ook sommer dadelik begin terg en grappies gemaak met haar. Toe ons op die punt van trou kom, was dit vir my moeilik. My hart was soms seer om te weet dat Shéri’tjie nooit die vreugde van ’n verlowing en troue sal ervaar nie.
Hoe ouer ek word, hoe meer wil ek haar beskerm. Ek wil haar beskerm teen enige aanslae van die lewe, in tye van hartseer, as sy voel sy pas nie in nie. Maar ek kan nie altyd nie. En dit laat my hart soms pyn.
Shéri se storie en haar lewe versterk my geloof keer op keer. Die Here sê in sy Woord Hy kyk na sy kinders en dat Hy dié wat sy naam groot maak, ook groot sal maak. Ek wonder soms of daar mense is wat jaloers is op die sukses wat Shéri’tjie behaal het, mense wat nie ’n idee het hoe haar en my ma se pad gelyk het en hoe moeilik dit partykeer was nie. Maar die Here maak letterlik daagliks, weekliks, maandeliks vir hulle nuwe deure oop om haar storie van hoop met die wêreld te gaan deel, want dit is deur Jesus Christus en baie harde werk dat Shéri is waar sy vandag is. Ek glo ook die deure sal aanhou oopgaan terwyl haar getuienis hoop gee en tot eer van Hom is.
Hoe my ouers my grootgemaak het
My ma leer my om selfstandig te wees. In die begin kon ek nie eens ’n eier kook nie. Nou doen heelwat meer.
Toe my ma en oom Sam in die begin van 2017 vir drie dae weg is, het ek alleen gebly. Dit was vir my heerlik om my eie ding te doen en na myself te kyk. Ek het maats oorgevra en by ons wonderlike buurvrou gaan kuier, maar ek het alleen geslaap en self kos – gesonde kos – gemaak.
Ek kan ook self my vliegtuig-instapkaartjie kry as ek alleen in Johannesburg, Kaapstad of Durban gaan praat. My ma kan my net by die drop off aflaai. Ek kyk op die kennisgewingborde en volg die pyltjies. Die organiseerders van die konferensies waar ek praat, laai my ook so af. Dan gaan ek self deur sekuriteit en gaan drink koffie by die Wimpy voordat ek hek toe gaan om vir my vliegtuig te wag. Om alles so op my eie te doen, laat my baie goed voel oor myself.
Ek onthou ons het altyd Kersfees in Bloemfontein die geboorte van Jesus opgevoer. Marisa was die verteller en Maria. Suzette was die engel Gabriël en klein Jesus, en ek was Josef. Marisa het ons gewoonlik afgerig. Ek het natuurlik my eie idees ook gehad.
My pa en ma het ons geleer dat Kersfees nie gaan oor die kos en die geskenke nie, maar oor God se liefde vir ons, dat Hy ons so liefhet dat Hy sy seun, Jesus, vir ons gestuur het. Met Kersfees kan ons dit vier.
In my kinderdae het ons wonderlike Kersfeeste op Calvinia by een van my pa se broers, oom Gerrit, en sy vrou, tannie Louise, gehad. Plaaswerkers het Kersliedjies by die voordeur kom sing. Ek onthou die skuinskoek wat tannie Louise gebak het. Dit lyk bietjie soos vetkoek met vreeslik baie olie en ’n mens eet dit soos beskuit.
Die aand voor Kersfees het ons geskenke oopgemaak nadat oom Gerrit vir ons gelees en gebid het. Ons het ook Kersliedjies gesing. Op Kersdag was ons altyd in die kerk. Op ’n keer, toe Zettie nog baie klein was, het ons gesin heel voor in Calvinia se kerk gesit. Toe kondig die dominee kliphard aan dat daar ’n moederskamer is. Hy het gemeen my ma moet ons soontoe vat. Dis duidelik dat hy nie geweet ons is gewoond om elke Sondag kerk toe te gaan nie. Ons het geweet van stilsit in die kerk.
Die eerste skeepsreis wat die Brynard-gesin aangepak het, was op die Sinfonia. My ouma het gesê sy sal vir my betaal as my pa-hulle vir hulleself en my sussies betaal. My en my ouma se kajuit was pragtig luuks en my ma, pa en sussies s’n piepklein. As een van hulle gestaan het, moes die ander drie op die beddens lê.
Dit was die vakansie van ’n leeftyd!
Kersfees op die skip was die wonderlikste ooit. Daardie Oukersaand sal ek nooit vergeet nie. Laatmiddag het my pa-hulle na my en my ouma se kajuit toe gekom, hy met die Bybel onder die arm. Ons het gelees en gebid, ons geskenke oopgemaak en toe saam met die ander mense gaan kuier.
