ken was daar nie, want koning Omri wou sy seun veilig getroud sien voordat hy tot sy vadere versamel word, en haar pa wou haar graag met Agab getroud sien om die band met voorspoedige Israel stywer te bind – en ter wille van veiligheid. Die koning van Aram kyk jaloers na die geldkof fers van Sidon en Tirus …
“Hoe sal ek Israel ooit verstaan,” kla Agab sonder om om te draai. “Een deel vier saam met my fees en die ander wil my hakskeensenings afsny.”
“Jy bekommer jou tog seker nie oor die gepeupel daar voor die poort nie?” sê Isebel laggend.
Agab kom vat sy drinkbeker en kyk in die wyn, rooi en swaar soos die bloed aan die ou swaard. “Daar ís ’n beroering in Israel, Isebel. Daar is dinge wat skaaf. En vandag het dit bloed uitgeskaaf!”
Hy drink sy wyn, sit die drinkbeker hard neer en luister na die geluide op die plein.
“Hulle het ’n Fenisiër gestenig,” herinner Isebel hom. In haar mooi oë, so lieftallig, gewaar hy tog die aanklag.
“Wat raai jý my aan om te doen?” vra Agab ef fens ergerlik. Sy is immers nog nie eens sy vrou nie … Hy dink aan die stories dat sy oor haar vader se hofhouding regeer het.
Isebel verroer nie ’n spier nie. “My vader sou ’n voorbeeld van hulle gemaak het. Hy sou hul voorlopers laat stenig het soos hulle my landgenoot gestenig het. ’n Bevel van koning Omri kan mos nie sommer oorboord gegooi word nie.”
Agab draai weg, beskou die trougeskenke, wat op ’n lang tafel uitgepak is, sonder dat hy hulle eintlik raaksien, want wat vanmôre gebeur het, laat hom weer dink aan die slepende kwellings van sy volk. Hy wéét die volk kla oor die hoë belastings, die diensplig en die dwangarbeid wat manne ’n groot deel van die jaar van hul daaglikse bedrywighede wegneem om in die leër te dien of in die arbeidspanne, weg van hul geliefdes, hul boerderye en hul bedrywe. Hy weet dat ’n groot deel van Israel mor omdat hy Baäl aanbid.
Hy weet ook van konings wat doodgemaak is omdat hulle hul volk woedend gemaak het …
“Hulle is mý mense. My eie mense. Israeliete,” sê hy sag maar nadruklik.
In die stilte wat op sy woorde volg, is die gebulk van ’n benoude bees hoorbaar, dringend en aanhoudend.
“Moord is moord!” antwoord Isebel. “Jou mense moet leer die koning se woord is die wet.”
Toe hy na haar omdraai, glimlag sy, maar die kilheid in haar oë ontgaan hom nie.
Dit ontstem hom, maar wat sy sê, is waar, dink Agab.
Weer word daar aan die deur geklop.
’n Rooiblonde jong man met ’n vos volbaard kom binne nadat Agab gaan oopmaak het, buig vir Agab en Isebel en bly binne die deur staan.
“Dit is Jehu, prinses Isebel,” stel Agab hom bekend. “’n Hoofman oor duisend.”
“En nog so jonk?” vlei Isebel vir Jehu. Met die eerste oogopslag hou sy van hom. Lank en stewig, met die helderblou rustelose oë van ’n yweraar en die houding van iemand wat nie sommer terugdeins nie. Hy lyk ongenadig sterk. Kan seker ’n jong seder op die grond afbreek, dink sy.
“Jehu,” sê Agab sonder omhaal, “gaan haal die leiers van die opstootjie in die klipgroef en bring hulle na die oudiënsiekamer.”
Sonder om ’n woord te sê buig Jehu twee maal en gaan uit.
Isebel kom nader en raak aan Agab se baard. “Nou het jy soos ’n koning opgetree,” sê sy lieftallig. “En ek hou van jou hoofman oor duisend; hy’t krag kan ek sien.”
