te sit? Dit is mos belaglik. Wat kry hulle dan vir hul moeite? Watse wins maak hulle dan?
“Toemaar,” sê Trompie en hoop hy is reg, “julle sal sien, die ouens gaan nog kom koop – gee net kans. Hulle gaan nog so lus vir lekkers raak dat hulle nie sal omgee om ons pryse te betaal nie.”
Die ander hoop ook so, maar twyfel of dit ooit gaan gebeur.
Hulle voel darem nou effens beter. Hulle gaan vanmiddag met Isabel praat en hulle is seker sy sal betaal om ’n aandeelhouer in hul besigheid te wees. Dan kry hulle darem ten minste ’n deel van hul geld terug.
Aan die einde van tweede pouse stap die vier met die groot tasse terug klas toe. Die tasse is nou heelwat ligter. Die Boksombende het niks lekkers verkoop nie, maar heelwat geëet.
Ná skool spreek hulle af om vieruur by Dawie se huis bymekaar te kom sodat hulle Isabel kan bearbei. Trompie sal natuurlik die praatwerk doen.
Net voor vier stap Trompie met die straat af na Dawie se huis toe. Sy hond, Boesman, draf blaffend langs hom. Trompie loop ingedagte en skop na blikke, graspolle en klippe. Sy kouse lê op sy skoene en sy hemp hang agter by sy broek uit. Sy hande is diep in sy broeksakke.
Daar is ’n frons op Trompie se voorkop. Hy loop ernstig en dink. Dit lyk sowaar of hy en sy manne al hulle geld gaan verloor met hierdie snoepwinkel wat hy voorgestel het.
“Die ouens by die skool is sommer simpel,” mompel hy by homself. Dan sê hy hard: “Vat so!” en trek los en skop ’n konfytblik dat dit met ’n sierlike boog deur die lug trek.
Trompie kyk glimlaggend hoe die blik ’n hele ent voor hom eers grondvat. Hy voel nou beter. Hy is miskien nie so ’n wonderlike sakeman nie, maar hy is ’n baasskopper. Dis nou maar wors.
Naby Dawie se huis gee Trompie ’n lang, uitgerekte fluit. Dit is ’n hoë noot afgewissel met ’n lae een – die Boksombende se sein. Drie ouens fluit feitlik gelyktydig op dieselfde manier terug en Trompie weet Rooie en Blikkies is alreeds by Dawie.
Trompie is seker hulle sit en gesels oor hoe vies hulle vir hom is omdat hulle hul geld met sy snoepwinkel-idee verloor het, of gaan verloor. Maar as hulle die eerste dag al ’n klomp geld gemaak het, dink Trompie, was hy natuurlik nou ’n groot held.
Hy sug en skop moedeloos na ’n klip. “Eina!” sê hy onwillekeurig. Die klip was groter as wat hy gedink het. Trompie sug. Die lewe is moeilik.
Rooie, Blikkies en Dawie sit op ’n bank onder ’n groot boom in die tuin. Hulle lyk ook maar bek-af.
Boesman hardloop vinnig na sy baas se vriende toe. Dawie begin die brak se maag met sy skoenpunt kielie. Hy wil graag sien hoe lyk ’n hond wat lag.
Rooie is kaalvoet en besig om sy tone te wikkel. Hy wil hulle beweeg sonder dat sy groottone ook roer. Hy is seker hy gaan dit eendag nog regkry.
Blikkies kou ’n stuk kougom. Hy byt die kougom styf met sy voortande vas en trek dit dan ver voor hom uit. Hy wil sien hoe ver hy dit so kan uitrek en hoe dun dit word voor dit breek. Elke keer as dit breek, ryg hy die stuk wat by sy mond uithang vinnig met sy tong en lippe in.
“Haai,” groet Trompie en kom sit op ’n bamboesstoel wat langs die tuinbank staan.
“Haai,” groet die drie terug en gaan aan waarmee hulle besig was. Dawie kielie vir Boesman, Rooie wikkel sy tone en Blikkies trek sy kougom voor hom uit.
