stem nie.
“Luister net, Fransien …”
“Jans Jansen! Gaan speel verder speurder-speurder en los my uit!”
Hy probeer kalm bly. Dis te verstane dat sy omgekrap is, maar sy kan hom darem kans gee om te verduidelik. “Nie voor jy na my geluister het nie!”
Die volgende oomblik trek hy soos ’n vrot vel deur die lug en val dat hy hik op die vloer.
Fransien begin hardloop in aller yl na haar slaapkamer. Jans reageer sonder om te dink. Met sy voete swiep hy haar bene onder haar uit en dan pen hy haar met sy volle liggaamsgewig onder hom vas.
“Jou klein helkat! Moet jy handgemeen raak elke keer as jy jou vererg?” Hy is nou self kwaad.
“Los my!” Sy spartel wild om los te kom.
“Nee. Jy gaan nou eers mooi stil lê en na my luister.”
Jans het sy hande vol om haar te beheer. Uiteindelik vleg hy sy bene om hare en vat albei haar hande met een hand bokant haar kop vas.
Haar magteloosheid maak haar net nog kwater. “Los my, jou poot!”
“Eers as jy belowe om jou te gedra en na my te luister.”
Fransien bly koppig stil.
“Dan lê ons maar nog ’n bietjie so. Ek weet nie van jou nie, maar ek is heeltemal gemaklik.”
Fransien voel glad nie so gemaklik nie. Maar die harde klipvloer en Jans se gewig op haar is die minste van haar probleme. Haar liggaam is weer eens besig om haar skaamteloos te verraai.
“Goed, ek sal luister,” jok sy sonder om te blik of te bloos.
“Belowe jy?”
Sy vermy sy blik. “Ja, man! Los my nou net, die vloer is hard en jy maak my seer!” Sy wriemel weer in sy greep.
“Jy jok vir my, Fransien.” Sy stem is hees. “Kyk my in die oë en belowe jy sal nie weghardloop die oomblik as ek jou laat los nie.”
Jans is vinnig besig om sy greep op die werklikheid te verloor. Die sagte vroueliggaam onder syne, haar versnelde asemhaling en die reaksie van sy eie liggaam maak dit vir hom moeilik om te konsentreer. Die aanloklike mond net sentimeters van syne af trek hom aan soos ’n vlam ’n mot.
Al weet hy die aanraking gaan hom brand, moet hy nadergaan. Nader en nader … tot hy die sagtheid onder sy lippe voel meegee, die hitte dwarsdeur hom voel skroei. Met hartstog wat soos ’n hoogoond in hom brand, dwing hy haar lippe hongerig oop, verken hy die satynagtige binnekant van haar mond met sy gretig soekende tong.
Fransien is aan die brand. Jans het sy greep op haar hande laat los en asof vanself beweeg haar hande onder sy hemp in, strelend, dringend, liefkosend. Bewus daarvan dat sy by omdraai verby is, soek die vrou in haar reikhalsend na vervulling.
Waarskuwingsklokkies begin in Jans se agterkop lui. Al brand hy van begeerte, weet hy om haar nou te neem, sal die grootste fout van sy lewe wees. Haar emosies loop hoog op die oomblik en sy sal hom nooit vergewe as hy die situasie uitbuit nie. Sy persoonlike gevoelens en begeertes verander niks aan die feit dat sy steeds ’n verdagte is nie. En dit boonop in twee moordsake …
Met byna bomenslike wilsinspanning rol hy van haar af. Hy staan vinnig op en gaan sit op die bank, sy gesig in sy hande verberg.
Skaamte en vernedering speel wipplank in Fransien se gemoed. Sy was bereid – nee, nie net bereid nie, eintlik oorgretig – om die volle pad te loop, maar Jans het haar verwerp. Sy is nou seker dat hy nooit regtig vir haar omgegee het nie. Daar is geen ander verklaring vir sy optrede nie. Miskien was sy té gretig, miskien te onervare. Miskien net nie vrou genoeg vir hom nie …
Dis hierdie laaste, pynlike gedagte wat haar uiteindelik tot aksie aanspoor.
