jy dit verkeerd? As jy die reg het om jóú god te aanbid, het ek tog seker die reg om myne te aanbid?”
“Dit betwis ek nie. Dit is net … wel, ek is net bang dat ek my daarmee skade kan berokken … Ek wil nie my volk van my vervreem nie. In elk geval, beskou dit as ’n trougeskenk.”
Hy kom langs haar sit, drink van sy wyn, laat dit in sy mond rondspoel. “Allawêreld,” sê Agab voldaan, “so ’n Jisreëliet kán darem wyn maak.”
“Heerlik,” beaam Isebel. “Jy’t self gesê duisende van jou mense aanbid die heilige Baäl.”
“Ja, en duisende verafsku Baäl.”
Sy stap na die venster wat uitkyk op die poort en die binne-plein. Hy betrag haar en sy prikkel hom opnuut – slank en statig, ’n vorstin by uitnemendheid, koperbruin hare, welig en ryk, olyfbruin vel …
“Jy gaan ’n groot vors word, Agab,” sê Isebel en voel die hitte van die mure teen haar gesig. “Jou volk het jou lief. Kyk hoe’t hulle na Samaria gestroom vir jou huwelik. Kom kyk hier.”
Agab stap na die venster, en Isebel sit haar hand om sy lyf. Saam kyk hulle af na die gewoel en gewerskaf op die plein.
“Hulle is nuuskierig om my bruid te sien,” sê Agab vrolik. “Hulle vier nou jou aankoms.”
Dié mense is so kru en aards, so anders as haar eie mense. Daar is alles fyn, beskaaf en presies. Só het sy grootgeword. Heimwee pak haar beet sodat sy van die venster wegdraai en nog ’n sluk neem van Nabot se wyn. Hoe sal Etbaäl se dogter oor die weg kom met hierdie ruwe klomp, wonder sy, en skielik voel sy neerslagtig. Sy sal hulle moet opvoed …
“Kom gesels met my,” sê Isebel en vly haar op die rusbank neer, kyk in die vertrek rond. Alles is stroef en verbeeldingloos, bloot dienlik; niks fraais, fyns en warms nie, geen atmosfeer nie. “Kom vertel my meer van my nuwe land.”
Agab bly doodstil voor die venster staan.
“Agab! Jy hoor my nie eens nie …”
“Jammer.” Hy draai om en kom na haar toe. “Wonder wat by die poort aan die gang is.”
“By die poort? Waarom?”
“Lyk my die soldate keer mense daar voor. Daar’s ’n gedrang.”
“En nou? Daardie frons?”
Voordat Agab nog iets kan sê, word aan die deur geklop. Hy gaan maak oop, en daar staan Obadja met sy ernstige oë, ontydige pankop en lang oorkleed.
“Obadja? Ek het gesê ons wil nie gesteur word nie. Prinses Isebel rus.”
“Ek moet met u praat oor ’n ernstige saak, prins Agab.”
“Waarom met my? Is ek die koning van Israel?”
“Ek kom nou van koning Omri af,” antwoord Obadja geduldig en onderdanig. “Hy’s baie swak, soos u weet, en hy’t gesê ek moet met u kom praat.”
Agab aarsel, soek by Obadja na ’n aanduiding van waaroor dit gaan, maar sy gesig is uitdrukkingloos, sonder ’n sweem van emosie. Hy kan soms nie verhelp om ergerlik te word omdat Obadja so ’n volmaakte amptenaar is nie. Hy kon nog nooit werklik tot die man deurdring nie. Hy wonder partykeer of Obadja ’n hart het.
“Kom dan binne,” sê Agab teësinnig.
“Kan ek … kan ek met u alleen praat?” vra Obadja taktvol en kyk na Isebel, wat nader gestaan het.
“Een ding moet jy dadelik verstaan, Obadja,” antwoord Agab bars, “in Israel is daar niks wat vir my aanstaande vrou verborge hoef te wees nie.”
Obadja buig ef fens, stap binne en druk die deur agter hom toe. Dit het Isebel nie ontgaan dat hy net terloops vir haar gebuig het nie.
“Daar was ’n ernstige voorval in die klipgroef, prins Agab,” sê Obadja sonder meer. “Meer as duisend werkers weier om klip te bewerk vir die Baältempel. Hulle het … hulle het die hoofopsigter, die Sidoniër, gestenig.”
Isebel gee ’n tree nader, bly dan staan, styf regop. Sy gluur Obadja aan asof hý die Sidoniër gestenig het.
“Hulle dring daarop aan om met u te kom praat, U Hoogheid.”
Agab streel oor sy baard en wag om oor die skok te kom. Obadja verpersoonlik vir hom die oorgrote deel van Israel, en hy wens hy kon deur die man sien sodat hy kan weet hoe diep dié ding loop wat vanoggend tot uitbarsting gekom het.
“Is hulle kwaad?” vra Agab.
“Hulle is baie opstandig, prins Agab.”
Agab stap na ’n ebbehouttafel en skink vir hom nog wyn. “Wat raai jy my aan, Obadja?”
Obadja huiwer. Hy ken die skadukant van Agab – sy lis, sy geslepenheid, sy wreedheid partykeer – en hy wil nie graag sy kop in ’n byenes steek nie.
“Kom, Obadja! Ek wag!”
Obadja se verknogtheid aan die Verbond en aan dié deel van sy volk wat weier om die knie voor Baäl te buig, dwing hom om te praat. Daarom antwoord hy reguit en duidelik: “Ek sou hulle ander werk gee, prins Agab.”
“Daardie klipwerkers is die koning ongehoorsaam en jy stel voor ek moet hulle ander werk gee?”
“Hulle glo as hulle Baäl dien, sondig hulle teen God,” antwoord Obadja. “Hulle beskou Baäl …”
Agab hou sy hand op. “Genoeg! Ek verstaan … Jy kan maar gaan. Stuur hoofman Jehu na my toe.”
Agab hou Nabot se wyn op sy tong, proe die volheid daarvan. ’n Regte yweraar, dié Obadja, dink hy. Kop in een mus met die profetestand. Dié dat hy alles oor die boeg van die godsdiens gooi. Hy’t geen begrip van die groot wêreld daarbuite nie, min insig in die politiek. Staan met sy kop in die wolke en vergeet dat daar ’n aardse mag ook is.
Obadja buig en gaan uit. Skielik is die vertrek opvallend stil.
“Wat ’n vreemde vent,” sê Isebel oplaas. “Onindrukwekkend, bekrompe, sonder visie, dit kan ek sien. Hoe kan hy hoof wees van die paleis van Samaria?”
Agab korrel afgetrokke aan ’n tros druiwe. “Obadja is nie gek na my nie,” beken hy.
“Kan dit jou skeel?”
“Jy verstaan nie, Isebel. Deur hom kan ek tot in die hart van Israel kyk. Obadja is soos ’n vlag wat wapper en vir jou wys hoe die wind waai.”
Hy stap weer na die venster en kyk af op die plein en die poort. Die singery en dansery, vrolike gewoel van mense, streel hom. Die meeste braaivure is al aangesteek en op ’n paar plekke word beeste op die spit gedraai.
Die klomp soldate in die poort en die gedrang van die skare voor die poort ontstel hom egter, sodat hy omdraai na waar die swaard van die een of ander verslane vyand teen die muur uitgestal word, bebloed nog, ’n simbool van die grimmigheid wat maar steeds aan Israel se grense prut.
Agab
