Trompie, Rooie, Blikkies en Dawie lyk afgehaal. Hulle het dit nog nie openlik erken nie, maar hulle was bang dit is die rede hoekom niemand hul snoepie ondersteun nie – omdat hul pryse dubbeld die kafee s’n is. Trompie die sakeman het hom lelik hiermee misgis.
“Kan jy ons nie asseblief help nie?” vra Dawie skielik smekend.
“Hoekom moet ek julle help?” Daar speel ’n glimlag om Isabel se mondhoeke. “Julle het dan gesê julle wil mý ’n guns doen.”
“Maar nou wil jy nie hê ons moet nie,” sê Trompie bek-af.
“Nee, ek stel nie in so ’n guns belang nie, dankie,” antwoord Isabel. “Ek sal my geld net verloor. Ek kan nie sien hoe julle snoepwinkel ooit ’n wins gaan maak nie. En nog ’n ding – hoeveel van die lekkers wat julle oorspronklik met julle kapitaal gekoop het, is daar nou nog oor?
Sonder om te dink, antwoord Trompie vinnig: “Baie.”
“Hoeveel is baie?” vra Isabel. “Hoe baie van die lekkers het julle geëet?”
“Nie so baie nie,” sê Trompie vinnig.
Dawie se niggie glimlag droogweg. Soos sy die seuns ken, het hulle vandat hulle die lekkers gekry het feitlik die hele tyd daarvan geëet. Hulle sou dit nie kon weerstaan nie.
“Ons het net so nou en dan enetjie geëet,” sê Trompie en skop met sy ingeduikte skoenpunt na ’n vaal graspolletjie op die groen grasperk.
“As julle daardie enetjies wat julle af en toe geëet het bymekaartel, sal julle uitvind daar is glad nie meer so baie van julle lekkers oor nie,” sê Isabel.
Die seuns dink nou ernstig hieroor na. Hulle het natuurlik nooit getel presies hoeveel hulle eet nie. Hulle het sommer net geëet, bloot agter die lekker aan, tot hulle versadig was. En later het hulle maar weer begin eet. Hulle besef nou hulle sal dalk geskok wees as hulle sien hoeveel hulle in werklikheid al geëet het!
“Ons kort ’n … ’n dinges,” sê Trompie.
“’n Watse dinges?” wil Dawie weet.
Trompie se voorkop is geplooi soos hy probeer dink aan die woord wat hy sy pa al hoor gebruik het.
“Jy bedoel julle moet ’n voorraadopname maak,” sê Isabel laggend.
“Ditsem,” sê Trompie. “Dís wat ons kort … ’n Voorraadopname.”
Trompie kyk na sy drie vriende wat nog nie mooi verstaan nie en verduidelik: “Ons moet al ons lekkers tel om te sien hoeveel ons nog van die oorspronklike kapitaal se lekkers oor het.”
Rooie, Blikkies en Dawie lyk glad nie ingenome met die plan nie. Hulle dink terug. Hulle is bevrees hulle het baie lekkers geëet. Hulle het sommer daar in die kafee toe hulle dit gekoop het al begin.
“Ek dink julle gaan ’n onaangename verrassing kry wanneer julle die lekkers tel,” sê Isabel en staan op.
Die vier seuns staar mismoedig voor hulle uit. Hulle is bevrees sy is reg.
“Maar hoe lyk dit?” probeer Trompie haar nog ’n laaste keer oorreed om ’n vennoot in hul besigheid te word. “Wil jy nie aandele in ons snoepie koop nie?”
“Nee, dankie,” sê Isabel beslis en stap vinnig weg. Sy wil duidelik nie hê hulle moet haar ’n guns bewys nie.
Die vier vriende bly moedeloos agter. Hulle kon Isabel nie oorreed om in die snoepie te belê nie en hulle is nou bekommerd dat hulle nie meer veel van hul belegging oor het nie. Hulle het gans te gulsig aan daardie lekkers weggelê.
Uiteindelik sê Trompie: “Ons moet uitvind hoe ons sake staan.”
Die ander stem saam. Hulle loer verwytend na Trompie. Dit is hy wat voorgestel het hulle moet die snoepwinkel begin. Hy is mos kastig ’n wonderlike sakeman met wonderlike idees.
Rooie, Blikkies en Dawie neem Isabel glad nie kwalik dat sy nie aandele in hul besigheid wil koop nie. Soos Rooie sê, hulle drie se oë het nou ook oopgegaan – Trompie is nie ’n sakeman se voet nie.
Waar Trompie natuurlik hopeloos verkeerd was, sê Dawie nou ook sy sê, was toe hy gedink het die kinders sal so lus vir lekkers wees dat hulle nie sal omgee om dubbeld daarvoor te betaal nie. Hulle hét omgegee en hulle hét geweier om dubbeld te betaal.
Blikkies kerm dat hy sy geld liewer op kougom kon uitgegee het. Hy het teen hierdie tyd lankal die paar stukkies kougom in sy tas opgekou.
“Ek weet nie hoekom julle almal so op my pik nie,” sê Trompie vies. “Ons het almal saam in die ding ingegaan – met oop oë.” Hy gluur sy vriende woes aan en wikkel sy sproetneus vinnig op en af om hulle goed te laat verstaan hy is nou lelik omgekrap.
Die drie praat nie. Hulle gee hom net die een vuil kyk ná die ander.
“Ek sê nog steeds ons gaan baie geld maak,” hou Trompie vol en waai ’n vuil wysvinger voor hul gesigte. “Niemand het vandag geld by die skool gehad nie, maar nou weet hulle mos ons snoepwinkel is daar agter die fietsafdakke. Hulle gaan môre geld saambring.”
“Ons hoop maar so,” sê Rooie en sug swaar. Dan groet hy en Trompie en Blikkies vir Dawie en stap mismoedig huis toe. Dawie se plan het nie gewerk nie. Isabel wil niks met die snoepwinkel te doen hê nie.
Hulle gaan nou huis toe om ’n voorraadopname te maak sodat hulle kan sien hoe hul sake staan.
4
Die pop
Die volgende oggend voor skool bespreek die snoepwinkel se vier vennote hul posisie. Hulle het elkeen die lekkers in hul tasse getel en was verras – onaangenaam verras.
Ja-nee, hul sake staan glad nie goed nie. Hulle het baie meer geëet as wat hulle gedink het.
Trompie het die meeste lekkers verslind. Blikkies het die minste geëet, waarskynlik omdat hy meer kougom gekou het en dit langer as ander lekkers hou.
Trompie sien hoe vies sy drie vriende na hom kyk. Hy het hulle nie net in hierdie penarie laat beland nie – hy het boonop ook nog die meeste geëet. Hy sê ter versagting: “Julle moet onthou daai sjokolade wat ons verniet vir die outjie gegee het, was uit my tas.”
Die Boksombende werk nou uit dat hulle amper die helfte van die geld wat hulle bestee het se lekkers opgeëet het.
“Toemaar,” probeer Trompie sy vriende moed inpraat, “julle sal sien – ons gaan vandag goeie besigheid doen.”
“Al verkoop ons ook hoe baie,” sê Dawie wat die slimste onder hulle is, “sal dit nog steeds nie veel help nie.”
“Hoekom nie?” wil Trompie weet.
“Omdat ons omtrent al ons wins klaar opgeëet het.”
Dit is te moeilik vir Trompie, Blikkies
