geld wat hulle waarskynlik sal verloor soos met hul eerste besigheid.
Trompie sou graag vir hulle op ’n amptelike vergadering van sy plan wou sê, maar daar is nie nou tyd vir ’n spul prosedures en goed nie. Hy moet sy sê vinnig sê en sy plan met hulle bespreek, anders is hulle laat vir skool.
Trompie verduidelik hoe hy geweet het die pop wat so in die klas skree, laat hom aan iets dink – hy kon net nie dink waaraan nie. Maar gisteraand het hy skielik onthou dit was ’n advertensie in ’n tydskrif.
Nou vertel Trompie van die advertensie en al die goed wat ’n mens kan koop om mee pret te hê en mense poetse mee te bak.
“Enigiemand,” sê hy, “wat dié goed sien, sal dit wil koop.”
Trompie se plan is nou dat hulle ’n klomp van die “poetsgoeters” moet bestel en dit dan teen dubbeld die koopprys aan die kinders hier in Kwaggaberg van die hand sit.
Rooie, Blikkies en Dawie trek suur gesigte toe hulle die woord “dubbeld” hoor. Dit is wat hul snoepwinkel laat misluk het. Die ouens het geweier om dubbeld die gewone prys vir die lekkers te betaal.
“Hoekom dink jy,” vra Dawie, “sal hulle vir dié goed dubbeld soveel as ons betaal as hulle dit nie met die lekkers wou doen nie?”
“Ek het vir daai vraag gewag,” sê Trompie en vryf sy hande in sy skik in die lug. Hy is nou weer ’n sakeman. “Julle moet onthou, die kinders weet almal wat die lekkers se pryse is, want hulle kom mos baie daar in die kafee. Maar hulle ken nie die poetsgoeters nie. Hulle het nie ’n benul wat dit kos nie. En ek sê vir julle, hulle gaan mal daaroor wees as hulle sien hoeveel nonsens ’n ou daarmee kan aanjaag.”
Rooie, Blikkies en Dawie begin nou effens opgewonde raak. Dit is waar wat Trompie sê. Sulke poetsartikels is iets ongewoons. Niemand sal weet wat dit kos nie. Hulle vier kan hul eie pryse daarvoor vra en boonop self ’n baie lekker tyd daarmee hê.
“Dit klink goed, Trompie,” sê Rooie, “maar sê bietjie vir my …”
“Ja, Rooie?” Trompie skep die indruk dat hy die probleem behoorlik uitgepluis het en vrae verwelkom. “Vra maar net wat jy wil.”
“Sê vir my,” begin Rooie weer, “waar … waar kry ons geld vir so iets?”
Ja-nee, dit is natuurlik die groot vraag. Waar gaan hulle geld kry?
Dawie en Rooie sê hulle wil ook graag ’n antwoord op dié vraag hê.
“Ek dink nog daaroor,” sê Trompie vies omdat hulle hom met sulke lastige vrae pla. Hy staar ingedagte na sy ingeduikte skoenpunt. Dan sê hy: “Hoeveel lekkers het ons altesaam oor?”
Die vier kyk gou in hul tasse en tel die lekkers.
“Dis darem snaaks,” sê Rooie, “hoe vinnig sulke goed in ’n ou se maag verdwyn.”
“Kom ons verkoop die orige lekkers vandag teen die regte pryse – teen wat dit in die kafee kos,” stel Trompie voor. “Dan sal ons kapitaal hê om die poetsgoeters mee te bestel.”
Dawie dink dit gaan nie naastenby genoeg wees nie en Trompie stel voor hulle vra hul ma’s en pa’s om vir hulle nog van die geld wat hulle met die fliek verdien het, te gee.
Dawie sê sy ouers sal weier, want hulle voel hy het al heeltemal te veel van die geld wat hy gekry het, uitgemors. Blikkies en Rooie sê hul ouers voel dieselfde oor die saak en Trompie weet sy pa en ma ook.
