hy dit om op die stoel te gaan sit.
Hy voel gesterk, gesuiwer van alle twyfel. Hy weet nou wat om te doen met die probleem wat saam met Jehu in die gang aankom. Hy, Agab, het die versoek gerig oor die tempel, maar Omri het die bevel gegee. Hy sal sorg dat sy vader se bevel dat ’n tempel vir Baäl gebou word, uitgevoer word. Geen mens, Israeliet of Kanaäniet, vry man of slaaf, sal hom teen die troon van Omri verset nie. Veral nie nou nie.
Jehu buig in die deur. “Ek het hulle gebring, prins Agab.”
“Bring hulle hier, Jehu.”
Jehu se klompie soldate bring ses man die vertrek binne tot voor Agab. Hy kyk hulle aandagtig deur, maar ken nie een van hulle nie. Doodgewone manne. Behalwe die een met die ruie baard en die woeste bos hare. Hy het die voorkoms van ’n aanhitser. Sy broeiende oë verraai dit.
“Is jy die leier van hierdie manne?”
“Ek is nie ’n leier nie, prins Agab,” antwoord Obed eerbiedig. “Ek is maar net ’n opsigter oor die klipwerkers.”
“Julle is die opstokers van hulle wat die Sidoniër vermoor het?”
Obed staan ’n tree vorentoe. “Ons is nie opstokers nie, prins Agab. As ons aan iets skuldig is, is almal wat nou voor die poort staan ook skuldig.”
Agab aarsel ’n oomblik.
Dit is waar, dink hy, maar hy praat meedoënloos verder. “En julle weier om klip te kap vir die Baältempel.” Dan hard en dreigend: “Julle weier om ’n bevel van die koning te gehoorsaam. Het ek reg gehoor dat julle julle teen koning Omri verset?”
“As ons klip kap vir Baäl, dan sondig ons teen God. Ons sal ons hande klein werk vir koning Omri, maar ons mag God nie bedroef nie.”
Obed sê dit kalm, maar met soveel oortuiging dat dit Agab van stryk bring. Weer begin hy twyfel. Hoe diep loop dié verset in Israel? Hoe ver kan hy dit waag met sy Baäldiens? Jerobeam … die hele huis van die groot Jerobeam is van die aarde weggevee net soos die profeet Agija voorspel het. Maar toe ruik hy weer die doodsweet van sy vader, hoor hy weer Isebel se woorde, en skielik weet hy wat om te doen. Pleks dat hy sterk en genadeloos is, steier hy onder die woorde van ’n klipwerker, verwyt hy homself. Waarom weifel hy oor dié beslissing?
“En as ék sê julle moet klip breek vir die tempel?” vra Agab.
Obed sak op sy knieë neer, sy saamgeklemde hande na Agab uitgestrek. “Dit moet u nie van ons vra nie,” smeek hy.
“Ek vra dit nie; ek beveel dit!” bulder Agab.
Obed staan op, skud sy kop en kyk Agab reguit in die oë. Toe hy praat, weerklink sy stem eienaardig hard in die vertrek. “As u ons dwing, sal ons draal, ons hande sal dom wees, of so nie sal ons wegloop, elkeen na sy blyplek. Ons mag die Here nie versoek nie.”
“En julle ander?”
“Ons sê soos Obed sê, prins Agab,” antwoord hulle sonder aarseling.
Agab staan op. “Jehu, lewer hulle aan die sipier uit. Sê hy moet hulle opsluit. Laat jou adjudant hulle vat. Ek wil met jou praat.”
Toe die adjudant met die gevangenes uit is, beduie Agab vir Jehu om die hoë eikedeur toe te maak. Agab het uit die stoel opgestaan en hou aan die leuning vas.
“Jehu, sorg dat die ses belhamels voor sononder opgehang word – op die rand van die klipgroef waar almal dit kan sien.”
