gevoel van onverrigter sake keer sy na haar kamer terug. Haar hele lyf tintel nog van sy omhelsing, die diep soen wat haar mond verken het, die hardheid van sy lyf en die streling van sy hande. Haar hele wese smag na Werner.
Met ’n kreun gaan lê sy klere en al op die bed. Netnou moet sy in elk geval weer opstaan.
Lucinda kom met Nanette by Edwin in die mansaal aan.
Volgens die uitdrukking op die gesigte van die twee verpleegsters wat pas met hom klaargemaak het, het hy hulle vreeslik gesjarmeer. Hy lyk hulpeloos, dodelik aantreklik en waarskynlik vir hulle onweerstaanbaar.
“Hallo, dokter, kom u die pasiënt sien?” vra die een, want Lucinda is in haar wit jas met ’n stetoskoop in die sak, maar sy ken hulle nie.
“Ek bring net sy dogter om hom op te beur. Ek werk eintlik by die kindersaal.”
“Haai, kom sien julle die ou invalide?” grap hy vrolik.
“Papa, jy is ook siek!” roep Nanette en Lucinda help haar om op die bed te klouter.
Edwin se gesig vertrek. “Pasop, kleintjie, my arme ou knie is gekrok.”
“Wys my, Papa.”
Hy wys die verbande en vertel haar van die boom wat voor hom ingespring het, maar niks oor die mens wat hy raak gery het nie.
“Toe hoor ek net boem! En daar lê ek. Gelukkig is daar altyd mense wat ’n mens kom optel.”
Hy kyk na Lucinda en glimlag. “Ek jaag vir ’n lewe en maak nooit ’n ongeluk nie, maar hier op ’n plattelandse paadjie doen ek dit. Ironies, nè?”
“Ja, is dit nie?” Maar jy het gedrink, dink sy, en as jy in die Grand Prix jaag, is jy darem seker nugter.
Hulle gesels eers ’n rukkie, toe sê Lucinda dat sy moet gaan. “Ek moet gaan werk, maar ek los Nanette ’n rukkie hier sodat julle kan kuier.” Sy loop weg voordat hy kan protesteer.
’n Uur later kom sy terug om Nanette te kom haal en sien dat hulle omring word deur pasiënte en ’n verpleegster wat ’n ophef van pa en dogter maak.
“Het julle agtergekom wie dié man is?” terg sy toe sy naderkom.
“Die bekende renjaer,” grinnik ’n man. “Dis ’n verrassing om hóm hier te sien.”
“Ja, renjaers maak ook ongelukke.”
“Haai, Lucy,” roep hy uit toe hy haar sien. “Dis lekker in dié hospitaal. Ek dink ek bly sommer ’n ruk.”
Sy lag. “Dit lyk my so, as jy die middelpunt van die aandag is. Ek kom net vir Nanette haal.”
“Nee,” kla die kind.
“Sy kan maar bly, dokter, dan bring ek haar later terug na julle,” bied die mooi jong verpleegster aan.
Lucinda huiwer, maar sy wil nie Nanette se vreugde bederf nie. “Goed dan, sy kan nog so ’n uur bly.”
“Hierdie mooi dokter was my childhood sweetheart,” spog Edwin en Lucinda voel of sy onder ’n kollig staan soos almal haar beskou.
“Wel, hy oordryf, maar ons was maatjies,” skerts sy, haar wange ongemaklik warm.
Sy maak dat sy wegkom. Dis nes hy is om haar op te eis, dink sy verleë. Netnou dink die mense daar is iets meer as vriendskap tussen hulle.
Lucinda draai in die maatskaplike werker se straat af en hou voor ’n skakelhuis stil. Dis die regte nommer. In die tuintjie sien sy blomme en op die stoep is varings in potte en hangmandjies.
Sy is nog by die tuinhek toe die vrou uitkom, en vaagweg lyk sy bekend. Veel ouer as die vrou wat Lucinda gedink het sy nooit sal vergeet nie, want sy was so gaaf nadat haar pleegouers so ongeduldig en hardvogtig was.
“Hallo, dokter,” groet die vrou. “Kom in, kom in. Jinne, maar jy het darem mooi geword. Mooi gebly eintlik, want jy was die fraaiste ou dogtertjie.”
“Hallo, mevrou.” Skielik skiet haar oë vol trane en sy moet vinnig knipper.
Die huis is nie weelderig nie, maar baie netjies en skoon, en Suzette van der Merwe laat haar op ’n geblomde bank sit. Die skinkbord met sjokoladekoek en tee staan reeds gereed, en die teepot het ’n outydse teemus op.
“Ons versterk eers die innerlike voordat ons oor gewigtige sake praat,” sê die ouer vrou. “Eet jy koek?”
“O ja, graag, en dié een lyk baie verleidelik.”
Die vrou sny ’n enorme sny. “Tee, met melk en suiker?”
“Net met melk, dankie.”
Terwyl hulle eet en drink, gesels die ouer vrou oor die weer, hoe duur die kabelkarretjie by Tafelberg geword het, hoe lekker sy bly. Innerlik gespanne gesels Lucinda saam, eet die heerlike koek, komplimenteer haar gasvrou, en wag.
Eers nadat sy die teegoed verwyder het, bring sy ’n lêer te voorskyn en gee dit vir Lucinda. “Hier is ’n paar afskrifte wat my niggie Ronel gemaak het. Verder sal ek jou maar vertel.”
Lucinda kyk na die dokumente en toe na die vrou, wat haar simpatiek sit en beskou.
“Kyk, jy sal sien jou ouers was Bridgit en Bevan O’Neill, en dat hulle van die dorp Dungannon in Noord-Ierland gekom het. Jou ouers het gesterf in ’n treinongeluk, wat jy oorleef het. ’n Meneer Lourens het probeer om jou Ierse familie op te spoor, maar die O’Neills by wie hy uitgekom het, het beweer dat hulle niks van sulke mense soos jou ouers weet nie. Die Lourense het aangebied om jou pleegouers te wees totdat jou familie wel opgespoor kon word.
Hy was nie so sleg nie, maar sy!” Mevrou Van der Merwe lyk behoorlik kwaad.
“Hulle bure het ’n klag gelê dat die kind van langsaan baie huil en lyk of sy mishandel word, en ek het gaan ingryp. Die vinnigste oplossing was om jou na die weeshuis te neem. Daar was jy skynbaar gelukkig en versorg, en jou grootouers is nooit opgespoor nie, al het ons probeer.”
Lucinda sit eers diep ingedagte en toe kyk sy op. “Waar is die Lourense nou?”
“Hulle het destyds in Vredehoek gewoon, maar dis nie te sê hulle is nog daar nie.”
Lucinda ril toe sy aan die vertrekte gesig van die Lourens-vrou dink en die pyn wat altyd daarop gevolg het. As daar een mens in die lewe is wat sy gedink het sy haat, was dit daardie vrou.
“Wat was hulle voorname?”
“Jy sal in die lêer sien hy is SJ, Stefanus Johannes, dink ek, en sy is Magrieta. Moenie vir my sê jy wil húlle gaan soek nie?”
“Ek glo nie ek wil hulle, veral vir haar, ooit weer sien nie. Ek sien hulle genoeg in my nagmerries. Nee, dis my ware ouers se familie wat ek wil gaan soek.”
“My liewe kind, ek sou dit ook doen as ek jy was. ’n Mens moet mos rus vir jou siel kry.”
“Matrone het dit ook gesê.” En liewe, simpatieke Werner het ook, dink sy.
Sy
