Trompie sug weer. Hy is al weer in die moeilikheid – sonder dat hy juis iets verkeerds gedoen het.
5
Die nuwe plan
Trompie buk en haal die pop onder sy bank uit. Die klas giggel. Hy kyk verbaas na die pop asof hy nie kan verstaan hoe die ding hier onder sy bank gekom het nie.
“Bring dit hier,” beveel die hoof.
“Reg, Doktor.” Trompie stap vorentoe. Hy hou die pop versigtig vas. Hy wil tog nie hê die ding moet nou weer “Mamma!” skree nie.
Trompie hou die pop aan die arm uit. Die hoof vat dit en sy groot hand beland op die pop se maag.
“Mamma!” gil die pop skril. Die hoof skrik so groot dat hy onwillekeurig uitroep: “Hiert! Jou vabond!”
Die klas skater soos hulle lag.
“Stilte!” kom die hoof se streng stem. Die kinders is tjoepstil.
Die hoof hou die pop nou versigtig aan die arm vas. Daar plooi ’n glimlag om sy mondhoeke. Hy het nie gedink ’n mens kan so vir ’n pop skrik nie.
“Is dit jou pop, Trompie?” vra hy.
“Nee, Doktor!” Trompie is verontwaardig – veral toe hy hoor hoe die seuns almal proes van die lag.
“Wie s’n is dit dan?”
Katrien staan op.
“Dis myne, Doktor.”
“Hoekom bring jy jou pop skool toe?”
“Ek wou dit vir my vriendinne gewys het, Doktor.”
“Jy los dit in die vervolg by die huis, verstaan?”
“Ja, Doktor. Jammer, Doktor.” Katrien se stem is skor. Sy het nie gedink daar gaan vandag sulke moeilikheid met haar pop wees nie.
“Wie het die pop by Katrien gevat en eerste die ding se maag gedruk? Staan op en kom vorentoe!”
Trompie staan reeds by die hoof. Hy hoef nie op te staan en vorentoe te kom nie. Hy kug.
Die hoof kyk vraend na hom.
“Dit was ek, Doktor,” sê Trompie gedwee.
“Met ander woorde die pop het by jou begin en ook by jou geëindig?”
“Ja, Doktor.” Trompie trek sy skouers op en voeg by: “Maar dit was net toevallig, Doktor weet, blote toeval.”
Die hoof kyk peinsend na Trompie. Hoe moet hy die seun straf? Daar speel weer ’n glimlag om die hoof se mondhoeke. Hy geniet die petalje al hoe meer. Hy dink daaraan dat al het Trompie hiermee begin, het feitlik die hele klas die pop gehanteer – deur dit vir iemand anders aan te gee of deur dit te druk sodat dit “Mamma!” sê.
Die Boksombende se Grootkaptein staan met ’n soet uitdrukking op sy sproetgesig voor die klas. Sy hart klop vinnig. Hy hoop nie die hoof gaan vir hom detensie of uitskryfwerk gee nie – of erger nog, ’n loesing. Die skoolhoof gee selde lyfstraf – maar wanneer hy die lat gebruik, speel hy nie. Hy slaan deksels hard.
“Dit was slegte maniere om meneer Claassen so agter die geluid te laat aanhardloop,” sê die hoof. “Julle behoort hom om verskoning te vra.”
“Ekskuus, Meneer,” sê ’n paar leerders tegelyk en dan vra die hele klas om verskoning. Trompie se stem is die hardste van almal. Hy wil hê die hoof moet hom duidelik hoor. Dit sal miskien ter versagting dien wanneer dit by sy straf kom. Hy bewys mos nou hy is jammer oor wat hy gedoen het.
“Alles in die haak,” sê die goeie, gawe studentonderwyser vir die klas. “Ek aanvaar julle verskoning.”
Trompie sit ’n patetiese uitdrukking op sy gesig en kyk hoopvol na die hoof. Die onderwyser het hul verskoning aanvaar. Kan ’n mens nie nou maar net van die hele storie vergeet nie?
“Aangesien meneer Claassen julle verskoning aanvaar het,” sê die hoof uiteindelik, “sal ek julle hierdie keer nie straf nie.”
Daar is ’n duidelike sug van verligting.
“Vir my ook nie, Doktor?” vra Trompie net om doodseker te maak. “Word ek ook nie gestraf nie?”
“Nee, maar begaan net weer ’n oortreding!”
“Nooit weer nie, Doktor!” sê Trompie vinnig. Hy is nou so verlig dat hy enigiets onder die son sal belowe.
“Gaan sit.”
“Ja, Doktor … Dankie, Doktor.” Trompie sorg dat hy vinnig terug by sy bank kom.
Die hoof loop na Katrien toe. “Hier is jou pop – en jy bring dit nie weer skool toe nie.”
“Nee, Doktor.”
Katrien vat die pop, maar sy raak per ongeluk aan die maag en daar klink nog ’n “Mamma!” op.
“Ekskuus, Doktor,” sê Katrien vinnig.
“Ek dink dit sal beter wees as jy die pop liewer in jou tas sit. Ons het nou genoeg van daardie ‘Mamma!’ gehoor.”
“Ja, Doktor.”
Katrien sit die pop versigtig in haar tas sonder om weer aan die maag te raak.
Pouse gesels en lag die kinders heerlik oor die petalje in die klas.
Trompie, Rooie, Blikkies en Dawie is weer met hul tasse by die fietsafdakke. Hulle het nog lekkers wat hulle probeer verkoop. Niemand kom naby hulle nie, maar dit maak nie saak nie. Soos Trompie sê, indien iemand kom, dan is die winkel mos oop.
Hulle het nog omtrent niks lekkers verkoop nie en hulle het omtrent ook niks voorraad oor nie. Hulle het die meeste van die lekkers opgeëet.
“Julle weet,” sê Trompie terwyl hulle langs die oop tasse sit en eet, “dié ding met die pop laat my aan iets dink, maar ek kan nie dink wat dit is nie.”
“Dis belaglik,” sê Dawie. “Jy dink aan iets, maar jy weet nie wat nie.”
“Dit het iets te doen met die pop en met ons plan om ons geld terug te kry, maar ek kan net nie dink wat dit is nie.”
Rooie, Blikkies en Dawie dink nou ook. Hulle kan nie dink watter verband is daar tussen die voorval met die pop en die geld wat hulle feitlik alles verloor het nie.
Trompie kan ook nie die verband raaksien nie. Hy sê dit is asof daar iets agter in sy brein is wat nie vorentoe wil kom nie, maar as dit eers in plek val, sal dit so kliek! maak en dan sal hy weet wat dit is.
Die drie het nie die vaagste benul wat hy bedoel nie. Hy kan ook nie verduidelik nie, want hy verstaan
