Die seun het so hard gedruk dat die stemmetjie hierdie keer baie skriller is.
“Wat op aarde is dit?” Die studentonderwyser kyk verbaas oor sy bril na die klas. Hulle lyk net so verbaas soos hy.
“Dis ’n babatjie wat sy mamma roep, Meneer,” antwoord ’n meisie.
“Ja, maar waar’s die baba? En wat doen hy hier?”
Die giggelende kinders het nie antwoorde op sy vrae nie. Terwyl hulle kastig ook hardop wonder waar die baba kan wees, word die pop vinnig onder die banke aangegee na ’n seun in die ander hoek van die klas.
Hy druk die pop en almal hoor weer: “Mamma!” Dan trek die pop na ’n ander deel van die klas en die roepende stemmetjie kom hierdie keer daarvandaan.
Die onderwyser is totaal verward. Wie van die leerders is so ’n goeie buikspreker? Hy is oortuig dit is een van hulle wat elke keer so “Mamma!” roep.
Ou Kasie wil by die klas weet wie die skuldige is, maar hulle hou hulle dom. Niemand verklap die geheim nie. Almal lag terwyl die klaende “Mamma!” elke keer uit ’n ander deel van die klas opklink.
Die studentonderwyser spring op en hardloop nou in die klas rond om die geluid te probeer vaspen, maar tevergeefs. Die kinders skater soos hulle lag. Ou Kasie weet nou dit is ’n gekskeerdery, maar in plaas daarvan dat hy streng optree, probeer hy uitvind wie vir die geroep verantwoordelik is.
Die pret is op sy hoogtepunt en die pop het net weer by Trompie uitgekom toe die deur skielik oopgaan. Dit is die skoolhoof!
Die kinders wat die hoof sien, is dadelik tjoepstil. Maar al die ander lag en skree vir Ou Kasie: “Waar’s die baba nou, Meneer?”
Die onderwyser sien nie die hoof in die deur nie.
“Ek sal daai ding kry!” sê hy vasberade en vee die hare wat oor sy voorkop hang met sy hand weg. Hy loop nou suutjies op sy tone na die plek waar die geskree die laaste keer gehoor is.
Die hele klas het die hoof nou al in die deur sien staan, maar nie die jong onderwyser nie.
“Dis reg, ja,” sê Ou Kasie vir die klas, “sit doodstil. Ek gaan daai dekselse ding nou kry!”
“Meneer,” sê ’n meisie met ’n hees stem toe die onderwyser langs haar is.
“Hè?” Die onderwyser gluur die meisie kwaai aan. Hy wil nie nou gesteur word nie.
Die meisie wys bang met haar oë na die deur toe. Ou Kasie volg haar blik en dan sien hy die hoof eers! Hy glimlag verbouereerd terwyl hy sy hare regstoot en sy das regtrek.
“Goeiemôre, Doktor,” groet hy die hoof.
Die hoof wys die studentonderwyser liewer nie daarop dat hy vanoggend voor skool al vir hom môre gesê het nie.
“Wat gaan hier aan, meneer Claassen?” vra die skoolhoof en stap by die klas in. Die kinders lyk nou so soet en onskuldig soos engeltjies. Trompie sit met die pop op sy skoot. Hy hou sy oë stip op die hoof gerig en skuif die pop onder sy bank in terwyl hy seker maak hy raak nie aan die maag nie. Dit sal vreeslik wees as die ding nou “Mamma!” moet skree.
“Doktor, hier is ’n babatjie wat ‘Mamma!’ skree,” sê die student verbouereerd.
“’n Wat wat wát skree?” Die hoof se ruie wenkbroue is vraagtekens.
“’n Babatjie wat ‘Mamma!’ skree, Doktor. Ek bedoel nie ’n regte babatjie nie, maar iets of iemand wat …”
“Watse onsin is dit?” vra die hoof fronsend.
“Julle het almal die geskree gehoor, nè?” pleit Ou Kasie by die klas. Ja-nee, knik almal, hulle het dit gehoor. Die leerders is dik van die lag, maar hulle sal dit nie waag om hardop te lag nie. Die hoof is dan hier!
“Nou wat dink jy is dit wat so ‘Mamma’ roep?” vra die hoof vir die jongman en daar speel ’n glimlag om sy mondhoeke.
“Nee, Doktor, dit slaan my dronk,” antwoord Ou Kasie en krap sy kop. “Dis die een oomblik hier en dan is dit daar.” Die arme jongman swaai sy arms soos hy beduie hoe die “Mamma!” uit alle rigtings van die klas gekom het.
’n Paar kinders begin lag.
“Stilte!” sê die hoof streng. Die klas is tjoepstil.
Trompie het nie gelag nie. Hy is te bang. Sê nou die hoof ontdek die pop onder sy bank? Dan is hy mos so goed soos dood.
“Het jy al gedink aan die moontlikheid dat dit ’n pop kan wees wat so skree?” vra die hoof vir Ou Kasie.
Die studentonderwyser se mond val oop van verbasing.
“Nee, Doktor,” sê hy, “ek het glad nie daaraan gedink nie.” Dan draai die sagmoedige Ou Kasie, wat nie ’n benul het hoe om dissipline te handhaaf nie, na die klas toe en sê bars om die hoof te beïndruk: “Dis ’n pop, nè! Dís wat dit was!”
Die jongman gluur oor sy bril en sis: “Die een wat dit gedoen het – staan op!” Niemand staan op nie. Hulle weet mos nie wie moet opstaan nie – dié wat die pop gedruk het of dié wat die pop hanteer het of die een aan wie die pop behoort of die een by wie die pop nou op die oomblik is nie.
Trompie se hart klop al hoe wilder. Hy kyk met ’n onskuldige gesig in die klas rond om kastig te sien of iemand gaan opstaan. Almal lyk ewe onskuldig en kyk ewe ernstig rond. Niemand waag dit om op te staan nie.
“Ek sê, staan op!” bulder die studentonderwyser weer, maar hy kry nog steeds geen reaksie nie.
“Wag, meneer Claassen,” sê die hoof. “Ek sal met hulle praat.”
Die kinders se oë word al hoe groter.
“Het julle almal die geroep gehoor?” vra die skoolhoof.
“Ja, Doktor,” antwoord die klas soos een man.
“Was dit ’n pop wat die geluid gemaak het?”
Die leerders loer vinnig na mekaar. Dit klink nie juis soos ’n strikvraag nie en dit help mos ook nie hulle ontken dit nie.
“Ja, Doktor,” sê almal weer tegelyk.
Dan kom die vraag waarvoor Trompie bang was.
“Waar is die pop nou?” wil die hoof weet.
’n Hele paar kinders kyk reguit na Trompie. Ander weet nie waar die pop beland het toe die hoof sy verskyning in die deur gemaak het nie en hulle kyk oral in die klas rond.
Trompie is bleek. Hy kyk stip na sy ingeduikte skoenpunt asof dit iets te doen het met die moeilikheid waarin hy nou weer beland het. Hy voel hoe almal se oë nou op hom gerig is. Hy sug swaar en staan stadig op.
“Die pop is hier, Doktor,” sê Trompie.
“Waar?”
“Hier
