Lucinda skrik wakker van ’n harde geklop aan die voordeur wat deur die grafstil huis weergalm. Dis stikdonker. Onmiddellik dink sy aan Edwin. Hy is seker terug.
Sy skakel die bedliggie aan, trek gou ’n japon aan en kyk op haar horlosie. Drie-uur in die oggend kom hy terug, die vabond.
Toe sy die deur oopmaak, skrik sy groot. Dis nie Edwin nie, maar ’n polisieman. Op die agtergrond sien sy ’n vangwa met ’n flitsende blou lig en hoor sy die geselsradio vaagweg knetter.
“Is u dokter O’Neill?” vra die konstabel.
“Ja. Het iets met meneer Van Reenen gebeur?”
“Ja, dokter. Ek is bevrees hy het iemand raak gery en toe in ’n boom vasgery. Hy was onder die invloed van drank.”
“Genade.” Skok trek soos weerlig deur haar. “Is hy … het hy seergekry?”
“Ja, dokter. Sy knie is lelik gestamp en sy gesig ook, maar hy lewe.”
“En die persoon wat hy raak gery het?”
“Hy’s nie dood nie. Die ambulans het hom weggeneem Stellenbosch-hospitaal toe.”
“Wat gaan aan?” hoor sy Werner se stem agter haar en sy draai om.
“Ag, hemel tog, Edwin het ’n ongeluk gehad. Vertel hom, konstabel.”
Terwyl die konstabel praat, voel sy hoe Werner sy arm om haar skouer sit. Dankbaar leun sy teen hom aan.
“Waar is meneer Van Reenen nou?” vra hy.
“Hy het geweier dat die ambulans hom vat, meneer, en hy’t gesê ons moet hom hier by die kliniek aflaai en ons moet vir dokter O’Neill laat weet. Hy’s nou daar by noodgevalle.”
“Baie dankie, konstabel,” sê Lucinda. “Ek sal dadelik soontoe gaan.”
“Kan ek u daarheen neem?”
“Dankie, maar dis nie nodig nie, ek sal haar neem,” bied Werner aan.
Styf van skok loop Lucinda saam met Werner by die ongevalle-afdeling van die kliniek in. Sy sien vir Jens daar, geklee in ’n ligte sweetpak.
“Hallo, Jens. Die polisie het my kom roep,” sê Lucinda.
“Hy’s nie te ernstig nie, nooi. Net ’n sny aan die voorkop wat baie bloei en ’n knie wat baie hard gestamp het.”
“Jens, hy is MIV-positief,” sê sy dringend. “Ek het dit lankal vermoed, en hy het dit gisteraand bevestig.”
“Ek het dit ook lankal vermoed, maar ek sal die nagpersoneel in elk geval gaan sê.”
Hy draai om en loop en sy kom agter Werner kyk na haar.
“Dis seker die rede, of een van die redes, vir gisteraand se kabaal?” Sy blik is warm en simpatiek.
Sy wens sy kan haar arms om sy lyf gooi en soos ’n drenkeling aan hom vasklou, maar sy hou haar in.
“Ja. En die feit dat hy my gevra het om te trou, en ek nee gesê het.”
“Sowaar? Het hy sy status geken, maar hy wou met jou, wat nie besmet is nie, trou?” Sy stem is laag en gevaarlik.
“Ja. Ek is seker verantwoordelik vir sy gemoedstoestand en die feit dat hy ’n ongeluk gemaak het.”
Jens roep meteens na haar: “Lucinda, meneer Van Reenen wil met jou praat.”
“Verskoon my,” sê sy vir Werner en draf agter Jens aan.
Edwin lê met ’n verband om sy kop en knie, geklee in ’n hospitaaljurk. Sy ruik drank toe sy nadergaan. Hy het beslis meer as die aand se wyn gedrink, en sy vermoed dit was sterk drank soos whisky of brandewyn.
“Wat het jy aangevang?” vra sy streng, maar sy neem sy hand.
“Daar het ’n ou en toe ’n boom voor my ingespring,” grap hy, maar sy gesig vertrek van pyn. “Ek het blerrie seergekry.”
“Ek vermoed die ou wat voor jou ingespring het, nog erger. En die polisie gaan jou van dronkbestuur aankla. Sê nou hulle neem jou lisensie weg?”
“Ag, ek sal net ’n moerse boete betaal. Dis in elk geval tyd dat ek padgee. Ek sal die ding uitsort en betaal vir die skade.”
Jy dink jy kan alles reg betaal, dink sy wrewelig. “Wat van Nanette?”
“Ek sal seker hier moet bly vir ’n paar dae. Bring haar om haar sondige ou pa te sien, as jy nie omgee nie.”
Lucinda skud haar kop. “Ai, Eddie. Jy is baie stout. Goed, ek sal haar bring so gou ek kan.”
Die dokter en verpleegsters staan vir hulle en kyk en sy los Edwin se hand.
Toe sy in die verligte voorportaal inloop, sien sy dat Werner en Jens vir haar wag.
“Kom, ek neem jou huis toe,” sê Werner en vat haar arm.
“Jou vriend is gelukkig hy het homself nie ook afgeskryf nie,” sê Jens. “Die motor is glo ’n wrak. Dis ’n wonderwerk dat die man wat hy raak gery het net ’n gebreekte arm en sekerlik verskeie kneusplekke het. Hy kon dood gewees het as meneer Van Reenen nie so woes uitgeswaai het nie.”
“Ek skat Van Reenen het vergeet hoe om stadig te ry,” merk Werner wrang op.
Impulsief soen Lucinda vir Jens op die wang. “Nag, Jens, en dankie.”
“Alles in ’n dag se werk.”
Buite bibber sy van die koue en Werner hou sy arm om haar tot by die groot Mercedes. Die verwarmer is lekker aan terwyl hulle terugry.
“Waar kom dié motor vandaan?” vra sy.
“My suster het dit van my huis in Constantia gebring en ek het haar weer teruggeneem. Dis dié dat ek heeldag weg was.”
“Wat van Rover? Het jy gereël dat hy kom?”
Hy glimlag. “Ja, dis omtrent ’n affêre om ’n hond in te voer. Maar as ek my sin kry, is Erik nog lank hier in Suid-Afrika, en sonder sy hond sal hy miserabel wees.”
“Nie by jou nie, met of sonder hond. Daar moes meer pa’s soos jy gewees het.”
Hy hou voor haar huis stil en kyk na haar. “Daar moes meer sulke vroue soos jy gewees het, dan was die wêreld ’n beter plek.”
Die mooi woorde sink nog in toe hy uitklim, en toe hy haar deur kom oopmaak, neem hy haar in sy arms en soen haar eers teer en toe met hartstog. Sy gee haar oor en lank verken hulle mekaar, sodat sy die koue nie eens meer voel nie.
“Dis moeilik om jou te weerstaan,” sê hy skor toe hy haar uiteindelik los.
“Waarom wil jy?”
Hy
