oë is vol drome en geheime.
“Weet Daan al?” vra Fransien nadat hulle ’n paar vreugdetraantjies gestort het.
Mitzi lag. “Dink jy vir een oomblik hy sou my alleen laat gaan het? Hy is so broeis soos ’n hen met net een kuiken.”
“Ek neem aan ons gaan vandag net babaklere koop?” terg Fransien.
“Nee, wat! Daar is nog baie tyd daarvoor. Kom, laat ons die dorp gaan aandurf. Ek word nogal gou moeg, so ons moet dit maar rustig vat vandag.”
“Ek dog ons gaan dit rustig vat?” verwyt Fransien vier uur later toe hulle by ’n tafel in die naaste koffiewinkel gaan sit. “En ek dog daar is nog baie tyd vir babaklere koop?”
Haar voete brand en sy voel sweterig en geïrriteerd. Daar is net geen einde aan Mitzi nie. Hulle was seker by elke winkel op die dorp in, en haar vriendin het gekoop asof die nuwe baba enige oomblik gaan arriveer. Sy wat Fransien is, het nie ver agtergebly nie.
Mitzi kyk ingenome na die spul pakkies langs haar. “Moenie so ’n sissie wees nie. As ek nie swanger was nie, was ek nou nog volstoom aan die gang. Ek moet sê, ’n ruskansie en ’n drinkdingetjie sal welkom wees. Miskien moet ons sommer nou iets eet.” Sy bestudeer die spyskaart met ’n fronsie.
“Moet jy nie die tweeling by die kleuterskool gaan haal nie?” skerm Fransien, wat nie kans sien vir nog so ’n sessie nie. Behalwe dat sy moeg en warm is, is sy gretig om terug te gaan na die vakansieoord. Miskien, net miskien, het Jans ’n kansie om by haar in te loer …
“Nee. Ek het gereël dat hulle na ’n maatjie toe gaan.” Mitzi se aandag is steeds by die spyskaart.
“En Daan? Gaan hy nie huis toe vir middagete nie?”
“Nie vandag nie. Hy het ’n sake-ete.”
“O, wel, dan kan ons maar net sowel nou eet,” stem Fransien halfhartig in.
“Moenie so benoud lyk nie. Ons gaan rustig ’n lekker lang middagete geniet, en daarna gaan ons huis toe om ons inkopies uit te pak en te bewonder. Ek is veral baie geïnteresseerd in ’n paar goedjies wat jy gekoop het.”
Fransien voel hoe sy bloos. Sy het haar inkopies gedoen met Jans in haar gedagtes, en soos gewoonlik het niks Mitzi se oë ontglip nie.
“Toe, Fransien, uit daarmee. Wat gaan aan?”
“Ek weet nie waarvan jy praat nie. Ek het myself ’n bietjie bederf, dis al!” probeer sy walgooi.
“Vertel dit vir die man in die maan, miskien sal hy jou glo. As ’n oujongnooi skielik vir haar dáárdie soort bederfgoedjies koop, is daar waarskynlik iewers ’n man wat bederf gaan word.”
“Ek is g’n ’n oujongnooi nie!”
“Jy is. Jy is agt en twintig jaar oud en nie verloof, in ’n verhouding betrokke of getroud nie. Dus is jy ’n oujongnooi,” konstateer Mitzi. “En moenie die onderwerp probeer verander nie.”
“Maar ek het niks snaaks gekoop nie!”
“Twee soorte parfuum, badsout, skuimbad en selfs lekkerruikgoed vir jou hare!” tel Mitzi op haar vingers.
“Dis normaal. Ek hou daarvan om lekker te ruik.”
“Dis waar. Ek ook. Maar wat van die onderklere, slaapklere en japon? Die meeste daarvan baie skraps en verleidelik, moet ek byvoeg.”
“Dis ook normaal. Ek dra altyd sulke onderklere – jy kan in my kas kom kyk. En ek het lankal nuwe slaapklere en ’n japon nodig.” Fransien begin ontspan. Miskien kan sy haar nog hier uitwikkel.
