klassieke musiek vir Shéri. En gesels met haar soos wat jy met enige ander kleintjie sal gesels.”
En so het my pa en ma oor alles en nog wat met my gesels terwyl hulle my bad of aantrek. Hulle het voëltjies vir my gewys, wolke in die lug, vlieë teen die ruit, die maan en die sterre. My pa het partykeer met my ma, en ook met my, gedans. Ek kan myself nou nog hoor lag. Hulle was so snaaks. En dit was vir my lekker en mooi.
Dans was ’n spesiale Pappa Jerry-ding. Ek was seker so tien jaar oud toe ons op die Sinfonia gaan vaar het. My ma het die aand van die kaptein se bal soos op die foto’s uit haar studentedae gelyk, toe sy joolprinses was. Sy was so jonk en mooi in haar swart aandrok en met haar hare wat sy geblowdry het sodat dit sag en los op haar skouers hang. My pa het ’n geel strikdas aangehad. Hy het haar met ’n buiging gevra of sy met hom sal dans. As hy met my ma dans, het my pa se dansvoete en danspassies al hoe beter en beter geword.
En toe kom die dans waaroor die ander mense se monde oopgehang het. Ek het saam met my sussies by die tafel sit en kyk hoe my ouers dans, en toe kom my pa na my toe, steek sy hand uit en buig voor my asof ek ’n prinses is. “Mag ek?” het hy gevra.
Ek het van die stoel af gewip. Dit het lankal onder my voetsole gejeuk. Dit was presies wat ek wou doen!
Toe sien my pa hy het ’n probleem. Ek was te kort en hy te lank. Hy sou eintlik net met my kon dans as hy sy rug so krom soos ’n sekel sou maak, en dit sou hom tagtig jaar oud laat lyk.
Toe tel hy my op en ek sit so half op sy heup. Hy vat my hand en ons dans met sy voete op die dansvloer en myne in die wolke.
Ek weet presies hoe dit voel om in die wolke te wees.
Dit is amper soos om in die hemel te wees, dink ek. My pa het dit reggekry om my en my ma en my sussies partykeer wolke toe te neem.
My pa se dood
Ek wonder baiekeer hoekom my pa moes doodgaan.
Ek het maande lank gewonder waarom juffrou Susan deur ’n motor omgery moes word, sy wat nie eens motor bestuur het nie.
En waarom my pa so alleen en so ver van ons af, by ’n waterval, moes doodgaan. Hy wat altyd vroeg huis toe gekom het om by ons te kon wees. Hy wat ons altyd by hom wou hê. Hy wat gesê het hy kan nie sonder ons lewe nie. En hy wat hoogtevrees gehad het.
In 2001 is hy twee maande ná juffrou Susan dood, op ’n manier wat ons nooit sou kon voorsien nie, en net so onverwags soos juffrou Susan.
Op 14 Augustus was ek negentien jaar oud, Marisa was in matriek in die Meisieskool Oranje en Suzette in die laerskool. Ek was by die huis besig om TV te kyk, Marisa het geleer vir die September-eksamen en Suzette was by ’n skoolkoor-oefening. My ma het by my ouma gaan kuier. Toe bars die bom.
Prof Stef Coetzee, destyds die rektor van die Universiteit van die Vrystaat, en ’n vriend van my pa, het gehoor dat hy by die Augrabies-waterval vermis word. Hy en sy vrou, Rienie, het dadelik na my ouma toe gery om vir my ma te sê.
Mense het toe na ons huis begin stroom. My ma het toe al vir Suzette gaan haal en haar van my pa se verdwyning vertel. Marisa het agtergekom iets is fout, na my ouma toe gery en die nuus daar gehoor. Net ek het nie geweet nie. Toe my ma by die huis kom, het sy boontoe, na my kamer toe, gehardloop om vir my te vertel. Ek was in die gang toe ek dit hoor. Ek het na my kamer toe gestorm en die deur toegeklap. Ek wou alleen wees en met niemand praat nie.
Oom Charles Mitchell, die dominee, het ons kom besoek, en my ma het vir hom gesê dat ek nog nie uit my kamer gekom het nie en niemand wil sien nie. Oom Charles het na my toe gekom en ek en hy het ’n hele rukkie gesels. Hy het vir my gesê dat ek altyd my liggie vir Jesus moet laat skyn. Ek onthou dit soos gister.
