gelaat het. Sy het gebrand om tant Engela uit te vra, maar sy ken oom Giepie beter. Oom Giepie sal haar die waarheid oor sy en tant Engela se verlede vertel.
Sy loop ’n wye draai om die perdestalle en bly ’n ruk lank langs die hoenderhok staan om haar aan ’n hen met ’n dosyn goudgeel kuikentjies te verkyk. Huis Daeraad is wel op Stadlerheim, maar sodra ’n mens in die agterplaas kom, kan jy jou maklik verbeel jy kuier op ’n plaas, dink sy en slenter tydsaam na die hek van die kampie.
Sy steek haar hand uit om die hek oop te maak, maar merk ’n soortgelyke hek effens regs van haar. Deur watter hek het oom Giepie gestap? wonder sy. Seker deur die tweede hek aan die regterkant, besluit sy, loop nader en stap die kampie binne. Sy maak die hek sorgvuldig toe, draai om en versteen toe iets warm en sag in haar nek proes.
“Oom Giepie, is oom laf?” vra sy vies, swaai om en kyk vas in die groot neusgate van ’n perd. “N-nee,” stotter sy, wil haar hand uitsteek om die perd weg te stoot, maar is nie in staat om te beweeg nie. Die perd proes weer, buig sy kop laag af en snuif aan haar regterhand.
Dis die einde, dink sy en knyp haar oë styf toe. Sy het nog nooit gehoor van perde wat mense lewendig verslind nie, maar hierdie perd is beslis ’n uitsondering. Eers het die perd haar beruik en nou gaan hy haar opvreet – en hy gaan met een van haar hande begin.
“Het jy onthou om vir ou Poena ’n lekker appel of ’n paar suikerklontjies saam te bring, Lelani?” hoor sy Roland vra uit die ver veiligheid van die land van die lewendes.
“Is-is jy s-simpel?” stamel sy deur ’n stokstywe kakebeen, te bang om haar oë oop te maak. “Wanneer hy my k-klaar opgevreet het, kan-kan jy vir hom nagereg aandra.”
Roland se skaterende lag is so hard en onverwags dat Poena omvlieg en enkele treë wegdraf, terwyl Lelani se oë oopvlieg en sy hom verstar aanstaar.
Witwarm woede ontplof agter Lelani se oë terwyl sy na die laggende Roland kyk. Hier staan sy letterlik in die kake van die dood, en al wat hy kan doen, is om haar uit te lag. Sy sien Poena nuuskierig nader kom, weet dat haar tydjie kort word, maar haar woede maak haar dapper.
“Jy is ’n monster, Roland Stadler!” tier sy. “Jy lok onskuldige meisies in ’n kamp en staan en lag terwyl hulle voor jou oë opgevreet word. Maar as jy dink ek gaan jou om hulp vra …” Sy bly stil toe Poena sy kop laat sak en weer in haar nek snuif. “Help! Voertsek, perd, voertsek! Roland, hélp my!” krys sy angsbevange.
Roland pers sy lippe opmekaar, maar sy skouers ruk van die lag toe hy die hek oopmaak en met sy hand uitgestrek na haar aangestap kom. “Hier, jou arme, bang kind. Vat ’n paar suikerklontjies en voer ou Poena.”
“Is jy mal?” vra sy, haar skouers hoog opgetrek, asof sy wil verhoed dat die perd haar nek afbyt. “As ek nou beweeg, byt hy my.”
“Poena is ’n perd, nie ’n hond nie,” sê hy paaiend, vir die eerste maal bewus van die omvang van haar vrees. “Kom na my toe, Lelani. Poena sal niks aan jou doen nie.”
Lelani trek haar asem diep in, kyk om en stamp haar wang teen Poena se bek. Haar kreun is ’n gesmoorde snikkie en dan sak sy weg in ’n welkome duisternis voordat haar liggaam die grond tref.
6
Roland se liggaam versteen van skok toe Lelani voor sy oë inmekaarsak en roerloos bly lê, haar gesig die kleur van ’n rypwit grasland in die winter. Hy het haar uitgelag en nou … Sy kan tog nie dood wees nie. Sy kan nie! skree die vrees in hom.
Dis nie net vrees wat hom besorg maak nie, besef hy. Hy staar byna gehipnotiseerd na die volmaakte skoonheid van haar gelaatstrekke, omraam deur haar digte, swart hare. Haar lang, digte wimpers verf donker skadu’s op haar wange, en vorm ’n skrille kontras met die byna deursigtige witheid van haar vel. Maar dis die weerlose pyntrekkie om haar sagte lippe wat die koue muur van afsydigheid in sy binneste laat verkrummel.