Trompie sit fronsend in die groot gemakstoel. Hy kyk lank en ingedagte na sy regterskoen se ingeduikte punt.
“Het jy toe met Isabel gepraat?” vra Trompie uiteindelik vir Dawie.
“Nee, jy’t mos gesê jy sal die praatwerk doen.”
“Ja, maar het jy gesê ons wil haar sien? Haar oor ’n ernstige saak spreek?”
“Ja, maar ek het gesê sy moet wag tot ons almal hier is – dan sal jy met haar praat.”
Trompie knik. Die snoepie was mos sy idee, so hy moet alles mooi verduidelik en haar probeer oorreed om daarin te belê.
“Onthou net,” sê Trompie saaklik, “ons moet die ding so aanpak dat dit lyk asof ons haar ’n groot guns bewys deur vir haar aandele in ons besigheid aan te bied.”
Almal knik en dan sê Trompie: “Gaan roep haar, Dawie. Sê vir haar ons wil ernstig met haar praat oor iets wat tot haar voordeel sal strek.”
Dawie loop huis toe om sy niggie te gaan haal. Trompie, Rooie en Blikkies sit en dink. Hulle wonder of Isabel so vrygewig gaan wees soos toe sy laas in Kwaggaberg was. Hulle hoop maar vir die beste.
Dawie kom ná ’n paar minute terug.
“Sy sal nou hier wees,” sê hy en val weer op die tuinbank neer.
“Hoe is Isabel deesdae?” vra Trompie. “Is sy nog so gaaf soos toe sy laas hier gekuier het?”
“Ja,” sê Dawie, “maar dis nie te sê sy gaan in ons snoepwinkel belê nie.”
Ja-nee, dink die seuns en sug swaar, dis nog glad nie te sê nie.
Isabel kom aangestap. Sy glimlag toe sy die vier so neerslagtig en hartseer onder die boom sien sit. Sy wonder wat hulle wil hê. Volgens Dawie wil hulle haar ’n guns bewys, maar sy is nie so seker daarvan nie.
“Haai, julle ouens,” groet sy vriendelik toe sy by hulle kom.
“Haai, Isabel,” sê die Boksombende en staan op.
“Hoe gaan dit met jou?” vra Trompie en groet haar beleefd met die hand.
“Nee, goed – en met jou?”
“Ook goed, dankie,” antwoord Trompie en beduie sy kan op die gemakstoel sit.
Rooie en Blikkies skud nou ook haar hand. Blikkies sê hy hoop haar treinrit Kwaggaberg toe was aangenaam en Rooie mompel dat hy ook so hoop.
“Dankie, dit was heerlik,” sê Dawie se niggie en glimlag vriendelik.
Isabel is ’n mooi meisie met ’n lekker humorsin. Sy hou van die vier karnallies, maar sy is nou ’n bietjie agterdogtig. Sy ken hulle mos nie so vreeslik beleefd nie. Hulle draai om haar en vra of sy gemaklik sit, of hulle nie vir haar ’n kussing kan gaan haal nie en of sy die stoel nie meer in die koelte wil hê nie.
“Ek is heeltemal gemaklik, dankie,” sê sy laggend. “Wat kan ek vir julle doen?”
Die vier vriende kom sit nou weer op die bank. Rooie, Blikkies en Dawie kyk na Trompie. Hy moet die praatwerk doen.
Trompie kry sy gedagtes mooi agtermekaar, maar dit neem te lank na Rooie se sin. Hy pomp die Grootkaptein hard met die elmboog in die ribbes en fluister hees: “Sê nou jou sê. Moenie sit en slaap nie.”
Isabel hoor Rooie duidelik. Sy glimlag. Sy is nou baie nuuskierig en vra: “Wat is dit? Wat kan ek vir julle doen?”
Trompie kyk vies na Rooie, maak keel skoon en kyk dan na Isabel.
“Ons