Stadig kom sy regop en loop na die deur toe. “Gaan, asseblief. Ek sal môre beskikbaar wees vir ondervraging, maar nou wil ek gaan rus.”
Sonder ’n woord staan Jans op en stap uit. Hy hoor hoe sy die deur agter hom sluit. Daar is ’n finaliteit in die geluid wat soos ’n koue hand om sy hart klem.
18
Agter die toe deur sak Fransien in ’n verdrietige bondeltjie neer. Haar liggaam ruk van ingehoue snikke.
Haar lewe lank loop sy met die vrees dat haar vroulikheid eendag geweeg en te lig bevind sal word. Op skool het die seuns nooit in haar belang gestel nie, want sy was te “mannetjiesagtig”. Sy het nooit laat blyk hoe seer dit haar gemaak het nie.
In die stad het sy wel met mans uitgegaan, soms selfs in ’n hewige vryery betrokke geraak, net om ook soos ander meisies te wees. Altyd was sy die een wat halt geroep het, die een wat koelkop gebly het.
Sy het boeke gelees – selfs hygromans – en na elke romantiese rolprent gaan kyk. Diep in haar onderbewussyn het die twyfel geknaag. Miskien was meneer De Lange en Tessa en Chris reg. Miskien ís sy mannetjiesagtig. Miskien is sy nie vrou genoeg om ’n man lief te hê nie.
Selfs nadat sy haar voorkoms verander het en vrouliker begin aantrek het, het die twyfel gebly. Hoekom is sy nie soos ander meisies nie? Hoekom raak sy nie ook verlief soos ander nie? Is daar nie dalk regtig iets fout met haar nie? Sy was wel nooit aangetrokke tot ’n ander vrou nie, maar sy was ook nog nooit aangetrokke tot ’n man nie.
Tot Jans Jansen in haar lewe gekom het. Hy het haar vroulikheid laat blom. Vir ’n klein rukkie was sy werklik vrou, met al die begeertes en emosies waaroor sy al so baie gewonder het. Nou kan sy nog twee emosies by die lysie voeg: sy weet hoe dit is om verraai en verwerp te voel.
Toe Fransien oplaas opstaan, is sy moeg gehuil. Die trane het reeds droog geword op haar wange en haar lyf is koud en stram. In die sitkamer staan haar inkopies van die oggend vir haar en lag. Inkopies wat sy gedoen het met Jans in haar gedagtes, so verlief en verspot …
’n Skielike opwelling van woede laat haar die paar goed wat sy al uitgehaal het, terug in die sakke bondel. Met ’n vasberade trek om haar mond maak sy die deur oop en smyt die sakke met inhoud en al buite langs die vullisdrom neer. Sy wil niks hê wat haar aan vandag kan herinner nie.
Môre sal sy soos ’n wetsgehoorsame burger vrae beantwoord oor ’n moord waarvoor sy die hoofverdagte is en waarvan sy niks weet nie. Sy sal haar kop hoog hou en haar hormone in toom.
Maar vanaand … vanaand sal sy saggies en lank in haar kussing huil, want haar gemoed is rou en haar hart so bitter seer. ’n Lewe sonder Jans … Hoe gaan sy dit regkry om aan te gaan? Daar is ’n amper fisieke pyn in haar binneste. As sy hom maar liewer nooit leer ken het nie …
Dis ’n diep ongelukkige Jans wat by sy chalet aankom. Hy het al voorheen gewonder of die polisie die regte loopbaan vir hom is, maar dis die eerste keer dat hy sy beroep met sy hele hart verwens.
Hoe langer hy Fransien ken, hoe sekerder raak hy dat sy nie in staat is om ’n moord te pleeg nie. Die sogenaamde getuienis teen haar hou nie steek nie. Sy was bloot op die verkeerde tyd op die verkeerde plek, maar om dit in sy seniors se koppe te kry is ’n ander saak.
Moedeloos bly sit hy op sy donker stoep en probeer sy malende gedagtes orden. Iewers is daar iets wat hulle miskyk,
