haar gespeel om inligting uit haar te kry, en hy kan haar seker nie kwalik neem daaroor nie. Hy kan homself gerus skop. As hy sy afstand gehou het soos wat hy moes, was alles nie nou so ’n groot gemors nie. Hoe gaan hy ooit weer haar vertroue terugwen?
Daar bly net een opsie oor: hy moet die moordenaar opspoor en daardeur haar onskuld bewys. Daarna kan hy al sy aandag aan haar gee. Dis in elk geval wat hy van die begin af moes gedoen het – wóú gedoen het. Dis net so verduiwels moeilik om nugter te dink en sy hande tuis te hou as hy by haar is!
’n Geluid by Fransien se chalet laat hom vinnig opkyk. Hy weet nie wat hy verwag het om te sien nie, maar dis beslis nie hoe sy is om in die middernagtelike ure vullissakke uit te sit nie. Wat sou in die sakke wees wat sy so driftig neergesmyt het? Hy was nog nooit ’n voorstander daarvan om in ander mense se vullis te krap nie, maar uit die aard van sy werk was hy al meermale verplig om dit te doen.
So saggies moontlik sluip hy nader en maak een van die sakke oop. In die donker sukkel hy om uit te maak wat daarin is. Met ’n skuldige kyk oor sy skouer raap hy die hele spul op en dra dit na sy chalet toe. Hy maak seker dat sy gordyne dig toe is voor hy die lig aansit om die inhoud van die sakke te inspekteer.
Dronkgeslaan keer hy die inhoud op die rusbank uit. Die ragfyn onderkleertjies wat heel onder in die sak was, laat uiteindelik ’n lig by hom opgaan: dis die inkopies wat Fransien saam met Mitzi gedoen het.
Die opwinding wat in hom opvlam by die besef dat die verleidelike stukkies kant waarskynlik met hom in die gedagte gekoop is, verander vinnig in ontnugtering. ’n Duideliker boodskap as die weggooi van die klere kan hy nouliks vra. Fransien wil baie duidelik niks verder met hom te doen hê nie.
’n Lang ruk staar hy na die hoop klere voor hom. Dan begin hy dit versigtig opvou en terugpak in die plastieksak, ’n vasberade trek op sy gesig.
“Sy sal julle op ons wittebrood dra,” belowe hy die flentertjies lap voor hy dit in sy kamer gaan bêre.
Vir die eerste keer in jare verslaap Fransien. Haar selfoon lui haar nege-uur wakker en sy sukkel om haar geswelde ooglede van mekaar te kry.
Jans se stem in haar oor bring die gebeure van die vorige aand helder na vore. Haar dapper voornemens ten spyt, moet sy sukkel om die knop in haar keel afgesluk te kry.
“Môre, Fransien. Daar is ’n paar goed in verband met die moordondersoek waaroor ek met jou moet praat. Hoe laat sal jou pas?” val hy met die deur in die huis.
“Hoe laat is dit nou?” Haar stem is hees van al die huil en sy hoop nie hy kom dit agter nie.
“Nege-uur.”
“Is tienuur te laat?”
“Nee, dit pas my. Ek sal in Santie Brink se studeerkamer wees.”
“Goed.”
Sy druk die selfoon dood. Haar kop wil bars. Afgesien van haar geswelde ooglede is daar donker kringe onder haar oë, en haar hare is windskeef geslaap.
“Jy lyk oes, Fransien. Te veel gehuil, te min geslaap en nog niks koffie gehad nie. Jy sal jou vinnig moet regruk, ou sussie, want tienuur moet jy fris en vars en so koel soos ’n komkommer wees. En jy gaan nié weer tjank nie!” praat sy hard met haarself, want die seer gevoel diep in haar bors dreig om haar weer in trane te laat uitbars.
Ná twee koppies koffie, twee hoofpynpille en ’n stort voel sy ietwat beter. ’n Koue, nat waslap op haar oë het die swelsel heelwat verminder, maar sy sukkel ’n kwartier lank om die donker kringe onder haar oë met die karige inhoud van haar grimeersakkie te probeer verbloem. Moedeloos gryp sy naderhand ’n bloedrooi lipstiffie en kleur haar lippe sorgvuldig daarmee in. Vandag moet die helder kleur van haar mond maar die aandag van haar oë aflei.
