Die vrou se oë blink van die trane. “Ag, liewe kind, ek het soveel ellende gesien terwyl ek nog maatskaplike werk gedoen het, maar vir jou kon ek nie vergeet nie. Jy het my so aangegryp.”
Lucinda sit die lêer by haar handsak neer en gaan omhels die vrou. Albei is nou in trane.
“Ek sal weer kom kuier,” belowe sy. “Noudat ek u ná al die jare weer gevind het.”
Toe sy gaan, omhels hulle soos familie. Sy kyk in haar truspieël toe sy wegry, en Suzette van der Merwe staan nog en wuif. Dankie vader vir mense soos sy, wat ’n skrille kontras vorm met die Magrieta Lourense van hierdie wêreld, dink Lucinda met ’n hart wat oorloop.
Sodra sy by die kliniek aankom, sal sy vir Edwin gaan vertel, en dan vir Werner. Sy hoop die groot, donker man wat haar hart in die holte van sy hand hou, is daar.
“Ek het toe alles uitgevind wat ek kon, en vir die res moet ek maar net my familie gaan soek, daar in verre Ierland.”
Edwin lê haar met sy helderblou oë en bekyk. By hom is daar begrip, en selfs ’n bietjie nyd.
“Jy is gelukkig dat jy darem weet waarheen om te gaan. Wat van die pleegouers wat jou so mishandel het?”
“Magrieta Lourens. Skynbaar was haar man nie so erg nie. Nee, soos ek vir mevrou Van der Merwe gesê het, ek wil hulle nie sien nie. Mits hulle nog lewe. Dalk is hulle al dood, of weg.”
“Ek sou die ou teef in die knie gaan skiet het.”
Lucinda is geskok. “Eddie! Wat sal dit nou help, jare na die tyd?”
“Ek glo nie in hemel en hel nie, daarom sal ek haar op aarde wou straf.”
“Nee, dan is jy net so wreed soos sy.”
“Jou hart was nog altyd gans te sag, behalwe as dit by my kom.”
Sy kyk hom verwytend aan. “Ek was nog altyd goed vir jou.”
Hy sug teatraal. “Maar jy wil nie met my trou nie.”
Sy kan hom net aanstaar. Kan hy dan nie die implikasies begryp van alles wat sy die aand voor sy ongeluk gesê het nie? Blok hy dit net uit as dit hom nie pas nie? Hulle het tog gepraat oor sy MIV-status, en dat sy nie kans sien om ’n renjaer se vrou te wees of bloot hulle verpleër te wees nie.
“Ek moet gaan. Sien jou weer later.”
“Baai, Lucy. Kom gou weer, my eie Florence Nightingale.”
Hy kan haar regtig verstom, dink sy toe sy uitloop. Hy is tog nie dom nie. Sy dink hy is net aspris.
“Lucinda!” hoor sy iemand roep toe sy by haar kantoor wil ingaan en sy draai om.
“Hallo,” sê Marita, wat nadergehaas kom. “Dis ’n skande dat ons jou nog nie vir ete genooi het nie. Hoe lyk Saterdagaand? Ons het iets om te vier.”
“Dit klink lekker. Verjaar iemand?”
“O nee, ons kry mos vir Werner as vennoot, en ons moet dit vier.”
“Haai, dis wonderlik dat ’n ingenieur in ’n kliniek wil belê,” skerts Lucinda.
“Hy het baie vingers in baie paais. Hierdie is vir hom net nog ’n belegging, maar ons verwelkom dit natuurlik. Kom so sewe-uur.”
“Dankie, ek sien uit daarna.”
13
Lucinda se hart gee ’n sprongetjie toe sy by die huis kom en Werner haar inwag.
“Waar was jy in jou civvies?” terg hy en soen haar.
“Kaapstad toe, vir … e … besigheid. Hoe gaan dit met jou?”
“Goed, dankie. Jens sê Erik kan ontslaan word.”
Haar moed sak in haar skoene. Erik en sy pa gaan weg en sy moet maak asof sy om hulle onthalwe bly is.
“Ja, ek het ook so begin vermoed.”
“Wil jy vanaand saam met my gaan eet op Stellenbosch? Ek teer nog heeltyd hier op jou goedhartigheid en gasvryheid. Ek voel so in die skuld.”
“Jy hoef nie, dit was ’n plesier. Kan ek my eers gaan verfris en opdollie?”
“Natuurlik, ek wil met jou spog. Van watter soort kos hou jy die meeste?”
“Oosterse kos.”
“Dan weet ek waarheen ons kan gaan. Toe, gaan maak jou mooi. Ek het al vir Anna gewaarsku dat sy nie hoef aandete te maak nie.”
Lucinda gaan ontspan in ’n skuimbad, was haar hare, grimeer en trek mooi aan, alles binne ’n uur. Werner wag reeds vir haar in die sitkamer toe sy inkom en hy lyk so aantreklik dat sy na asem snak.
“Jy is pragtig,” komplimenteer hy.
“Mag ek dit vir jou ook sê?” vra sy skalks.
Hy lag. “Pragtig was ek nog nooit, maar dankie dat jy my probeer vlei.”
Het jy maar geweet, dink sy. Met sy manlikheid en simpatieke persoonlikheid is hy vir haar aantrekliker as die filmstermooie Edwin.
Hy soen haar in die nek sodat haar hele lyf tintel. “Jy ruik ook lekker. Ek sluk jou sommer in.”
Hy hou haar hand vas toe hulle in die motor ry. In die restaurant sit hulle aan ’n klein tafeltjie sodat sy sy lang bene teen hare voel, en daar hou hy ook haar hande vas. Sy sweef van geluk, die spanning en bykanse trauma van die middag by die maatskaplike werker vir eers opsy geskuif.
“Het julle Moët et Chandon-sjampanje?” vra hy toe die kelner kom verneem wat hulle wil drink.
“Ja, meneer. Dis Franse sjampanje, meneer.”
“Ek weet. Bring dit asseblief vir ons.” Hy kyk na Lucinda. “Drink jy graag sjampanje? Party mense kla mos dat dit hulle onmiddellik ’n hoofpyn gee.”
“Ja, graag, maar ek het nog nie dié Franse sjampanje gedrink nie.” Sy vermoed dis baie duur, maar hy kan dit oënskynlik bekostig.
“Daar is ’n eerste keer vir alles, soos die profeet gesê het.”
“Watter profeet?” lag sy.
“Profeet Werner die Manjifieke.”
Sy lag weer en hy soen haar hand. “Jy is opvreetlik as jy lag. Ek wil jou altyd laat lag. Jy kan nie net siekte en ellende sien nie, jy moet die blink kant van die lewe ook ervaar.”
“Daar is nie regtig vir my ’n blink kant en ’n skadukant meer nie. By my vloei die een in die ander, en as dit donker is, wil ek dit lig help maak.”
Hy soen weer haar hand. “Wat sê Van Reenen? Lucy, Lucy, lig van ons lewens?”
Sy trek haar hand weg. “Moenie
