om na ’n blanke skool te kan gaan. Die Liewe Here het haar vel mos bruin gemaak, al ken sy wit kinders wat bruiner is as sy …! Ag wat, sy sal tog nooit heeltemal verstaan hoe die dinge werk nie. Maar ai, sy is so bly baas Erik en Missara het haar darem nog lief.
Sy skuif regop teen die kussings, vat haar Bybel en soek Psalm 23 op. “Die Here is my Herder, niks sal my ontbreek nie …”
Dis haar geliefde psalm, en sy hou veral van “U berei die tafel voor my aangesig, teenoor my teëstanders …” en “net goedheid en guns sal my volg al die dae van my lewe …”
Dis net die dal van doodskaduwee wat haar altyd bang maak.
Sy klim uit haar bed en kniel, en bid so lank oor die dinge wat haar pla dat sy byna op haar knieë aan die slaap raak.
Van middel Desember tot middel Januarie is vakansietyd, Kleinmondtyd, vir al die De Graaffs. Vir die kinders is dit die hoogtepunt van die jaar.
Sarel of Pieter sal teen Novembermaand eendag op die plaaswerf gaan stilstaan om die lug suspisieus te snuif: Kan dit wees …? Fyn, ontwykend, maar onmiskenbaar hang die geure van kaneel, gemmer, suurlemoenskil en brandewyn laag oor die werf. Ouma Aletta en Ida het begin bak vir die vakansie!
Ouma Aletta se bakkerasie begin gewoonlik so teen die begin van November, wanneer sy haar vrugtekoeke bak. Daarna kom die droëkoekies aan die beurt, wat later in ’n bliktrommel verpak en met ’n slot gesluit word.
Elke November kla Sara en Julia stilweg, want hierdie vakansietradisie dateer nog uit grootoupa Sarel se dae en word verbete deur Aletta aan die gang gehou. Sy orkestreer alle reëlings, die uittog, en regeer die groot vakansiehuis.
Mina help Baba met groot entoesiasme koekies bak en sy sing vrolik en luidrugtig van die meisie wat op Tafelbaaihawe staan en afskeid neem van haar matroos. “… Neem my … o matroos, neem my saam as jy swêêêrwe …”
“Dis nie altyd vir die grootmense so lekker nie!” sê Sara eendag onverwags toe Mina en Sanet verspot in die rondte spring van opwinding: die voorman het reeds die vragmotor voor die plaashuis se hek getrek sodat die volk Aletta se pakkaas kan begin oplaai. “Elke jaar is dit die blessitse Groot Trek van voor af oor – katte, honde, hoenders en al!”
“Haai, Missara …” verwyt Mina; hou op spring en kyk Sanet vraend aan.
“Dis ’n spul ekstra werk, en Aletta speel baas, en daar’s te veel vroumense in een huis!”
Sanet en Mina staar met groot oë na mekaar en trek hul skouers op. Grootmense is tog eienaardig!
Vanjaar is Mina blyer as ooit tevore oor die vakansie. Sy sal klaar wees met skool, en sy, Erik en Sara het toe uiteindelik ’n kompromis aangegaan. Juffrou Lubbe gaan volgende jaar vir haar klasgee in sekere vakke.
Op Kleinmond het Mina, tot sy tien jaar oud was, ’n kamer met Sanet en Ansie gedeel. Maar toe het Ouma Aletta gesê sy moet saam met die ander bruin vrouens in die bediendekwartiere gaan slaap. Sy het dikbek getrek en by Sara gaan kla, maar Sara het haar skouers gelig, en verskonend gesê ongelukkig is Ouma Aletta baas in die strandhuis. En bowendien is sy mos goeie maats met Wienet en klein Mietjie …? Mina het sommer geweet dat Sara verlig was om Ouma Aletta voor te gooi. Maar sy het taamlik gou berus, want Mina voel heeltemal tuis by die bediendes op Kleinmond; eintlik het hulle dikwels meer pret en grappe as die wit mense in die groot huis.
Buitendien is dit asof vakansies by die see anders is as die gewone lewe. Almal bring hul bediendes en dié se kinders saam, en die kinders jol deurmekaar.
