wie noem jy ’n ‘ou ennie’?” vra sy kwaad. “Tog nie vir Anna nie? Sy is my regterhand, wat dit vir my moontlik maak om lang ure te werk en dan gevoed te word met lekker kos, en om in ’n skoon huis te bly. Vir jou maak sy dit soos ’n hotel.”
Hy lyk afgehaal. “Jy raas al weer met my. Lyk my jou werk stres jou uit.”
“Ek raas nie oor ek stres het nie. Ek raas oor jou houding: dat jy maar kan maak of breek en op ander neersien. Moenie hier kom windmakerig wees nie. Dit werk dalk tussen renjaers en hulle aanhangers, maar nie hiér nie.”
Hy kyk haar vir ’n oomblik gebelg aan, maar toe gaan haal hy sy bier.
“Skuus, man,” mompel hy toe hy by haar aan tafel kom sit.
Anna kom in met die kos. “Hallo, dokter. Hoe gaan dit met meneer se ou kleintjie?”
“Siekerig, maar sy hou,” antwoord Lucinda. “Sjym, arme ou dingetjie.”
Edwin knik net en teug aan sy bier.
Toe Anna uit is, kyk Lucinda streng na hom. “Sy gee om hoe dit met jou kind gaan, maar ek is seker jy het nog nie vir haar gevra hoe dit met haar gaan nie, of dankie gesê vir wat sy vir jou doen.”
Hy lyk skaam. “Ek sal haar vergoed, moenie worry nie.”
Dit gaan nie net oor geld nie, wil Lucinda sê, maar sy hou haar in. Dis onaangenaam om te sit en baklei. Hy lyk in elk geval afgehaal, en haar ou deernis vir hom sit steeds in haar hart al gedra hy hom soos ’n stout kind.
“Kom jy vanmiddag vir Nanette sien?” vra sy sonder om na hom te kyk.
“Ja, ek sal vir ’n rukkie kom. Jy raas dan met my oor ek haar afskeep.”
Sy kyk op van haar bord. “Moenie dikbek wees nie, Eddie. Jy behoort haar te wíl sien. Is jy nie lief vir haar nie?”
Hy frons. “Ek is seker. ’n Mens is mos maar lief vir hulle, of jy hulle wou gehad het of nie.”
Lucinda kyk geskok na hom. “Sê jy nou jy wou haar nie gehad het nie?”
“Kyk, Chantelle het nie vir my gesê sy is ver heen met MIV nie, en toe kry sy vir Nanette, en die kind is besmet. Dink jy regtig ek sou toegelaat het dat Chantelle ’n kind kry as sy vigs het? Dis mos nie reg nie. Die kind is van geboorte af siek, en ek weet anti-retrovirale terapie werk nie vir kinders nie. Ons probeer onsself net bluf – die siekte is ongeneeslik.”
Weer kry Lucinda die vreeslike vermoede dat hy ook MIV-positief is, maar dat hy dit met medikasie onder beheer hou. As hy by sy vrou ’n kind verwek het, móés hy aangesteek het.
“Ek verstaan jou redenasie,” gee sy toe, en hulle eet verder in stilte.
“Ek kom saam met jou kliniek toe,” sê hy ná ete.
“Goed, gee my ’n paar minute. Ek wil ’n boek vir Erik Huber kry.”
Daardie aand is Lucinda en Edwin alleen, want Werner het nie teruggekeer nie. Edwin haal weer wyn te voorskyn vir die ete.
“Ek kan nie elke dag drink soos jy nie,” vermaan sy.
“Ag, een ou glasie sal jou laat ontspan.”
Hulle sit eers buite met glase koue witwyn, want die aand is soel.
Sy glimlag vir hom. “Ek is bly jy was heelmiddag by Nanette.”
Sy weet dat hy lank met Bets en die verpleegsters gesels het, veral met verpleegster Jenny, maar sy gaan hom nie daaroor verwyt nie.
“My vaderlike plig is gedoen,” spot hy. “Terloops, wanneer gaan jy daardie maatskaplike werker kontak?”
“Ek moet dit vandag of môre doen, maar ek is bang vir wat ek kan hoor.”
“Ek was ook, maar dit pla mens mos tot jy iets daaraan doen.”
Toe haar wyn op is, sit sy die glas neer. “Weet jy wat? Met hierdie wyn se Dutch courage gaan ek daardie maatskaplike werker nóú bel.”
“Oukei. Ek wag vir jou.”
In die privaatheid van haar kamer skakel sy die nommer op haar selfoon. Die vrou wat antwoord, klink ouerig.
“Mevrou Suzette van der Merwe?”
“Ja, wie praat?”
“Dis Lucinda O’Neill hier. Ek was in die Mara Bosman-weeshuis in Bellville. U het my destyds daarheen geneem.”
“My genade! Die ou dogtertjie met die Ierse naam en die groot blou oë. Wat het van jou geword?”
“Ek het medies gaan studeer en is nou ’n pediater by die Wynland-kliniek buite Stellenbosch.”
“Maar my! Jy was toe slim en hardwerkend. Geluk!”
“Dankie, mevrou. Ek … die rede waarom ek bel, is dat ek nie veel weet van my eie ouers en pleegouers nie. Ek en Edwin van Reenen, wat ook in die weeshuis was, het vir matrone Van der Walt gaan kuier en sy het my na u verwys.”
“Wel, dit was lank gelede. Die rekords is nie altyd toeganklik nie. Hoe oud is jy nou?”
“Nege-en-twintig.”
“En jy was so vier toe ek jou na die weeshuis geneem het?”
“Dis omtrent reg.”
Sy hoor die vrou sug. “Mense wil ook maar weet van hulle herkoms. Dis normaal. Ek kry julle ook altyd so jammer. Ek sê jou wat, kom kuier oor ’n dag of wat. My susterskind werk nou by maatskaplike dienste. Sy kan ons help om jou goeters op te spoor.”
“Ek kan u nie genoeg bedank nie.”
“Ag wat, my ou hart is maar klein. Het jy die adres?”
Lucinda lees dit vir haar.
“Dis reg. Gee my eers ’n luitjie, sodat ek nie weg is by die winkels of by die buurvrou nie.”
“Ek maak so. Baie dankie weer eens, mevrou Van der Merwe.”
“Goed, my … e … dokter. Tot siens dan.”
Lucinda gaan vertel vir Edwin, wat intussen weer vir hulle wyn ingegooi het. “Ek het haar gekry en sy gaan my help.” Sy gaan sit oorkant hom en skuif die wynglas op die tafeltjie na sy kant toe. “Drink jy maar dié. Ek kan nie.”
“Wil jy hê ek moet saamkom?”
“As jy nog hier is, sal ek dit waardeer.” Sy dink eers na. “Nee, weet jy, on second thoughts. Miskien moet ek alleen gaan, as jy nie omgee nie?”
“Oukei, maar jy voel dalk moer sleg oor wat jy hoor.”
“Ek moet dit maar net hanteer – my punishment vat, soos jy altyd gesê het as jy pak gekry het oor jy so stout was.”
Hy grinnik, drink sy wyn klaar en neem haar glas. “’n Mens mors
