romantiese liefdesliedjies in haar ore wag Fransien dat dit agtuur word. Die versoeking is groot om haar deur te sluit en solank na Jans se chalet te stap, maar ’n inherente skugterheid hou haar terug.
Die uitdrukking op sy gesig is genoeg beloning vir die ekstra moeite wat sy met haar voorkoms gedoen het.
“Ek dink ons moet die etery los en net hier bly. Jy lyk in elk geval goed genoeg om te eet!” Die erns in sy oë weerspreek die skerts in sy stem.
“O nee, ek is flou van die honger. Dis harde werk om mooi te lyk!”
“O? Ek dog dan inkopies doen is harde werk?”
“Dit is,” verseker sy hom ernstig. “Veral as jy dit saam met Mitzi doen. En toe moes ek my nog kom mooimaak ook. Ek is gedaan. Ek sal gou kos moet kry, voor my kragte my heeltemal begewe.”
“Dan moet ons dadelik loop, want wat sal die mense dink as ek met jou oor my skouer daar aankom?”
“Maar net dat die Neanderdalman-taktiek nog steeds werk.”
“Dis goeie nuus. Kom hier, vroumens!” Jans kom dreigend met bakarms nader.
Fransien probeer hom laggend ontwyk, maar hy keer haar maklik in ’n hoek vas. “Groet my eers mooi, dan gaan gee ek vir jou kos,” belowe hy.
“Ja, baas, goed, baas.”
“’n Gehoorsame vrou se waarde is ver bo korale,” mompel hy teen haar mond.
“Mý Bybel sê deugsame vrou.”
“Dis seker ’n drukfout. Hou nou op stry en soen my.”
Gehoorsaam vleg sy haar arms om sy nek en skuif haar mond onder sy wagtende lippe in. Jans soen haar sag en talmend, versigtig om nie haar grimering te laat smeer nie.
Dan druk hy sy gesig in haar hare en adem die vars geur diep in.
“Mmm, jy ruik wonderlik. Smaak jy ook so lekker?” Hy knibbel aan haar oor.
“Jans! Moenie!”
“Hoekom nie?” tart hy moedswillig.
“Jy gee my hoendervleis.”
“Dis gaaf, want ek kry hoendervleis as ek net aan jou dink,” fluister hy voor sy aandag weer na haar mond verskuif.
Fransien voel hoe sy holderstebolder deur die ruimte begin tuimel. Sy land met ’n slag op moederaarde toe Jans haar ferm wegstoot. “Kom, ek het jou kos belowe.”
“Ek moet eers vars lipstiffie gaan aansit.”
“Jy is perfek net soos jy is. As ons ’n minuut langer hier bly, is jy vanaand sonder kos,” waarsku hy haar.
Hy uiter ’n gedempte verwensing toe sy selfoon begin lui net voor hulle by die restaurant instap. “Gaan solank in. Ek is nou by jou.”
Die restaurant is vol en Fransien kan nie in ’n hoek gaan sit soos gewoonlik nie. Onwillekeurig vang haar ore stukkies van gesprekke by ander tafels op. Langs haar sit twee ouerige mans. Fransien spits haar ore toe sy hoor hulle praat oor Ferdie de Lange.
“… harde man, maar om darem op so ’n manier aan sy einde te kom!” sê die een.
“Hulle sê dit sou die volmaakte moord gewees het as die doktertjie nie snuf in die neus gekry het nie,” antwoord sy tafelgenoot.
Fransien frons. Sy het seker verkeerd gehoor. Dit kom nou daarvan as jy ander mense se gesprekke afluister!
Jans bly lank weg en sy begin kriewelrig voel. Om sake te vererger, raak sy nou bewus van ’n bekende stem naby haar. ’n Versigtige blik oor haar skouer bevestig haar vermoede: Tessa de Villiers en ’n vriendin sit reg agter haar.
Fransien voel vasgekeer. Waar bly Jans dan?
Sy kan haar ore nie glo toe Tessa dieselfde vraag vir haar vriendin vra nie.
“Is die speurder nog nie hier nie? Dis nou ’n oulike stuk mensvleis daardie, maar hy maak asof hy my nie raaksien nie. Dit lyk my mens sal ’n moord moet pleeg om sy aandag te kry!” Sy lag guitig.
Daar is skielik ’n naar kol op Fransien se maag. Dit kan nie waar wees nie! Maar tog …
Noudat sy terugdink, is al die tekens daar. Hy het haar eers glad nie raakgesien nie. Toe begin hy skielik aandag aan haar skenk. Dit verklaar ook sy onwilligheid om die ondersoek met haar te bespreek – dis omdat sy ’n verdagte is!
Sy toenadering was net ’n slim manier om naby aan haar te kom. Soos ’n gek het sy hom ernstig opgeneem – en in die proses vir die eerste keer in haar lewe smoorverlief geraak.
Soos ’n ou mens staan sy op en stap buitentoe. Jans is besig om sy gesprek af te sluit en hy beduie sy moet vir hom wag, maar sy steur haar nie aan hom nie. Die verslaentheid is besig om plek te maak vir woede en sy stap al hoe vinniger. Hoe kon hy haar so misbruik en bedrieg het?
“Fransien! Wag!”
Jans se vinnige voetstappe ’n ent agter haar spoor haar tot ’n drafstap aan. Maar in die tyd wat sy sukkel om die deur met bewende hande oop te sluit, haal hy haar in. Hy vat die sleutel by haar, sluit die deur oop en wag dat sy eerste instap.
“Ek is jammer. Moenie kwaad wees nie,” sê hy boetvaardig.
“Waaroor?”
Jans skrik toe Fransien na hom draai. Haar oë is onnatuurlik groot en donker in haar wasbleek gesig. Dis duidelik dat sy hewig ontsteld of baie kwaad is.
“Omdat ek jou so lank laat wag het. Is dít hoekom jy kwaad is? Of is daar iets anders fout?” vra hy bekommerd.
“Sê my, Jans, is ek steeds ’n verdagte?” Haar stem is dodelik kalm, al wil haar hart in duisend stukke breek.
Jans weet nie wat om te antwoord nie. Die oomblik waarvoor hy bang was, het gouer aangebreek as wat hy verwag het, en hy is glad nie voorbereid daarop nie.
“Daar is ’n hele paar verdagtes,” skerm hy uiteindelik. Maar hy bluf Fransien nie.
“Kom ek stel dit anders: wie is die hoofverdagte?”
Jans hoef nie te antwoord nie, Fransien sien die antwoord op sy gesig.
“Jy is.” Sy woorde is skaars hoorbaar.
“Hoekom? Net omdat ek daardie vark die klap gegee het wat hy verdien het? Omdat ek in ’n oomblik van woede ’n sogenaamde dreigement geuiter het?”
“Daar is ander faktore ook.”
“Soos wat?”
“Ek mag dit ongelukkig nie nou al met jou bespreek nie.”
“Ek verstaan. Loop nou, asseblief. Jy hoef nie meer aandag aan my te gee nie, die speletjie is verby.”
“Fransien, asseblief. Ek het nooit ’n speletjie met jou gespeel nie.”
“Loop!