“Lelani.” Hy herken nouliks die skor klank van sy eie stem terwyl hy met rukkerige, gedwonge bewegings na haar toe loop en langs haar kniel. Sy regterhand beweeg met ’n eie wil en vee ’n sagte haarkrul van haar voorkop af weg. “Ek is jammer, meisie. Ek het nie besef jou vrees is eg nie.”
Langs hom beweeg Poena nader en snuif in sy nek, maar hy maak ’n ongeduldige handgebaar en die perd skrik en draf ’n entjie weg.
Wat doen hy nou? wonder hy verward. Hy kan nie Lelani alleen saam met Poena in die perdekamp laat nie, want kom sy by … Dalk ly sy aan ’n swak hart; dalk kan ’n tweede skok fataal wees. Onsin! Sy is jonk en sterk; sy was ’n hospitaalsuster. Nogtans … sy lyk so fyn en breekbaar, so volkome hulpeloos.
Hy huiwer net ’n oomblik en tel haar dan in sy arms op. Sy is ligter as wat hy verwag het, dink hy en kom orent. Hy dink skielik daaraan dat tant Engela gedurende hulle verblyf in Huis Winterrus gereeld gekla het dat Lelani te min eet en slaap en veels te hard werk. Maar toe het hy hom nie aan tant Engela gesteur of hom oor Lelani gekwel nie. Inteendeel, hy het meer as een maal gehoop sy word siek, sodat sy nie saam met hulle na Huis Daeraad sou kon kom nie, onthou hy skuldig.
“Verduiwels, vent, wat vang jy met die dogter aan?” roep oom Giepie uitasem uit en kom nader gedraf.
“Saggies, oom!” sê hy berispend. “Sy slaap … e … ek bedoel, sy is flou,” verduidelik hy beteuterd.
“Nou doen dan iets, kêrel! Jý is verantwoordelik vir haar toestand,” snou oom Giepie, stap by die een hek uit en maak die hek van die perdekamp oop.
“Ek het nie besef Lelani is so bang vir perde nie,” sê Roland skuldig terwyl hy deur die hek stap.
“Jy lieg, knaap!” snerp oom Giepie. “Selfs waar ek was, kon ek sien die arme kind is so wit soos ’n laken. Maar wat doen jy toe? Jy lag jou ’n ertjie!” Hy klap die hek agter hulle toe en gluur Roland met blitsende oë aan. “Jy is ’n gevoellose bullebak en ’n gewetenlose skurk, Stadler. Ek weet nie watter vrou jou siel vernietig het nie, maar wat ook al jou verskoning is: Lelani verdien nie jou wraak nie.”
Hulle gluur mekaar aan, maar dis Roland wat eerste sy blik laat sak. “Dit was nie my bedoeling om my op Lelani te wreek nie.”
“So sê jy, maar ek het vyf dae van jou onaangename geselskap verduur. Ek is nie blind nie; ek is bewus van jou buffelagtige gedrag teenoor die dogter. En ek weet waarom jy so optree: jy het gehoop jy sal Lelani laat afsien van haar voorneme om na Huis Daeraad te kom. Jy was suksesvol, want gisteraand het die kind by my gepleit dat ons elders ’n heenkome moet probeer vind. Maar ek het geweier, want ek is hier ter wille van Engela.”
“Dan het tant Breggie –” begin Roland, maar oom Giepie laat hom nie toe om sy sin te voltooi nie.
“Jy is nie my vertroue werd nie, vent. Dra die dogter terug huis toe. Engela sal weet wat om te doen.”
Gevoelloos … gewetenloos … buffelagtig … Die woorde herhaal hulleself in Roland se gedagtes met elke tree wat hy gee. Is dít hoe Lelani hom ook sien? Sonder twyfel, erken hy teenoor homself. Want dis die soort man wat hy wou wees nadat Adéle Erasmus … Hy knyp sy oë styf toe, asof hy daardeur die verlede wil uitwis, maar hy slaag nie daarin nie.
Hy het ’n ringmuur van blou graniet om sy siel gebou en van homself ’n gevangene gemaak. Maar hy was nooit alleen nie, want Adéle en die verlede was sy metgeselle.
’n Sagte suggie ontsnap aan Lelani se lippe en ruk hom terug tot die hede. Haar wimpers
