sy huis gegaan nie. Miskien moes ek my ma vertel het, het ek gedink, sy sou tog net met my kon ráás, sy sou my nie kon doodmaak nie. Dalk sou sy vir ’n ruk nie met my gepraat het nie, maar daaraan was ek tog ook gewoond. Dit was haar manier van straf, en dit het gewerk, ’n pak maak nie so seer soos ’n stom ma nie. Maar sê nou ek sê haar en sy los vir oom Danie? Vir my sou dit wonderlik wees, maar wat van haar? Sy sou weer verander in die ongelukkige vrou wat sy was vóór oom Danie. Die huilende een. En ék sou die skuld daarvoor moet dra. Ek het geweet ek sou nie kan nie. Nee, ek sou stilbly, dit was tog net een keer, dalk gebeur dit nooit weer nie, het ek myself getroos. En die jaar het inderdaad verbygegaan sonder dat so iets weer gebeur het.
Aan die einde van daardie jaar het ek met ’n arm vol trofees vir akademiese prestasies huis toe gegaan.
“Anna, ry gou saam met my kafee toe.”
Ek het verskrik opgekyk van waar ek op my bed lê en lees het. Dit was die Junievakansie van my standerdvierjaar, oor ’n paar maande sou ek twaalf word, die laaste treë na tienerstatus.
“Ek kan nie nou nie, oom, ek moet my kaste regpak.”
Ek was nie regtig van plan om dit te doen nie, al het my ma my al twee keer daaroor aangespreek, maar dit was al verskoning waaraan ek kon dink. Ek wou nie saam met hom ry nie. In ’n motor is daar nie wegkomkans nie, ek het so hard daaraan gewerk om nie alleen saam met hom in ’n vertrek te wees nie, nou moes ek saam met hom ry.
“Anna,