Jehu snak. “Maar prins Agab …”
“Jehu, as ’n mens ’n sweer aan jou lyf het, laat jy dit uitsny. Ek gaan nie toelaat dat daardie ses die bloed van die hele Israel besmet nie,” sê Agab skerp. “Almal moet sien wat word as die troon van Omri uitgetart word. Verstaan jy?”
“Ek verstaan, prins Agab. Dit is net … ek is net bang dat dit die ander werkers sal aanvuur …”
“Met jou leërafdeling sal jy die klipgroef omsingel en sorg dat my bevele uitgevoer word. Dié wat voor die poort saamdrom, dryf jy terug na hul werk. Dit is al, Jehu.”
Jehu stap stadig na die toe deur, maar voordat hy uitgaan, praat Agab weer.
“Jehu …”
Toe die jong krygsman omdraai, kom Agab na hom aangestap. Jehu is verbaas toe Agab hom stewig aan die skouers vat en vir hom glimlag. “Jy moet reg loop, Jehu,” sê Agab. “Ek het groot planne met jou. Groot planne, ja. Ek ken ’n krygsman wanneer ek hom sien.”
En toe Jehu die oudiënsiekamer verlaat, drafstap hy in die gang af, en glimlag selfs.
3
By die klipgroef praat die werkers vanaand gedemp oor die ses galge wat swart uitstaan in die gloed waar die son lankal agter die heuwels weggesak het.
Die manne is verskrik omdat alles so vinnig en wreed plaasgevind het. Hulle kon hul oë nie glo nie toe die sipier en ’n aantal soldate laat in die dag vir Obed en sy vyf makkers van die stadspoort af aangesleep en hulle sonder omhaal opgehang het. Hulle het verslae toegekyk hoe die ses aan die galge worstel en stil word.
Koning Omri sou nooit so iets gedoen het nie, redeneer hulle. Dit is Agab se werk. Hoe kan hy Israeliete so behandel? As dit Kanaäniete was, is dit nog te verstane. Maar sy eie mense. Daardie wyf uit Sidon het hom opgesteek!
Party wil in hul woede en frustrasie maak en breek, maar hul makkers herinner hulle daaraan dat Jehu se leërafdeling rondom die klipgroef gereed staan.
Selfs die Kanaäniete, wat op hierdie onstuimige dag geen leed aangedoen is nie, is onrustig. As dit met Israeliete kan gebeur, hoeveel te meer met die Kanaäniete? Vir die Israeliet is daar een maat en vir die Kanaäniet ’n ander. Dit is nou maar eenmaal ’n ongeskrewe wet van die land.
Van Johanan en Sihon se hut van latte en gras, nie ver van die galge af nie, kan ’n mens sien hoe honger honde na die lyke opspring. Hulle praat nie veel nie. Sihon sit by die aandvuur en Johanan staan rusteloos rond. Dan is hy agter die hut, dan binne-in die hut, dan by die vuur.
“Johanan,” sê Sihon later, “Obed-hulle is dood, en klaar. Kom sit – waarom dwaal jy so?”
Johanan kom sit op ’n houtstomp teenoor Sihon.
“Wees vrolik, man, môre vier ons die troue van prins Agab.”
Sihon se lighartigheid ontstel Johanan. “Wat vandag hier gebeur het, kan jou nie skeel nie, nè?” sê hy verwytend.
Nou glimlag Sihon nie meer nie. Sy skraal blas gesig verhard.
“Ek voel aardig oor hulle wat gesterf het, maar aan die ander kant is ek bly oor wat vandag hier gebeur het.”
“Bly? Besef jy wat jy sê?”
Sihon krap houtjies op die vuur en praat bedaard, nie uitdagend of kwetsend nie. “Vandag het prins Agab ’n hou geslaan vir die ou Kanaän, vir die god Baäl, vir my en duisende soos ek. Mag die heilige Baäl hom seën. Hý het besluit dat ’n tempel vir Baäl gebou word, daarvan is ek seker.”
“Wat prins Agab vandag gedoen het, is
