Klomp seuns loop saam met hulle en Trompie glimlag van oor tot oor. Hier is hul kliënte al klaar. Hy hoop hulle het baie geld.
Trompie-hulle maak die tasse op ’n ou tafel agter die fietsafdakke oop.
“Kom kyk, ouens!” nooi Trompie die omstanders nader. “Hoe’s daai vir julle?”
Die kinders drom om die tasse saam en lek skoon hul lippe af. Daar is ’n groot verskeidenheid – allerhande soorte en kleure lekkers.
“Net kyk, hoor,” sê Trompie streng. “Nie vat nie.”
Die seuns kyk en hul oë is groot. Hulle het sowaar nog nooit so baie lekkers bymekaar gesien nie.
Trompie vryf sy hande voor hom en glimlag breed.
“Nou toe,” sê hy, “die snoepwinkel is oop. Julle kan maar koop. Moet net nie almal gelyk storm nie.”
Maar die kinders storm nie. Hulle staan net en kyk.
“Dié wat nie geld het nie, staan terug sodat die ander kan deurkom,” sê Trompie.
Maar niks gebeur nie. Niemand staan terug nie, want niemand wil deurkom nie. Dit lyk of die klomp net uit nuuskierigheid hier is. Hulle is nie kliënte nie.
Trompie kyk mismoedig na die omstanders.
“Wat staan julle soos ’n spul simpel bobbejane?” vra hy vies. “Kom koop! Dis die varsste en lekkerste lekkers wat julle nog ooit gesien of geproe het!”
“Ons het nie geld nie,” brom een vet seuntjie wat ’n entjie voor Trompie staan.
Trompie snork vies. Hy wil die japsnoet net uit die pad stoot toe hy hom bedink. Die outjie het nie vandag geld nie, maar hy kan miskien môre hê. Dit is nie goeie besigheid om moontlike toekomstige kliënte sleg te behandel nie.
“Is daar niemand wat geld het nie?” vra Trompie met ’n wye gebaar wat almal insluit.
“Ek het geld, maar ek wil nie lekkers koop nie,” sê ’n seun.
Trompie gee ’n laggie. “Hy’t geld, maar hy wil nie lekkers koop nie!” Dan kyk hy na die seun en vra: “Is jy besimpeld?”
Die seun en sy maat loop vies daar weg en Trompie lag hulle uit.
“Ek het geld. Ek wil iets koop,” sê ’n graadaggie skielik.
“Mooi so,” sê Trompie en wink hom nader.
“Kom kyk wat het ons alles,” sê Rooie en glimlag bemoedigend vir die kind wat huiwerig nader staan terwyl almal se oë op hom gerig is.
“Kom koop jou beursie leeg en jou maag vol,” sê Trompie.
“Jy sal nooit spyt wees nie,” sê Dawie. “Jou naam gaan verewig wees in die annale van ons beroemde skool. Jy is die eerste ou wat by ons snoepwinkel koop!”
“Ons eerste kliënt!” sê Blikkies en kyk trots na die seun wat nou nog meer verbouereerd lyk.
“Ek is bly daar’s darem iemand in die skool wat verstand het,” sê Trompie en gluur nors na die klomp wat daar staan om die snoepie se eerste transaksie te aanskou.
Trompie tik die graadaggie wat voor die oop tas staan vriendelik op die skouer.
“Lekker lekkers, nè?” sê-vra hy en vryf sy hande weer met mening voor hom in die lug. “So hoeveel wil jy hê?”
Almal staan nader om te hoor. Die outjie gaan seker baie koop.
Die snoepwinkel se eienaars maak dan so ’n ophef van hul eerste kliënt.
“Ek … ek …” begin die graadaggie stamel.
“Moenie skaam wees nie,” por Trompie hom aan. “Ons sal soveel as wat jy wil hê aan jou verkoop. Sê net hoeveel.”
“Ek dink ons moet vir hom ’n lekker present gee,” stel Dawie skielik voor, “want hy’s ons eerste kliënt.”
Trompie dink daaraan dat hulle darem nie bankrot sal gaan as hulle een lekker verniet weggee nie. En dit sal die skamerige outjie miskien aanmoedig om meer te koop as wat hy wou.
“Ek dink dis ’n uitstekende plan, Dawie,” sê Trompie. Die ander vennote, Rooie en Blikkies, knik hul koppe om te wys hulle dink ook so.
“Vat vir jou ’n lekker,” sê Trompie goedhartig vir die seun. “Enigeen wat jy wil hê – maak nie saak wat dit kos nie.”
“Sjoe, dankie,” sê die outjie. Hy krap die lekkers in die tas deurmekaar en kom met ’n sjokoladestafie te voorskyn.
Trompie-hulle kyk vinnig na mekaar. Vir wat kies die knaap een van hul duurste lekkers? Maar dit help nie om nou te wys hulle is snoep deur die lekker wat die kind so styf vashou terug te vat nie.
Daarom kondig Trompie aan: “Dis een van ons beste en duurste lekkers daai, maar jy kan dit hou. Dis met die komplimente van Trompie en sy vriende se snoepwinkel.”
“Sjoe, dankie,” sê die outjie weer.
Trompie voel dit is nou tyd vir die transaksie. “Nou toe,” sê hy saaklik, “hoeveel lekkers wil jy hê?”
“Hè?” Die graadaggie smul heerlik aan sy sjokolade.
“Hoeveel rand se lekkers vir jou?” Trompie rol sy moue op. Die verkoopsman is nou in aksie.
Die seun neem eers weer ’n groot hap van die sjokolade en dan sê hy: “Vyftig sent s’n.”
“Hè?!” Trompie se mond val oop. ’n Hele paar omstanders begin lag.
“Ek het net vyftig sent,” sê die outjie met sy mond vol sjokolade.
Trompie en sy drie vennote kyk vies na die kind wat so heerlik staan en smul. Dit is nou te laat om die sjokolade terug te vat.
Wat ’n antiklimaks. Vyftig sent se lekkers!
“Het jy niks meer geld nie?” snou Trompie die seun toe.
Die graadaggie skud sy kop. Nee, hy het niks meer nie. Net vyftig sent, dis al. Hy wys nou met sy hand wat bruin van die sjokolade is die taai muntstuk wat hy die hele tyd styf vashou.
“Ons het nie lekkers vir vyftig sent nie,” sê Trompie vies.
“Wat van al daardie?” vra ’n matriekseun wat naby ’n oop tas staan en na die drop wys.
“Dit kos een rand stuk.”
“Een rand?” Die matriekkind lyk verstom.
“Ja.” Trompie sien hoe vies almal hom aankyk.
Hy vervies hom nou ook en voeg by: “En wat daarvan? Ek en my vennote moet lewe. Ons moet darem ’n wins ook maak.”
’n