“Niemand worry of ons wit of bruin is nie,” sê sy vanjaar aan Sanet.
“Hulle sal seker … nes ons groter is.”
Die kinders vul elke uur van die dag met bedrywighede. En, soos Aletta altyd tereg uitwys, ná ’n paar dae in die son kan ’n mens in elk geval nie meer tussen blank en bruin onderskei nie. Die De Graaff-kinders en Mina gaan saam wanneer Erik en Stefaans by Bettysbaai of Silversands of Rooi-Els gaan hengel. Hulle ry agter op Erik se bakkie Visbaai toe om te wag dat die skuite inkom, sodat daar vars vis gekoop kan word. Erik het ook ’n vaste bestelling by ’n ou visser om vir hom kreef te bring wanneer hy kreefluike uitsit; veral Erik en die kinders is dol oor kreef.
Kleinmond het ’n baie lang sandstrand aan die een kant. Om na die westekant strek die wye rotskus. Net met laagwater lê dit oop; verleidelik en verlokkend vir kinders. Maar wanneer die gety begin inkom, rol die golfies – eers verraderlik klein – skuimend in oor die ontblote rotse en die poele, totdat dit uiteindelik, met hooggety, in ’n bruisende waterwoesteny verander. Dan steek net ou Witklip, Swartklip en Spykerklip doer ver teen die oopsee bo die branders uit.
Met laagwater gaan vang die vyf kinders klipvis in die getypoele wat soos spieëlskerwe tussen die rotse lê.
Elke jaar, wanneer hulle met hul handlyne en hoekies met skulp-aas aan net oorkant Witklip by die Kreefpoel sit en visvang, het Mina ’n groot vrees vir ’n vloedgolf. Terwyl die res oor hul lyntjies sit en droom, kyk sy soms onrustig om na die laagwaterrotse agter hulle – na die lang, lang ent wat hulle oor die skerp, ongenadige rotse moet spring en klouter om weer veilig aan land te kom.
Soms laat die rustig deinende asemhaling van die Kreefpoel se oppervlak haar skoon vergeet van haar lawwe vrees. Die water onder haar lyk nes die ou vensterruitjies in Ouma Aletta se eetspens: onegalig liggroen. En diep onder tussen die bamboesstele loop groot oupa-krewe rond. Hier steur niemand hulle nie; min grootmense sien kans om so ver oor die puntige rotse te klouter.
Oupagrootjie Sarel het die groot huis met sy baie slaapkamers laat bou. “Toe was Kleinmond nog net bosse …” vertel Ouma Aletta graag, “… Skone wildernis om ons, en nou’s dit ’n dorp!”
“Ek wonder hoe lank nog, dan’s Kleinmond bederf deur vooruitgang,” sê Stefaans as Ouma Aletta die verlede ophaal, en lang aandstories vertel oor hoe volop vis was, en hoe hulle sommer in die rotspoele kon gaan kreef uithaal.
Die huis staan langs die rotskus, en as die hoogwater snags raas, wonder Mina of die huis darem veilig sal wees teen vloedgolwe … Daar is nagte wanneer die golwe met sulke geweld teen die rotse slaan dat Mina wakker word daarvan. Sy gaan staan dan by een van die oop vensters en kan sien hoe die spierwit skuim oor Spykerklip opskiet. Dan ruik sy die heerlike reuk van sout sproei en seebamboes.
Saans, as almal klaar geëet het aan die groot tafel, help Mina en Sanet afdek. Saam met Ida, Wienet, Mietjie, en Julia se bediende Frieda, was hulle skottelgoed en maak grappe en ghaai, en sien dat die kombuis en eetkamer aankant kom. Dan gaan Sarel, Piet, Ansie, Mietjie, Mina en Sanet – en enige ander kinders wat daar mag wees – sandduine toe waar hulle cowboys en crooks speel tot iemand onthou dat dit tyd is om huis toe te gaan.
“Eintlik wil ek nooit grootword nie,” bieg Mina een aand toe hulle langs die soom van die aandsee terugstap huis toe. “Ek wens ek kan liewer bly soos ek nou is. Partymaal is ek bang vir grootword …”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
