krys tant Engela en prop die mandjie in die oorblufte tant Breggie se arms. “Vat jou gesteelde goedere, Breggie Stapelberg, en trap van my grond af voordat ek ’n moord pleeg. Nee, maak toe jou mond, vrou, of jy gaan slaap vanaand sonder voortande.”
“Ek dink jy verwar my met iemand anders, Breggie,” sê oom Giepie vinnig, bewus van die onnatuurlike bleekheid van tant Engela se gelaat.
“Nie ekke nie,” kom dit selfversekerd van tant Breggie terwyl sy in ’n wye halfmaan om tant Engela beweeg. “Ek het ’n goeie oog vir ’n man, Giepie. My brein werk soos ’n kamera. Ek kyk net een maal na ’n man en ek vergeet hom nooit weer nie.”
“Kom neem dan foto’s van my, tant Breggie,” sê Roland taktvol en stap saam met tant Breggie weg in die rigting van die rylaan.
Lelani kyk in stilte na tant Engela en oom Giepie. Sy merk die besorgdheid in sy blik en sy haak by tant Engela in. “Ek kan nie wag om die huis te sien nie, tannie,” sê sy gretig.
Dit lyk asof tant Engela terugkeer van ’n ver plek af, want sy glimlag met haar lippe lank voordat die glimlag haar oë bereik. “Kom dan, my kind. Ek het Maria aangesê om die ligroos slaapkamer langs myne vir jou gereed te maak. In Huis Daeraad sal jy nooit in ’n pakkamertjie gedruk word nie.”
Oom Giepie skraap sy keel. “Sal ek solank omstap na my woonstel toe, Engela?” vra hy gelykmatig.
“Maak so, Giepie,” antwoord sy, maar hou haar gesig afgewend.
Asof afgespreek, bly hulle voor die deur staan totdat oom Giepie se voetstappe wegsterf.
“Wat het tant Breggie …?” begin Lelani nuuskierig.
“Breggie Bek is ’n skinderbek,” sê tant Engela met finaliteit en stoot die voordeur oop.
Tant Breggie blik verwytend na Roland wat langs haar loop en haar mandjie dra. “Dis so ’n ver ompad na my ou huisie toe, so al met die rylaan langs, Roland. Ek het hoeka ’n gat in die ringmuur …” Sy stik, hoes skuldig en vra vinnig: “Het jy en die swartkoppie trouplanne, liefie?”
“Kom ons gaan ’n ooreenkoms aan, tant Breggie: ek hou my blind vir die gat in die ringmuur, en tannie hou tannie se neus uit my privaat sake,” sê hy, sy gesigsuitdrukking ernstig, maar sy stemtoon gemoedelik.
“Dis my neus,” sê tant Breggie verskonend en vat aan haar lang, spits neus. “My oorle ma het altoos gesê dat met ’n neus soos myne, ek gebore is om ’n skinderbek te wees. Maar jy moet mooi verstaan, Roland: ek skinder nie oor die mense vir wie ek lief is nie. Ek dra net hulle belange op my ou hart.”
“As tannie my belange op die hart dra, sal tannie nie allerlei belaglike afleidings maak nie. Lelani is die dogter van een van tant Engela se ou skoolvriendinne, ene Amanda Scheepers, wat toe met Herman Wessels getroud is.”
Tant Breggie steek in haar spore vas, haar oë koeëlrond. “Nou wil jy nou meer …! Oorle Amanda het ook saam met my op die skoolbanke gesit – net vir een jaar, want daar was elf van ons klein Stapelbergies en tussen die doeke en die kospotte deur kon ek nie byhou nie. Toe ek sestien was, het ek maar die skoolganery gelos en die kleintjies voltyds opgepas.”
“Tannie het my al vertel. Maar daar is iets anders wat ek graag wil weet,” erken hy onwillig.
“Jy wil skinder, Roland?” vra tant Breggie met ’n ingenome glimlaggie.
Hy frons en glimlag onwillig. “Miskien. Tannie het gesê tannie ken oom Giepie Taljaard. Is dit die waarheid?”
