hulle klaar is en Anna die nageregbakkies verwyder het, wil Lucinda opstaan, maar Edwin keer haar. “Ek het iets baie belangrik om jou te vra.”
“’n Guns?” grap sy, maar sy is ongemaklik.
Hy lyk ernstig en neem haar hand. “Jy weet, ek en jy ken mekaar al vandat ons tjokkers was.”
“Ja?”
“Eintlik ken ons mekaar baie goed, al het ons mekaar jare lank nie gesien nie.”
Sy raak al ongemakliker, maar sy probeer dit wegsteek. “Ons lewens het op verskillende bane beland, Eddie. Ek kan net raai watter soort lewe jy lei. Jy weet darem van myne, want jy is hier en jy sien my werk, maar eintlik is ons vreemd vir mekaar.”
“Jy is nie vir my vreemd nie. Ek dink ek ken jou deur en deur. Jy is altyd eerlik. ’n Mens weet presies waar jy met jou staan.”
“Wat probeer jy sê?”
Hy soen haar hand voordat sy kan keer. “Trou met my, Lucy.”
Sy kry ’n sinkende gevoel in haar maag. “Wat? Maar hoe kan ons …”
“Ons pas by mekaar en ek was nog altyd mal oor jou. Jy is mooi en slim en jy sal ’n goeie ma vir Nanette wees.”
Sy trek haar hand uit syne en kyk hom vas in die oë. “Soek jy my as jou vrou, of as ’n dokter vir Nanette?” En dalk vir jou ook? kan sy nie help om te dink nie.
Hy lyk seergemaak, maar sy vermoed hy plak dit aan.
“Natuurlik nie. Ek het besef toe ek jou weer sien dat jy die soort vrou is met wie ek moes getrou het. Nie iemand soos Chantelle of … die ander vroumense wat ek al in my lewe gehad het nie.” Hy klink kastig gebelg en verontwaardig, maar sy ken hom te goed en sien deur sy toneelspel.
Lucinda vryf haar voorkop moedeloos. “Ons pas nie by mekaar nie, Eddie. Ek wil nie die vrou van ’n renjaer wees wat heeltyd moet wonder of haar man veilig uit elke wedren gaan kom nie. My plek is hier waar ek werk, in Suid-Afrika, nie op die circuits van die wêreld nie. Ek pas nie in daardie soort lewe nie. My beroep is vir my heilig. En beoog jy om Nanette saam te neem waar ons ook al gaan, as jy dink ek kan haar versorg?”
Hy sit dikbek, asof hy te afgehaal is om te praat.
“Wel? Antwoord my, Eddie.”
“Ek hét jou lief, Lucy. Jy wil net hard to get speel.”
Sy lag ongelowig. “Hard to get? Moenie verspot wees nie. Ek is realisties. Die lewe het my geleer om met my voete plat op die aarde te loop. Ek kan nie met jou trou nie.”
“Kan jy nie vir my en Nanette lief wees nie?” dring hy aan.
“Ek ís lief vir julle albei, maar my verstand sê vir my dat ’n huwelik tussen ons twee ’n ramp sal wees. Ek is nie onderdanig nie en jy is veeleisend. Ek word ook nie op sleeptou geneem nie. Ek sal wil weet waar jy is as jy die aand nie huis toe kom nie, en ek sal jou probeer keer om soveel te drink.”
Hy staar haar aan. “Jy breek my hart.”
“Liewer nou as later, my liewe vriend.”
Hy sug diep. “Ek gaan jou kans gee om na te dink, dan vra ek weer.”
“Dit sal nie help nie.”
“Is jy nou mal oor daardie ander ou, Werner?”
“Ons pas beter by mekaar.”
Hy lyk skielik kwaad. “Komaan! In watter opsig?”
“Die meeste, skat ek. Maar ek moet met jou eerlik wees, Eddie. Daar is iets omtrent jou wat my baie pla.”
“Jy bedoel behalwe my drinkery en die feit dat ek ’n slegte pa is?”
“Daar is nie ’n maklike manier om te sê wat ek gaan sê nie, daarom gaan ek reguit wees. Pynlik reguit en eerlik. Ek is ’n dokter en ek werk al jare lank met aansteeklike siektes. Daarom weet ek meer van vigs as die mense op straat.”
Sy sien hoe hy op die verdediging kom en sy skouers krom asof hy ’n aanslag wil afweer. Sy kry hom jammer, maar sy moet doen wat sy nou doen.
“Daarom weet ek dat as jy jou vrou swanger gemaak het, jy ook MIV-positief moet wees. Dit kan nie anders nie. Jy ontken dit, maar dit help nie.”
Hy is kennelik ontsteld en sy blik is skerp, maar hy sê niks.
“Ek vermoed jy is op anti-retrovirale terapie wat vir jou werk. Is ek reg?”
’n Spiertjie spring in sy wang, maar hy knik uiteindelik.
“En jy was bereid om met my te trou en my ook aan te steek?”
Hy laat sy kop sak sodat sy nie in sy oë kan kyk nie. “Daar is mos iets soos kondome,” sê hy skor. “Ek hoef jou mos nie aan te steek nie.”
“Maar oor ’n ruk verpleeg ek vir Nanette én vir jou?”
Hy kyk op en sy oë is half hartseer en tog uitdagend. Dié uitdrukking het dit altyd reggekry om mense te vermurwe, maar sy is bestand daarteen.
“Ek is ryk, Lucy. Ek kan jou alles gee wat jy wil hê, en dan erf jy boonop ’n moerse klomp geld, ’n woonstel in Londen en ’n huis in Switserland.”
Lucinda skud net haar kop. Hy kán nie verstaan nie, of hy weier bloot, steeks soos ’n muil.
“Ek wil nie jou besittings erf nie, Eddie,” sê sy sag. “Ek wil nie met jou trou nie.”
Skielik staan hy op van die tafel en sonder om iets verder te sê, gaan hy by die voordeur uit. Binne sekondes hoor sy die BMW se enjin buite brul.
Nee, hy moenie in dié toestand, ontsteld en vol wyn, gaan ry nie! Sy hardloop uit, in Werner vas.
“Hallo, wat gaan hier aan?” vra hy verbaas. “Die man het my amper uit die aarde gehardloop, en nou doen jy dit ook?”
“Hy moenie ry nie! Hy het gedrink.”
“Dis niks nuuts nie, of hoe? Hy kan seker nog goed funksioneer met drank in sy lyf. Hy is mos gewoond daaraan.”
Sy bars in trane uit en hy hou haar vas. “Toemaar, hy sal seker niks oorkom nie,” troos hy. “Die man is mos goed agter ’n stuurwiel.”
“Jy verstaan nie,” snik sy. Sy wil hom vertel van die vigs en die huweliksaanbod, maar hy sus haar net en lei haar binnetoe.
“Gaan was jou gesig en ontspan.”
“Het … het jy aandete gehad?” kry sy dit uit.
“Ja, dankie. Ek het niks nodig nie. Toe, gaan kamer toe en kom tot bedaring.”
Toe sy weer sien, los hy haar. ’n Paar oomblikke later hoor sy hoe sy kamerdeur toegaan.
Wat dink hy nou? Dat sy en Edwin soos twee verliefdes stry gekry het en dat hulle weer gaan opmaak? Dat