Maar hy gaan nogtans met sy pa praat. Meneer Toerien is mos ’n bankbestuurder. Hy is veronderstel om mense wat ’n besigheid wil begin, te help! Hy moet vir hulle die kapitaal leen.
“Ons gaan my pa vanmiddag sien,” sê Trompie beslis. “Daar by die bank. Ons gaan hom vra om vir ons geld voor te skiet.”
Rooie, Blikkies en Dawie gee nie om nie, solank Trompie net voor loop en naaste aan die lessenaar staan – ingeval sy pa hom vies en sommer ’n paar klappe begin uitdeel.
Trompie verduidelik hulle kan die poetsapparate volgens die advertensie per pos bestel en as sy pa hulle help, dan pos hulle die bestelling sommer vandag al sodat hulle binne ’n paar dae kan begin besigheid doen.
“Dis te sê ás jou pa vir ons geld leen,” sê Dawie.
By die skool vertel die Boksombende die oggend vir almal van die snaakse “grapgoeters” wat hulle oor ’n paar dae gaan begin verkoop. Die kinders moet solank geld daarvoor spaar.
Trompie-hulle vertel ook vir almal hulle het besluit om die lekkers wat hulle nog oor het teen die gewone pryse te verkoop. Drop sal vandag net vyftig sent kos, presies soos by oom Stavrinos – en die kinders moet natuurlik onthou die Boksombende se lekkers is baie lekkerder en varser as die kafee s’n!
Noudat die lekkers die gewone prys kos, staan die kinders met pouse eintlik tou om te koop. Die vier seuns verkoop hul voorraad sommer gou uit.
“Ons maak nou natuurlik nie ’n wins nie,” brom Trompie toe hulle hul tasse toemaak, maar hy en sy vriende is bly dit is die einde van die snoepwinkel. Hulle is al moeg om die groot tasse skool toe te karwei en buitendien is hulle uitgeëet aan lekkers.
Nou het hulle darem ’n paar rand oor om hul volgende besigheid te begin – as die bankbestuurder hulle genadig is en ’n ietsie sal bylas.
Rooie, Blikkies en Dawie voel Trompie die sakeman het nou ’n beter plan beet as die een met die snoepwinkel.
Dié middag ry die vier bank toe. Hulle gaan Trompie se pa in sy amptelike hoedanigheid spreek. ’n Bank is mos ’n plek waar daar geld is en hulle het geld nodig om hul nuwe besigheid op die been te kry.
Trompie stap voor met Dawie, Blikkies en Rooie ’n paar treë agter hom. Die Grootkaptein se pet sit windmakerig skeef op sy kop, sy kouse lê op sy skoene en sy hemp hang agter by sy broek uit.
Die seuns het ná skool eers gou huis toe gegaan en Rooie het sy skoene uitgetrek. Hy voel hy kan maar kaalvoet wees vir die onderhoud met die bankbestuurder. Hy sal so ’n entjie agter Trompie staan. Trompie gaan mos die praatwerk doen.
Blikkies se kakebene beweeg ritmies op en af. Hy kou die laaste stukkie kougom wat tussen die orige lekkers was.
Dawie is netjies uitgevat. Hy glo dit is hoe ’n mens moet lyk wanneer jy ’n bankbestuurder gaan spreek – veral as jy ’n lening wil vra.
Toe die vier by die deur inkom, kyk die klerk agter die toonbank op. Hy ken die seuns.
“Middag, menere,” sê hy spottend. “Hoe lyk dit – kom julle geld bank?”
“Nee, Meneer,” sê Trompie sedig en probeer so ernstig soos ’n sakeman lyk. “Ons kom met die bankbestuurder oor sake praat. Mag ons hom asseblief sien?”
Trompie hou sy pet in sy hand en praat aspris nie van sy pa nie. Hy is mos hier om die bestuurder in sy amptelike hoedanigheid te spreek.
“Het julle ’n afspraak gemaak?” vra die klerk glimlaggend.
Die vier sakemanne kyk na mekaar. Hulle het nooit daaraan gedink nie.
“Nee,