Tant Breggie druk haar hand op haar hart en staar plegtig hemelwaarts. “Sowaar as wat ek hier staan, liefie. Ek kan verstaan dat Giepie my nie onthou nie, maar ek is ’n vrou en wanneer ek ’n man sien, dan kyk ek behoorlik. Hy is een en dieselfde Giepie wat veertig jaar gelede met Engela wou trou … of dalk wou sy met hom trou. Jy ken Engela: wanneer sy haar mond toemaak asof sy iets afbyt, kry niemand haar weer aan die praat nie.”
“Tannie het gesê oom Giepie is destyds Engeland toe?” por hy.
“Net so. Sien, jou stiefouma was tot sterwens toe siek en Engela het haar versorg. Giepie het knaend kom kuier; hy het selfs saam met Engela kerk toe gegaan – jy weet wat dít beteken – en toe, eendag, toe daag hy net nie weer op nie. Later moes ons hoor hy is weg Engeland toe om verder te gaan leer. Maar of dit waar was en of hy van Engela af wou wegkom, sal net Giepie weet. Ek beplan om hom daaroor uit te vra wanneer ek die kans kry, want Engela praat nie.”
“Ja … ja, tant Engela praat nie,” beaam hy en luister net met ’n halwe oor terwyl tant Breggie hom oor die jongste gebeurtenisse op die dorp inlig.
“Maar sal jy luister wanneer ek praat!” skree tant Breggie en pomp hom onverwags met haar skerp elmboog in die sy.
“Eina!” Hy kyk haar onthuts aan. “Was dit nou nodig, tant Breggie? As oom Naas sy vrou wil slaan en sy geld wil uitdrink –”
“Wys jou net,” val sy hom vies in die rede, “jy het nie ’n enkele woord gehoor wat ek gesê het nie. Ek is lankal by ou Naas verby. Ek was besig om oor Yvette Boonzaaier te praat.”
’n Masker van apatie sak oor Roland se gelaat. “Tannie wou sê?”
“Ek wou nie; ek het al. Yvette het te vertel dat sy ’n pragtige strandhuis van haar oorle pa geërf het. Sy meen julle tweetjies sal dit gerieflik kan gebruik wanneer julle eers getroud is.” Tant Breggie swyg om te sien watter reaksie haar woorde gaan uitlok en vervolg met ’n diep sug: “Ek het vir die meisiemens gesê sy mors haar tyd, maar jy ken haar tog: sy klou soos ’n bulterriër wanneer sy eers haar byt gekry het. Nie dat ek haar verkwalik nie – die arme mens is lief vir jou.”
“Yvette is lief vir my?” vra hy met ’n spottende ondertoon in sy stem.
Sy kyk hom geraak aan. “Moenie lag oor dinge wat seermaak nie, Roland. Jy weet self: my ou huisie staan as ’t ware in die skadu van julle ringmuur. Daar gebeur niks in Huis Daeraad waarvan ek nie weet nie.”
“Yvette woon nie in Huis Daeraad nie, tannie.”
“Nee, maar sy boer by julle, vandat sy fiets kon ry. En later was dit motor. Hoeveel pare skoene sy al agter jou aan deurgeloop het, weet joos alleen. Sy is mooi en ryk. Hoeveel maal het ek nie al vir haar gesê sy mors haar tyd nie, maar Yvette luister nie. Sy is nie daardie ander merrie nie, Roland. Yvette het jou lief. Hoe lank gaan jy haar nog laat wag?” vra tant Breggie pleitend.
Roland glimlag. “Hier is tannie se mandjie. Sit volgende keer ’n rooi lint in tannie se hare. Dit sal beter by die rok pas. Tot siens, tannie,” groet hy en loop met lang treë terug na die woning.
“Ja, tatta, Roland!” roep tant Breggie hom agterna. Sy gee ’n sprongetjie van ergernis, maak seker dat die eiers nie iets oorgekom het nie en stap mompelend met die sypaadjie langs na haar skewe tuinhekkie toe. “Kliphard … klipsteenhard. Lag en gesels en maak of hy net soos ons almal is, maar dis pure boereverneukery. Hy is anders. Daardie merrie het hom anders gemaak. En die arme Yvette … Ek sal haar dadelik gaan bel sodat sy weet Roland is terug.”
Lelani sien hoe oom Giepie ’n hek van ’n draadomheinde kampie oopmaak, dit versigtig weer agter hom toemaak en dan in ’n voetpaadjie wegstap. Haar lippe vorm reeds sy naam, maar dan besluit sy om hom liewer te volg as om hom terug te roep.
Sy
