regpak.”
“Hemel, Anna! Ry tog nou saam. Jou kaste sal nie weghardloop nie.” Sy het nie geskree nie, net baie hard gepraat.
“Wil Mamma nie ook saamry nie?” het ek probeer.
“Ek kan nie, ek het ’n koek in die oond.”
Op pad na sy motor het ek gewens dat Klein-Danie daar was, hy sou definitief wou saamry, dit sou dalk nie eens vir my nodig gewees het om saam te gaan nie. Maar hy het die vakansie by sy ma gekuier.
Oom Danie het niks gesê terwyl ons ry nie. By die kafee het hy my saam ingenooi. Saam met die brood en melk het hy lekkergoed, chips en koeldrank, alles vir my, in die mandjie gepak.
“Kom ons gaan sit bietjie by die Punt,” het hy gesê toe ons die pakkies in die motor laai, “gee jou ma kans om klaar te woel daar in die kombuis.”
Omdat dit ’n reënerige dag was, was daar min motors by die Punt. Al was dit vakansie. Hy het op ’n plek van die ander gaan stop. ’n Ruk lank het ons oor die see sit en uitstaar.
Skielik draai hy skuins sodat hy na my kan kyk. “Ek sien die bytjies begin steek.” Met ’n groot glimlag.
“Oom?” Ek het geen benul gehad waarvan hy praat nie.
“Hierso.” Hy het met die palm van sy hand oor my borsies gestreel. Ek het probeer wegskuif sodat ek buite reikafstand was, maar hy moet baie lang arms gehad het, want hy het weer aan my gevat. Met sy duim oor my tepel gevryf, sy ander hand op my bobeen. Hóóg op my bobeen.
Ek het sy hand van my bors weggestoot. “Dis seer.”
“Jy is die mooiste meisiekind wat ek nog ooit gesien het. Selfs mooier as jou ma.”
Ek het nie geantwoord nie, net hard gesluk teen die knop in my keel. My lyf snaarstyf gespan.
“Anna, kyk vir my.”
Ek het opgekyk, maar nie vir hom nie, die vlug van ’n paar meeue dopgehou.
“Moenie vir jou ma vertel nie. Ook nie vir jou pa nie. Dis óns geheim. Myne en joune. Verstaan jy?”
Ek het geknik: ja.
“Jy sal nie vertel nie?”
Ek het my kop geskud: nee.
Ek sou nie vertel nie. Ek was te skaam, te bang. My ma sou dit nie verstaan nie. Vir my pa was die lewe op ’n manier ’n grap, dalk sou hy dit nie ernstig opneem nie, dink ek oordryf, vir my lag. Nee, ek sou nie vertel nie. Ek sou stilbly. Ek sou stom wees.
Stom Anna.
Hy het nie ’n woord gesê terwyl ons terugry nie. Net hard asemgehaal. Ek het myself so klein moontlik probeer maak, so ver moontlik van hom probeer sit.
“Nou kan jy jou kaste regpak,” het my ma gesê toe ons die huis instap. “En doen dit ordentlik.”
Ek het niks gesê nie, net verbygeloop na my kamer toe en die deur agter my toegemaak; my ma het nie omgegee as ek die deur toemaak nie, maar ek mag nooit my deur gesluit het nie. Dit het sy my ten strengste verbied. Ek het Spokie van die bed afgetel, op my skoot vasgehou. Die trane wat wou opstoot, het ek teruggesluk. Spokie het saggies begin spin, hom lui uitgestrek en toe op my skoot verder geslaap. Hy moet die luiste kat in die wêreld wees, het ek vlugtig gedink, net om nie dááraan te dink nie.
Ek sou nie huil nie.
Ek sou stom wees.
Stom Anna.
Ek onthou my ma se woorde ’n paar dae later toe sy in my kamer kom. “Nee, my magtig, Anna! Wat gaan deesdae met jou aan? Jy luister net nie meer nie.” Sy het haar vinger teen my neus gedruk. “Jy pak jou kaste nóú reg. Dadelik. En ruim jou kamer op. Ek gaan oor ’n rukkie terugkom, dan beter dit netjies wees.”
Sy het omgedraai, al my klere uit die kas gegooi. “Begin nou!” En toe gewag dat ek opstaan en die eerste klomp klere bymekaar maak voor sy uitstap. By die deur omgedraai met: “Wat ís dit met jou?”
Stom Anna.
Dit was my verjaardagnaweek. “Jou ma het gevra dat ek met jou moet praat oor jou skoolwerk,” het my pa gesê. Ek het geweet dit was oor my Septemberpunte. Hy het verleë gelyk én geklink. Hy was nooit goed met praat nie. “Sy sê jy doen nie meer so goed soos altyd nie.”
“Ek doen nog steeds goed.”
Ons het in die sitkamer gesit. My pa met ’n blikkie bier, ek met ’n glas Coke. Die radio was sag in die agtergrond. ’n Vrou se opgewonde stem het vertel hoekom jy ’n sekere waspoeier moet gebruik.
“Maar nie meer uitstekend nie.”
“Skool is nie meer lekker nie.”
“Skool is nie veronderstel om lekker te wees nie. Dit was nooit vir my lekker nie. Maar dit is nou maar iets wat jy moet doen. Goed moet doen.”
“Ek kom nog steeds al my vakke deur.” Biep, biep, biep, agtuur. Tyd vir die nuus. Ek het gedink my pa sou die praatjie los tot na die nuus, maar hy het nie eens agtergekom dat dit eintlik al my slaaptyd was nie.
“Behalwe naaldwerk. En jou tale se punte is ook af.”
“Behalwe naaldwerk,” moes ek toegee, “en my punte vir taal is af omdat ons moet mondeling doen. Ek skryf altyd hierdie mooi stukkie, maar as ek moet opstaan en praat, bewe ek so dat ek nie ’n woord kan uitkry nie.”
“En naaldwerk? Hou jy nie daarvan nie?”
“Ek haat dit.”
Hy het gelag. “Wel, ons is nou in die vierde kwartaal. Probeer harder werk. Onthou, alles wat mens doen, doen jy na die beste van jou vermoë. Meng die ballet nie dalk te veel in met jou skoolwerk nie?”
“Maar ek doen net twee maal ’n week een uur lank ballet, Pappa.”
“Mm, hou jy daarvan? Of doen jy dit omdat jou ma wil hê jy moet?”
“Nee, Pappa! Ek is mál oor ballet. Ons het volgende naweek ’n konsert, gaan jy kom kyk? Ons doen die Scarecrow. Ek is een van die piekniekmeisies.”
“As ek nie werk nie, kom ek beslis.”
“Jy kan vir Cecilia ook saambring.”
“Sy sal dit geniet. Kom ons praat oor aangenamer dinge. Wat gaan ons môre doen? Besef jy dis die eerste keer dat jy by my verjaar? En nogal jou twaalfde.”
“Ek weet nie.”
“Ek kan nie ’n paartie hou nie, ek sal nie weet waar om te begin nie.”
“Ek wil nie ’n paartie hê nie. Kan ons nie gaan eet nie? Hamburgers, chips én milkshake!”
“Deal!”
“Pappa, kan net óns gaan? Of sal Cecilia kwaad wees?”
“Cecilia word nooit kwaad nie.”
Ons