Die sakke met klere en goed is weg, maar sy is nie verbaas daaroor nie. Die vullisverwyderaars was seker lankal hier. Iewers is daar iemand wat dink Kersfees het hierdie jaar vroeg aangebreek!
In Santie se studeerkamer sit Jans reeds agter die lessenaar. Superintendent Johnson en Gerrie is ook daar. Die erns van die saak tref Fransien meteens soos ’n vuishou in die maag: sy word daarvan verdink dat sy iemand doodgemaak het. Hierdie mense soek ’n skuldige, en sy is die hoofverdagte.
Gisteraand was sy so stukkend oor wat tussen haar en Jans gebeur het dat sy glad nie die realiteit van die situasie ingeneem het nie, maar nou maak vrees ’n naar kol op haar maag. Sê nou hulle kry nie die skuldige nie? Sê nou sy word tronk toe gestuur? Wat sal van haar ouers word? Hulle sal dit mos nooit kan verwerk nie! Wat sal van háár word?
Uiterlik kalm gaan sit sy op die stoel oorkant Jans, maar haar oë staar onsiende voor haar uit. Jans moet drie maal praat voor sy registreer wat hy sê.
“Fransien? Vertel my hoe dit gebeur het dat jy op Ferdie de Lange se liggaam afgekom het.”
“Huh?”
“Ek wil weet hoe dit gebeur het dat jy op Ferdie de Lange se liggaam afgekom het,” herhaal hy geduldig.
“Hoekom?” Sy lyk verward, en dan skemer begrip deur.
“O, ek dog julle wil my weer ondervra oor Chris se dood. Dus is meneer De Lange regtig vermoor? Ek het gisteraand iemand in die restaurant daaroor hoor praat.”
Sy is so verlig dat sy aanhou babbel: “Hulle sê dis die dokter wat dit agtergekom het. Weet julle al wie dit gedoen het, en hoekom?”
Nie een van die mans antwoord haar nie. Gerrie en superintendent Johnson lyk ongemaklik, terwyl Jans meer verveeld as ooit tevore lyk. Die drie paar oë wat op haar gerig bly en die lang stilte ontsenu haar, maar sy kyk dapper terug.
Jans sê weer: “Vertel ons hoe dit gebeur het dat jy op hom afgekom het.”
“Wel, Estie – dis een van Mitzi se kinders – het seergekry. ’n Swaai het haar teen die kop gekap. Mitzi het my gestuur om vir Daan te gaan haal, en ek het die kortpad tussen die bome deur gevat. Ek en Barnie het altyd daardie kortpad gebruik as ons laat was vir houtwerk. Ek het gehardloop en toe …”
“Toe wat, Fransien?”
“Toe val ek oor hom. Hy was slap en warm en sy oë was oop, maar ek het geweet hy is dood.”
“Hoe het jy geweet?”
“Sy oë was oop, maar hulle was snaaks … leweloos. Toe weet ek hy’s dood.”
Die afgryse wat sy toe ervaar het, wys weer duidelik op haar gesig.
“Wat het jy toe gedoen?”
“Ek het saal toe gehardloop en eers vir Daan gesê van Estie en toe van meneer De Lange. Daan en ’n paar ander mans is toe daar uit.”
“Het jy enigiemand anders in die tuin raakgeloop? Of iets vreemds opgemerk, soos spore?”
“Nee. Ek het te groot geskrik. Ek het net gehardloop.”
“Hoekom het jy nie saam met die mans gegaan om vir hulle te wys waar die liggaam lê nie?”
Fransien is wit in die gesig. Die rooi van haar lippe skreeu teen die bleekheid van haar vel. “Ek was te naar. Daarna het van die vrouens vir my koffie gegee, want ek was koud. En die dokter het vir my ’n pil gegee,” antwoord