Die kelnerinne en meisies wat saans die lekker programme aangebied het, was hartseer. Hulle het huis toe verlang, want dit was Kersfees. My pa en ma het dit raakgesien. Hulle het hulle getroos, drukkies gegee en uitgevra oor hulle ouers en hulle familie. Party van hulle het so bietjie gehuil, maar dit het gelyk of dit vir hulle iets beteken dat my ouers daardie aand vir hulle soos ’n tweede pa en ma was.
Die reisgogga het my op drie maande al gebyt
Met een ding het my pa en ma beslis sukses behaal: Hulle het gesorg dat die reisgogga my byt. Ek ry dolgraag trein, skip, vliegtuig of bus.
My ouma het my met ry en skommel aan die slaap gekry wanneer sy my oppas. Tot vandag toe is ek versot op enige ding met wiele of vlerke wat my van punt A na punt B neem. Ek dink ek het die reisvirus in Duitsland opgedoen, toe ek nog baie klein en baie slap was.
In Duitsland het navorsers destyds selterapie ontwikkel wat spesifiek op Downsindroom gefokus was. Daar is geglo die inplanting van die breinselle van lamfetusse kan help teen die vinnige veroudering van mense met Downsindroom, dat dit hulle gesondheid kan verbeter en die fisieke kenmerke van Downsindroom verminder. Daarmee saam het hulle ander terapieë om die kind te stimuleer, aanbeveel.
Vir die beste resultate moes die eerste behandeling verkieslik in die eerste lewensjaar geskied. Toe my ma en pa dit hoor, het hulle besef dat hulle net drie weke oor het voor die Junievakansie (my ma het toe reeds weer begin skoolhou) en in die Desembervakansie sou dit te koud wees. Die volgende jaar sou te laat wees.
Hulle het my toe die Junievakansie Duitsland toe geneem vir behandeling deur prof Franz Schmid in die Kinderklinik in Aschaffenburg.
Ons het eers Londen toe gevlieg. My ma sê die vlug was maklik, want ek het meestal geslaap. Ek was toe drie maande oud. Ons was by verskeie besienswaardighede en ek is oral gevoed, net waar ons was.
Baie mense was glo verbaas om so ’n klein ou dingetjie – ek was besonder klein vir my ouderdom – te sien. Hulle het belang gestel en ’n groot ophef van my gemaak. ’n Meisie het gevra of ek ’n dogtertjie of ’n seuntjie is. Toe my ma sê ek is ’n dogtertjie, was sy baie ingenome en het voorgestel: “So, she can marry the prince.” Lady Di se baba, William, Brittanje se troonopvolger, is in daardie tyd gebore.
By die kliniek het my ma en pa vriende gemaak met Amerikaners wat ook hulle seuntjie soontoe geneem het. My ma skryf dat sy opgemerk het dat ek baie woeliger was as ander kleintjies. Wat haar ook opgeval het, was dat al die kinders se ouers hulle aanvaar het en baie lief was vir hulle. Al die ouers was saamgesnoer deur ’n band omdat hulle kindertjies het wat anders lyk en funksioneer.
’n Probleem van mense met Downsindroom is dat ons soms byna geen neusbrug het nie. Dit kan die baba se asemhaling bemoeilik. En ons oë ontsteek maklik omdat ons traankliertjies weens die swak ontwikkelde neusbrug maklik verstop terwyl ons nog babas is. Boonop kan ons gesigsvel maklik uitdroog omdat die oliekliertjies toegedruk word.
Dis die soort probleme wat hulle deur middel van die inplantings wou verminder. My traankliere het glo soms so erg ontsteek dat my pa en ma bang was dat die etter my oë kon beskadig. Twee dae nadat ons by die kliniek weg is, was die ontsteking weg. My ma het geglo dit moet die resultaat van die inplantings wees. Dit moes elke jaar twee keer gedoen word, totdat ek vier jaar oud was. Die spuitstof is toe later ingevoer en dr Karshagen, my pediater, het my elke ses maande ingespuit.
My ma sê alles was nie aldag vir haar maklik nie. Sy wou altyd hê daar moet orde in ons lewe wees. Sy het baie gespanne geraak wanneer dit vir haar voel sy misluk.
Maar die Here het haar nie alleen gelos nie. Hy het sy engele na ons huis toe begin stuur. En sommer Pick n Pay toe ook, soos toe die vrou van ’n proffie op ’n dag vir haar daar
