meneer – yskoud,” onderbreek die kelner hulle.
Hy maak oop en Werner proe. “Uitstekend.” Versigtig en behendig skink die kelner dit en verdwyn. Hulle lig hul glase en kyk diep in mekaar se oë.
“Op my Ierse skoonheid,” glimlag Werner. “Geseën is die dag toe jy in my lewe gekom het.”
Sy bloos, maar loop meteens oor van geluk. “Op jou – die beste en slimste man, en die beste pa wat ek nog ontmoet het.”
Hulle teug, en daarna leun hy oor en soen haar ten aanskoue van almal, maar sy gee nie om nie, want hy smaak heerlik en sy bruis van liefde.
“Dit was een van die lekkerste aande in my lewe,” sug hy toe hulle by die huis vir oulaas in mekaar se arms staan, hulle lywe styf teenmekaar.
“En in myne.”
Haar hele lyf smag na vervulling, maar sy gaan haar nie sommerso voor hom werp nie. Nie tensy hy werklik vir haar sê dat hy haar liefhet nie. Hy sê allerhande mooi dinge, maar eers as hy hom werklik verbind het, sal sy dit dalk oorweeg. Sy het haarself in elk geval nog nooit geheel en al aan ’n man gegee nie. Niemand was dit nog ooit werd nie.
Hy dwing haar nie en hy probeer haar nie oorweldig nie.
“As ek ’n haastige en ongeduldige jong man was, het ek jou nou bed toe gesleep, maar as volwasse en wyse man sal ek my gedra,” terg hy en soen haar vir die laaste keer.
Sy voel asof sy haar van hom moet losskeur.
“Die afskeid is hier,” sê Werner toe hulle by die kliniek se voorportaal uitgaan na sy motor. ’n Ordonnans stoot Erik in ’n rolstoel en Lucinda buk om hom op sy voorkop te soen.
“Sien jou weer as jy inkom vir toetse,” sê sy. Sy moet trane wegknipper. Sy gaan die kind net soveel mis soos sy pa.
Sy haal die boek agter haar rug uit. “Ek hoor julle is nie klaar met Jock se storie nie. Vat dit vir jou en as jy dit nie kan lees nie, kan iemand anders dit vir jou lees.”
Erik sit sy maer armpies om haar nek en soen haar ook. “Dankie, tannie.”
Sy moet hard snuif of trane loop by haar neus ook uit, en sy vee dit vinnig met ’n snesie af.
“Ons sien jou Saterdagaand,” sê Marita toe sy Werner omhels.
“Ja, partner, tot Saterdagaand,” grap Jens.
Nou is Lucinda voor Werner en sy probeer haar koel en kalm voordoen.
Hy glimlag af na haar. “Ek sien uit na Saterdag, ook om jou weer te sien.”
Hy soen haar plegtig voor almal en sy wonder wat Erik daarvan dink dat sy pa die dokter so soen.
Haar hart voel leeg toe sy die vertrekkende motor agternakyk en vir oulaas wuif.
Marita kyk haar met ’n glimlag aan. “Ek is bly julle het vriende geword. As ek ’n matchmaker was, sou ek julle by mekaar wou uitbring.”
Blosend lag Lucinda. “Ja, ons het vriende geword. Weet jy, hy het vir Anna ’n reuseklomp geld gegee. Sy is erg in haar noppies en beplan net wat sy alles gaan betaal en koop.”
“Hy is baie vrygewig,” sê Jens. “Soos ek jou al vertel het.”
Lucinda is net terug in haar kantoor toe Bets opgewonde ingebars kom.
“Dok, kom kyk net hier!”
Lucinda moet agter haar aanhaas en sy snak na haar asem. Die ruiker van verskillende kleure rose wat daar staan, is die grootste en verruklikste wat sy nog ooit gesien het.
“Sjoe, dis asemrowend. Dit lyk na honderde blomme.”
“Die bloemiste het dit nou net afgelewer,” vertel Bets. “Dis glo vir jou, dok. Lees die kaartjie.” Lucinda kom agter dat daar ’n gehoor versamel het wat hulle aan die ruiker verwonder. Sy lees die kaartjie: Aan Lucinda, die dokter wat ons harte gesteel het. Liefde, van Werner en Erik.
Sy druk dit met blink oë teen haar bors. “Dis van Werner Huber.”
“Gee tog vir ons meer sulke mans,” sug Bets en rol haar oë hemelwaarts.
“Hier is genoeg blomme om oral in die kliniek te plaas,” mymer Lucinda. “Ek sal vir my ’n bos uitsoek en dit huis toe neem, maar die res kan ons in die kindersaal en oral sit. En een bos in die voorportaal. O ja, en een elk vir dokters Jens en Marita.”
“Regtig, dok?” vra Bets verwonderd. “Dis darem gaaf van jou. Kom, ek help jou.”
Nadat hulle die blomme verdeel het, neem Lucinda ’n bossie met gemengde kleure. “Ek gaan hierdie gou vir Edwin van Reenen gee. Of wil jy?”
Bets bloos en giggel. “Nee, hoe sal dit nou lyk as ek dit doen? Hy sal dink ek vry na hom. Neem dok dit.”
Lucinda wil nie net die blomme neem nie, sy wil ook uitvind wat hy beoog omtrent die ongeluk en die slagoffer in die Stellenbosch-hospitaal.
“Hei, kry ek tog nie blomme by my geliefde nie?” spot hy kliphard toe sy inkom, sodat almal na hulle kyk.
“Verspot,” sê sy. “Ek staan net ’n paar rose uit ’n ruiker af.”
“Watse ruiker?”
“Een wat Werner Huber vir my gestuur het.”
Edwin trek ’n gesig. “Ek wil nie daardie Duitser se blomme hê nie.”
Lucinda verstyf en voel seergemaak. “Ek het nie bedoel om –”
“Nee, dis oukei. Hou dit maar, of gee dit vir Nanette.”
Hoe kan hy so onbeskof wees en haar so in die gesig vat as sy dit goed bedoel? wonder sy wrewelig.
“Ek het reeds vir omtrent almal uitgedeel. Dis nie net vir jou wat ek van Werner se blomme bring nie.”
Hy trek net weer sy mond soos ’n kind wat steeks is, en sy hou maar die rose in haar hand vas.
“Die man wat jy omgery het … weet jy hoe dit met hom gaan?”
“Nee. Die polisie het verklarings geneem. Moes ek probeer uitvind wie die bergie is wat in die nag voor my motor ingeslinger het?”
Lucinda kyk verwytend na hom. “Jy was self gedrink. Verwyt die ketel nou die pot dat hy swart is? Dis nie ’n hond wat jy raak gery het nie, dis ’n mens. Ek sal self probeer uitvind hoe dit met hom gaan.”
Edwin lyk kwaad. “Miskien moet jy vir hóm jou blomme gaan gee.”
Geskok kyk sy na hom. Toe draai sy om en loop. Sy hoor hy roep haar terug, maar sy kyk nie weer om nie. Watse soort mens het hy geword?
Van haar kantoor af skakel sy die Stellenbosch-hospitaal en verneem na die man wat ’n paar dae gelede raak gery is.
“Meneer Fielies is reeds ontslaan, dame. Hy het skrape en kneusplekke opgedoen en een arm is gebreek, maar dit was nie nodig