“Goed, ek aanvaar dit. Dan is daar heelwat nuwe klere ook. Dis net vir my eienaardig dat jy, wat uit die stad se winkels kan kies en keur, skielik hierdie geweldige behoefte aan nuwe klere het.”
“Ek kry min tyd om inkopies te doen. Vandag het ek tyd gehad, toe koop ek maar ’n paar goedjies.”
“Mmm. Lieflike aandrok wat jy gekoop het.”
“Is dit nie? Ek wil dit Saterdagaand aantrek, daar is ’n dans by die oord.”
“So, jy gaan Saterdagaand stoksielalleen na ’n dans toe? Met ’n rok aan wat nie alleen ’n ou oom met ’n kierie se tong sal laat uithang nie, maar die kierie self ook opgewonde sal maak?”
Hierteen het Fransien geen verweer nie. Mitzi weet maar alte goed dat sy nooit alleen na ’n dans sal gaan nie. Sy het netjies in die strik getrap.
Mitzi pen haar vas met haar blik. “Die vaalseun-polisieman, neem ek aan?”
Fransien knik gelate. Sy laat gedwee toe dat Mitzi al die inligting wat sy wil hê uit haar trek. Op ’n manier is sy verlig dat haar vriendin bly karring het, want nou kan sy haar vrese met haar deel.
“Jy gaan net nie saam met hom bed toe nie!”
“Mitzi!” Fransien voel of sy in die aarde kan sink.
“Ek bedoel dit, vriendin. Ek ken jou: as jy eers so ver gegaan het, is dit verby. Jy sal hom nooit weer kan vergeet nie.”
“Dis nie nodig nie. Ek dink dis klaar te laat,” erken Fransien sag.
Daar is soveel weerloosheid in haar oë dat Mitzi ’n knop in haar keel kry.
Fransien kom heelwat later as wat sy verwag het by die oord aan. Haar plan om te gaan swem laat vaar sy dadelik toe sy die swetterjoel mense in en om die swembad sien. Dan maar liewer die bosse in vir ’n bietjie oefening.
Sy het egter nie rekening gehou met die hitte van die somersmiddag nie. ’n Uur later strompel sy rooi in die gesig en sopnat van die sweet by haar chalet in.
Sy kry lag vir haarself toe sy deur haar inkopies snuffel vir haar nuwe badsout. Daar is ’n paar goed wat Mitzi gelukkig nie raakgesien het nie en waaroor sy nou behoorlik giggel. Kerse, ’n kompakskyf met die titel Romantiese Liefdesliedjies en gegeurde lipglans! Hoe op aarde sou ek dit verduidelik het? proes sy.
Met ’n dooie kers op die bad se kant (sy het vergeet om vuurhoutjies te koop), Romantiese Liefdesliedjies saggies in haar kamer aan die speel en ’n skuimbad vol kwistig gegeurde water, verdwyn die vrese wat sy die hele dag in haar rondgedra het. By gebrek aan wyn het sy vir haar ’n wynglas vol vrugtesap saamgevat bad toe, en sy klink op haar eentjie ’n glasie op die aand wat voorlê. Die lang dag sonder Jans is amper verby en netnou sien sy hom weer.
Sy skrik toe haar selfoon lui. Dis ’n vreemde nommer en haar hart spring in haar keel toe sy Jans se stem herken.
“Hallo. Staan die winkels nog?”
Sy stem is warm en tergend en sy druk die selfoon styf teen haar oor vas, asof dit hom nader aan haar sal bring.
“Net-net! Waar is jy?”
“Nou net by my chalet aangekom. Kan ons so agtuur gaan eet? Ek het nou eers ’n stort dringend nodig.”
“Agtuur is reg met my. Ek is in elk geval al klaar. Sê maar as jy iemand nodig het om jou rug te kom was,” terg sy waaghalsig.