Daardie aand het my ma besluit dat ons so gou moontlik Augrabies toe moet gaan om my pa te gaan soek. Iemand van die universiteit het ons soontoe gevat en vroeg die volgende oggend was ons op pad. Dit was vreeslik ver en ons het heeltyd in die kar gehuil. Oom Riaan van der Merwe, ons ander dominee, het vir ons by Augrabies gewag. My pa se broer en suster het ook soontoe gery van Calvinia af. My pa se broer van Kaapstad ook.
Die klippe rondom die waterval was seepglad. Terwyl ons daar rondgedwaal het, was ek meestal by oom Riaan, Marisa by my ma, en Suzette by Mariette Klopper, ’n vriendin van my ma en kollega van my pa.
Later die dag, terwyl ons almal steeds huil, het my ma gesê ons moet vir my pa ’n kruis maak. Dit het ons besig gehou. Oom Attie Smit het ons gehelp. Ons het twee stukke hout en ’n plastieksak gebruik en veldblommetjies by die plastiekband ingedruk in die kruis vir my pa op die plek waar hy verdwyn het.
My ma, Marisa en Suzette het saamgery in die ligte vliegtuig wat my pa gaan soek het. Ek wou dit glad nie doen nie. Ek wou alleen wees. Ek het glad nie geweet hoe om hierdie vreeslike hartseer te hanteer nie. Ek was so lief vir my pa. En dit was erg om ons hele gesin so hartseer te sien.
Die volgende dag het my ma besluit dit is tyd om afskeid te neem. Dit was vir my asof my wêreld ineenstort. My ma het geweet my pa se liggaam sou eers uit die water opkom as hy ontbind het en sy wou nie hê ons moet dan daar wees nie.
Oom Riaan het besluit om ’n diens te hou waar my pa gegly het. Ek wou nie gaan nie, want die klippe was seepglad. My ma het vir oom Riaan gesê dat daar ’n probleem is en na my gewys. Hy het toe ’n ruk met my gesels en gesê dit is nou regtig tyd om te groet. Hy het my hand gevat en ek en hy het gestap tot daar waar my pa gegly het.
Die diens was nogal mooi, al het die waterval vreeslik geraas. Ons was almal ontsettend hartseer. Ek het heeltyd gehuil. Die ander ook. Ná die diens het ek, my ma en sussies alleen agtergebly en nog ’n rukkie daar gesit om my pa te groet.
Ons het briefies vir hom afgegooi en bo die gedruis van die waterval na hom probeer roep. Maar die waterval het ons stemme stilgemaak.
Toe ons die volgende dag terugry, het ek nog nie vrede in my hart gehad nie. Dit was nog vir my so onwerklik om te dink dat my pa nie weer gaan terugkom nie. En ek was net negentien jaar oud. Oom Riaan het ons huis toe gevat en tannie Mariette Klopper het agter ons aan gery.
Terwyl ons gery het, het my ma ’n gedenkdiens begin reël. Ek en my sussies het net gehuil.
Daar was vreeslik baie mense by die diens. Die kerk was stampvol. Ek het net gewens dat die nare dag verbygaan. Ons huis was heeltyd vol mense. Ek was so bly dat my ma niemand by ons laat slaap het nie. Saans, nadat die mense weg is, was ons gesinnetjie bietjie bymekaar. Die baie mense het nie gou opgehou nie. Tannie Mariette Klopper het ons heeltyd met alles kom help.
Drie weke later het Suzette aan ’n redenaarskompetisie in Bethlehem gaan deelneem. My ma is saam soontoe. Daardie oggend vroeg het die polisie van Augrabies haar gebel en gesê dat my pa se liggaam in die water dryf. Iemand sal gestuur moet word om hom uit te ken nadat hy uitgehaal is.
Sy het besluit om nie vir Suzette te sê nie, en hulle het nie die karradio aangeskakel nie. Hulle het saam met vriende, oom Ryk Neethling en tannie San-Marie, gery. Mense het heeltyd vir my ma gebel en boodskappe gestuur en sy moes dit so beantwoord dat Zettie niks agterkom nie.
Zettie het die Vrystaat-kompetisie gewen. Eers op pad terug Bloemfontein toe het my ma vir haar vertel dat my pa se liggaam gevind is. My ma het oom Edrich Krantz, ’n dokter en my pa se baie goeie vriend, gevra om saam met haar Kimberley toe te gaan om my pa te gaan uitken.
Sy