Agab soen haar op die kneukels en verlaat die vertrek. Sy kyk hom agterna en wonder hoe inskiklik hy werklik is. Sy vermoed dat selfs sy sy binneste nie maklik sal kan binnedring nie. As sy Agab op háár paaie wil lei, sal sy hom aan haar moet bind, met liefdebetuiging, met haar liggaam, met lis, met enigiets.
Sy loop weer na die venster en kyk met teësin op die plein af. In die dansery is daar ’n wilde wulpsheid en in die rumoerige gewoel van die menigte ’n byna barbaarse losbandigheid. ’n Eenvoudige, liggelowige, onkundige, boerse spul, dink sy. Hulle moet bloot regeer word. En terwyl sy verder oor die bruin heuwels uitkyk na waar die Groot See sy wasigheid uitstoot, besef sy opnuut haar roeping – dwingend, plegtig soos ’n offerande aan Baäl.
Isebel is heeltemal alleen met haar gedagtes en vooruitsigte, want Agab se voetstappe het weggesterf in die gang.
Agab loop die slaapkamer binne waar die dokters, die leiers van die volk, die ampsdraers en edelliede om die yslike, versierde bed byeen is.
Koning Omri lê hoog teen die kussings, sy mond oop, die vel styf gespan oor sy gesig, oor die skedel byna deurskynend, sy oë op die plafon gerig. Maar dit is in sy hande, maer en ineengekrimp, dat Agab die koms van die dood gewaar. Al sigbare lewe is die f lou op en af beweging van die koning se geliefkoosde dassievelkaros.
Agab buig laag oor die sieke. “Vader Omri,” sê hy, skielik oorstelp van hartseer.
“Agab … seun?”
“Dit is ek, Vader. Hoe gaan dit nou?”
“Die asem is min … Sorg julle goed vir koning Etbaäl, vir prinses Isebel … vir al die ander?”
“Ons sorg goed vir hulle, Vader.”
“Niks moet hulle ontbreek nie.”
“Ja, Vader.”
“Agab …”
“Hier is ek, Vader.”
“Is die leiers van Israel almal hier in die kamer?”
“Op ’n paar na is almal hier, Vader.”
“Sê hulle moet nader staan.”
Agab beduie vir almal om nader te kom. Omri praat moeisaam, sag en hees, met ’n klein roggel in sy keel.
“Leiers van Israel, ek het gedoen wat my hand gevind het om te doen. Nou is ek aan die einde van my dae. Nog net een bevel het ek vir julle. Môre trou my seun prins Agab met prinses Isebel. Van daardie oomblik af is Agab koning van Israel. So moet dit wees, so sal dit wees, want ek kan nie meer regeer nie. Ek sal die troue bywoon om toe te sien dat dit so gebeur. Dit is al. Nou wil ek rus.”
In die stilte swaar van die geur van kruie en medisyne en halfverslane wierook kyk Agab om die beurt na elkeen, probeer hul gedagtes lees, maar die gesigte is almal stil en dood soos kleimaskers. Oorweldig deur wat sy vader gesê het, draai hy om en stap uit.
Die oudiënsiekamer is stil toe hy daar instap, maar alles spreek van sy vader se teenwoordigheid: die versierde koninklike stoel, sy skild en swaard teen die muur, die klein vergulde beeld van Baäl in die een hoek. En eenkant teen die muur, op ’n klein tafel, die twee kliptablette, simbool van die Wet, waar sy vader hom elke oggend verootmoedig het voordat hy daarna voor Baäl gaan kniel het.
Agab stap rusteloos in die vertrek rond en sy voetstappe beklemtoon die stilte. In elke klipvoeg van die mure, in elke glansende plaveiteël, in elke klein karteling van die koningstoel sien hy sy vader.
Sy oë brand toe hy voor die leë stoel gaan staan.
