Toe word hulle stil.
“Jy buig ook voor Baäl,” beskuldig Obed die Fenisiër. “Jy’s ’n slawedrywer … Jy behandel ons soos drek!”
Dit maak die skare waansinnig. Hulle swerm met die trap op, party probeer teen die toring opklim. Ander gooi die Fenisiër met klippe, want al die dae se swoeg in die hitte en koue, die min kos, die nagte van koud slaap, die pyn van die sweepslae, die seer hande en stywe spiere trek op hierdie oomblik saam.
Dié wat van onder af stoot, druk Obed die trap op. Die Fenisiër retireer hoër op en trek sy swaard uit wat hy altyd dra juis vir ’n geval soos dié. Nou is hy op die klein platform bo-op die wagtoring. Hy staan uitdagend daar, sy wapen gereed.
“Nog een tree en jou kop rol,” dreig hy Obed.
Maar Obed gee nie nog een tree nie. Hy slaan die hoofopsigter ’n woeste hou met die sweep deur die gesig. Die oomblik toe die man sy gesig wegruk, is Obed en sy makkers op hom. Hulle slaan hom, trap hom, skop hom in die maag, op die niere. Toe gryp hulle hom en gooi hom van die wagtoring af. Dié daar onder gee vinnig pad, en die Fenisiër breek sy rug op ’n halfklaar bouklip.
En toe hy nog kreun en roer, met bloedskuim om sy mond, tel hulle klippe op en stenig hom.
Obed is oorweldig. Hy staan triomfantelik op die wagtoring, hou sy arms omhoog om stilte te vra. Die skare kom tot bedaring. “Gaan ons vir Baäl ’n tempel bou?” vra hy met vorstelike gewigtigheid.
“Nee!” bulder ’n groot deel van die menigte en kom weer in beroering.
“Dan moet ons dit vir die koning gaan sê,” beveel Obed. “Dié wat nie vir Baäl wil werk nie, volg my!”
Hy storm die trap af en vat koers teen die helling op na die poort van Samaria. ’n Menigte werkers stroom agter hom aan, juigend, baldadig.
2
Toe Johanan naby die lyk van die Fenisiër langs die wagtoring tot verhaal kom, is hy heeltemal alleen, afgesien van ’n paar soldate en opsigters wat verdwaas daar rondstaan. Hy voel so mislik van skok en afsku dat hy blindelings terugstap na die klipgroef.
Hy vat koers na die werkers wat nie agter Obed aangehardloop het nie. Hulle staan dig bymekaar, beduie en praat opgewonde. Al praat hulle nie hard nie, kan ’n mens hul blydskap aanvoel. Dis te verstane, dink Johanan. Hulle is meestal Kanaäniete, met enkele Israeliete tussen hulle. Waarom sal hulle dan nie bly en opgewonde wees nie? Hulle gaan immers vir hul afgod ’n tempel in die hart van Israel help bou. Die eerste sigbare teken dat Baäl in Israel erken word.
Uit die groep Kanaäniete stap Sihon na hom toe en kom vlak voor hom staan. Johanan soek in sy vriend se oë na vermakerigheid, vreugde of oorwinning. Maar hy gewaar niks daarvan nie; net ef fense opwinding, verbeel hy hom.
“Jy kan dit maar vra,” sê Johanan. “Wat soek ek hier? Waarom is ek nie saam na die poort nie?”
“Ek is bly jy’t nie gegaan nie,” antwoord Sihon. “Wat kan Obed uitrig teen die mag van die koning?”
Johanan kyk op na die massiewe vestingmuur van Samaria, met sy torings en borswerings, en daaragter die vierkantige torings van die koningspaleis, beskut en onaantasbaar.
“Ja,” antwoord Johanan, “wat kan Obed uitrig teen die mag van die koning? Teen soldate en strydwaens en ruiters?” Hy betrag die samedromming voor die poort. “En tog, ek moes gegaan het. Ek voel soos ’n lafaard … Deurdat ek nie saamgegaan het nie, sondig ek.”
“Dit is ’n bevel van die koning dat die tempel gebou moet word,” opper Sihon.
“Die Here is groter as die koning. As ek my hand optel om vir Baäl te werk, dan sondig ek teen die Here.”
“Wat gaan jy nogal doen?”
Johanan laat sy kop sak. “Ek weet nie, maar ek sal nie één klip bewerk vir Baäl se tempel nie.”
“Moenie dwaas wees nie. Koning Omri laat nie met hom speel nie, en Agab is nog vuriger as sy pa.”
Hulle hou die gewoel en gewerskaf daar voor die poort dop, luister na die krete van Obed en sy volgelinge.
“Hulle sal niks uitrig nie; lyk my die soldate keer hulle voor,” sê Sihon.
’n Afdeling soldate met spiese en gevelde swaarde versper inderdaad die poort en hou Obed en sy klipwerkers op ’n afstand.
Eers toe dit begin lyk of Obed en sy manne die soldate kaalhande gaan pak en party al begin klippe optel, slaag die poortwagter daarin om tussen die soldate deur te beur tot heel voor.
“Wat soek julle? Waar wil julle heen?” vra hy.
“Ons wil met die koning praat. Ons gaan nie vir Baäl werk nie! Waarom moet Baäl ’n tempel in Samaria kry?” skreeu hulle.
“En ons het die Fenisiër doodgeslaan!” roep een uit asof dit ’n kordaatstuk is. Hulle juig hom toe.
Die poortwagter is skoon oorbluf deur die woede en vasberadenheid van die menigte. Net een misstap en hier gaan bloed loop.
“Met die koning kan julle nie praat nie, want hy is baie siek,” probeer hy hulle troef.
“Dan wil ons met prins Agab praat!” roep Obed uit.
“Ek gaan vir Obadja haal, dan kan julle met hom praat.”
“Ons wil nie met Obadja praat nie, ons wil met prins Agab praat!” dreig Obed.
Die poortwagter is ’n versigtige man. Hy wil hom uitwurm uit hierdie situasie. Hy wil bloot die poort bewaak en nie betrokke raak by die storm wat vandag hier dreig nie.
“Obadja is hoof van die paleis,” antwoord hy derhalwe. “Hy kan vir julle die pad oopmaak na prins Agab.”
“Loop haal hom dan,” gebied Obed en swaai sy vuis.
So verlig was die poortwagter nog selde. Hy het al gehoor van Agab se humeur wanneer hy ontydig gepla word. En vir Agab is dit nou dalk ontydig.
Prins Agab en prinses Isebel ontspan in ’n koel bovertrek van die paleis. Isebel is moeg ná die lang reis van Sidon na Samaria.
Agab is aan die stil kant. Die vreugdegeluide wat van die binneplein af hoorbaar is, hinder hom. Dit pas nie mooi nie, dink hy.
Sy pa lyk nie goed nie. Lê soos ’n lyk onder die laken op sy groot bed, en hier buite vier die mense al bruilof asof die groot Omri niks makeer nie. Agab wou die troue uitstel, maar koning Omri wil niks daarvan hoor nie.
Toe dié gedagtes te hinderlik word, gaan skink hy van die wyn wat hy vooraf by die wingerdboer Nabot van Jisreël laat bestel het, in twee silwerbekers. Hy gee vir Isebel hare, kyk haar enigsins afgetrokke aan. “Op ons huwelik môre,” sê hy. “Mag dit meer word as bloot ’n politieke huwelik.”
“Jy’s naar,” antwoord Isebel gesteurd. “Dit is meer as ’n politieke huwelik. Jy’s my prins – jy’s aantreklik, ondernemend én kragdadig.”
“Kragdadig?”
“Ek
