sal omtrent jou stapskoene moet aantrek as jy al die pad van Huis Daeraad af dorp toe wil loop. Ons sal vir jou ’n rydingetjie moet aanskaf,” kom dit ingedagte van tant Engela. Sy blik weer sydelings na Lelani en vra: “Jy kan seker motor bestuur?”
“Ja, tannie, maar toe my pa te siek geword het om motor te bestuur, het hy sy motor verkoop. Dit was terwyl ek nog op universiteit was. Maar oom Giepie het altyd gehelp. Dis net …” Sy lek oor haar lippe en sê vinnig: “Ek kan nie nou ’n motor bekostig nie, tannie. Sodra ek weer voltyds werk, sal ek wel ’n plan maak.”
“Jy het nie daaraan gedink om van die meubels en porselein- en silwerware te verkoop nie?” vra tant Engela gelykmatig.
Lelani se oë rek geskok. “Nooit nie! Dis al wat ek het om my aan my ma te herinner. Toe ek universiteit toe is, wou my pa …” Sy breek haar sin af en sluit haar lippe ferm opmekaar.
“Ek is verbaas dat jou pa nooit van die antieke meubels ontslae geraak het nie.”
“Hy wou,” erken Lelani onwillig. “Veral nadat ek mondig geword het, want toe was ek vry om enigiets wat ek geërf het, van die hand te sit. My pa het gesê dat as ek alles verkoop, hy die geld in aandele sou kon belê, maar ek het geweier. Gelukkig het oom Giepie my gehelp. Ek weet nie wat hy vir my pa gesê het nie, maar hy het my daarna met rus gelaat.”
“Jy was gelukkig om ’n knap advokaat as ’n beskermengel te hê, ou kintatjie,” sê tant Engela met ’n droë laggie.
Lelani staar haar verras aan. “’n Advokaat? Was oom Giepie ’n advokaat?”
Tant Engela lyk op haar beurt verbaas. “Hy het jou nooit vertel nie?”
“Nee … Ek weet hy het in Johannesburg gewerk, maar dis ook al. Oom Giepie praat selde indien ooit oor sy verlede. Soms kry ek die indruk dat hy sy verlede wil vergeet omdat hy nie baie gelukkige herinneringe het nie.”
“Eensaamheid maak ’n mens altyd ongelukkig, maak nie saak hoe suksesvol ’n mens is nie. En rykdom help ook nie. Ek weet, want as ek nie vir Roland gehad het nie …” sê tant Engela mymerend en ry deur gietysterhekke ’n silwereikomsoomde rylaan binne. Sy glimlag met Lelani. “Welkom tuis, Lelani.”
Lelani skuif na die voorpunt van haar sitplek en kyk gretig deur die flitsende boomstamme na die golwende, groen grasperk. Sy merk meer as een visvywer, wit geverfde tuinbankies en struike wat blom. Die rylaan eindig in ’n geplaveide parkeerterrein en Huis Daeraad troon in al sy glorie drie verdiepings hoog teen die leiblou hemelruim.
“Dis sprokiesagtig mooi,” fluister Lelani. “’n Huis van blou graniet met vensters in die teëldak. En die klimop teen die mure laat dit lyk asof die huis ’n groen mantel dra.”
“Ek is bly jy dink so,” sê tant Engela en bring haar motor tot stilstand. “Daar is mense wat glo rankplante is net ’n broeiplek vir insekte, maar wanneer ek ’n venster oopmaak en daar loer ’n groen takkie na binne, voel dit altyd vir my asof ek ’n vriendelike besoeker kry.”
“Tannie het reeds ’n ander besoeker,” sê Lelani terwyl sy uit die motor klim.
Tant Engela skuif vinnig agter die stuurwiel uit, klap die motordeur onnodig hard agter haar toe en gluur onstuimig na tant Breggie Stapelberg wat, met ’n mandjie in haar hand, hulle op die voorstoep inwag. Stuitige ou vrou met haar yl, rooi gekleurde hare en oormaat grimering, dink tant Engela en laat haar blik krities oor haar besoeker dwaal. En kyk net waar sit die vroumens se rok! Sy het sulke krom, maer bene, maar dit skeel Breggie Stapelberg min – net so min as wat dit haar skeel dat haar onderrok gewoonlik uithang.
“Haai! Haai!” groet tant Breggie skril en wuif met haar benerige regterhand. “Waar kuier jy so lank sonder om jou beste vriendin te waarsku, Engela van Jaarsveld? ’n Nuwe rok, nè? Maria vertel my jy is vyf dae gelede hier weg sonder ’n draad klere – behalwe die kleertjies wat jy aangehad het. Jou rok is te lank, Engela. Jy moet dat ek vir jou ’n soom insit. ’n Vrou met jou bene behoort –”
“Breggie, byt jou bolip vas!” snou tant Engela en stap vinnig nader. “As jy so graag oor rokke wil praat, vertel my dan: waar is die res van jou rok?”
Tant Breggie se gesig vertrek asof sy pyn verduur. “Jy is nou beledigend, Engela,” verwyt sy. “’n Vrou met my postuur …” Sy bly stil toe haar blik op die glimlaggende Lelani val. “Ek is tant Huibrecht Stapelberg, liefie. En wie is jy?” vra sy nuuskierig en steek haar hand na Lelani uit.
“Huibrecht – ga!” snuif tant Engela neerhalend. “Sy is Breggie Bek, die grootste skindertong in die kontrei. Wees gewaarsku, Lelani: moenie eens dink met haar in die nabyheid nie, want sy is kapabel en luister jou gedagtes af.”
“Goed, Tannie, ek sal nie dink nie,” antwoord Lelani geamuseerd en skud tant Breggie se hand. “Lelani Wessels. Bly te kenne, Tannie.”
“My plesier, Lelani,” sê tant Breggie en rek haar dun nek lank uit om Lelani se linkerhand beter te beskou. “G’n verloofring nie. Maar noudat jy hier is, sal jy seker binnekort Roland se ring dra, nè, liefie?”
“Jy soek na ’n klap, Breggie,” dreig tant Engela en pluk die mandjie uit tant Breggie se hand uit.
“Los, Engela, los! Ag, siesa, mens, ek het net ’n halfdosyn eiertjies by Maria kom leen. Met jou henne wat so gereeld lê … e … e …” Tant Breggie word stil toe tant Engela die rooi-en-wit geruite vadoek van die mandjie afpluk.
“Eiers, botter, kaas, vleis, ’n halwe melktert …” noem tant Engela die inhoud van die mandjie op. Sy stoot haar ken uit en gluur tant Breggie toornig aan. “Skelmagtige ou siel! Jy het natuurlik weer vir Maria gevra om vir jou tee te maak en toe my yskas leeg gesteel. Maar dis die laaste maal, Breggie Stapelberg: vannag slaap jy agter tralies!”
“Agge, siesa, Engela,” verwyt tant Breggie bewoë. “Was ek en jy nie saam op die skoolbanke nie? Is ons nie in dieselfde kerk gedoop nie? Het ons nie saam-saam oujongnooiens geword omdat ek te kieskeurig en jy te sleg was om ’n man te kry nie?”
Tant Engela se asem fluit hortend in haar keel terwyl haar hand wat die mandjie vashou, met ’n swaaibeweging in die rigting van tant Breggie se kop beweeg.
“Hier is oom Giepie nou, tannie! En Roland!” roep Lelani onnodig hard uit en hang letterlik aan tant Engela se arm.
Die twee motors hou agter mekaar stil en Roland klim eerste uit. Hy gewaar tant Breggie en ’n glimlag verhelder sy stroewe gelaat. “Tant Breggie! Probeer tannie my verlei met daardie rooi-en-pers rok? En die blou strik in tannie se hare … My liewe tantetjie, tannie word jonger by die dag,” skerts hy. Hy draai na tant Engela wat tant Breggie nog onverpoos aangluur. “Dink tannie nie ook so nie?” tart hy.
“Ja, boet, ja. Ek hoop net sy word baie vinnig jonger, want sodra sy weer ’n baba is, versuip ek haar in ’n watervoor,” antwoord tant Engela wraaklustig.
“Dat jy nog Sondae kerk toe …” begin tant Breggie en versluk haar aan haar eie woorde toe oom Giepie uit sy motor klim en nader stap. “Haai,” sê sy, haar stem yl, haar oë rond van bewonderig op oom Giepie. “Haai, reken …”
“Oom Giepie, dis my gunstelingtante, tant Breggie Stapelberg. Meneer Giepie Taljaard, tant Breggie,” stel Roland hulle aan mekaar bekend.
“Bly te kenne,” sê oom Giepie, sy oë effens geskreef asof hy probeer onthou.
“Wie
