Hulle probeer nou ook nie eintlik meer nie. Hulle gaan maar net elke pouse by die fietsafdakke sit – ingeval daar ’n koper kom – tot hulle die lekkers alles opgeëet het.
Ná ete die aand sit-lê Trompie op sy bed. Hy is verveeld en wonder wat hy kan doen. Hulle het nie vandag huiswerk gekry nie en dis nog te vroeg om te slaap – of is dit? Hy gaap en kyk vinnig in die spieël om te sien hoe hy lyk wanneer hy gaap. Hy is net te laat. Hy wens hy kan weer gaap.
Trompie staar nou belangstellend na homself in die spieël. Hy draai sy kop effens om te sien hoe sy profiel lyk. Hy draai sy oë in hul kasse, maar kan homself nie behoorlik sien as hy sy kop nie ook spieël toe draai nie.
Nou kyk Trompie reguit in die spieël. Hy glimlag. Rooie, Blikkies en Dawie sou eerder sê hy trek skewebek, maar dit is hoe Trompie glimlag. Hy hou van sy glimlag. Ja-nee, dis nou maar wors – hy is ’n aantreklike ou.
Terwyl Trompie so na homself in die spieël kyk, skiet iets hom te binne. “Wag!” sê hy hardop vir homself. “Laat ek dink.”
Hy dink hard, so hard dat hy sy beeld glad nie meer in die spieël sien nie, al kyk hy ook na homself.
Die iets wat agter in sy brein was en nie vorentoe wou kom nie, het so pas in plek geval!
“Kliek!” sê hy en glimlag van oor tot oor. “Ek het dit!”
Vanoggend in die klas toe hulle soveel pret met die pop gehad het, het hy vaagweg aan iets gedink, maar hy kon nie uitwerk presies waaraan hy dink nie.
Nou weet hy egter. ’n Mens kan geld maak as jy iets soos daardie pop het – iets waarmee mense baie pret kan hê. Hy het al iewers van so iets gelees.
Alles word nou skielik duidelik. Toe Trompie so na homself in die spieël gestaar het en gedink het hoe aantreklik hy is en dat hy die perfekte gesig vir tandepasta-advertensies het, het dit hom skielik te binne geskiet.
Hy het ’n advertensie in ’n tydskrif gesien van ’n winkel wat allerhande goed verkoop waarmee ’n mens kan droogmaak en vir ander ouens poetse kan bak. Vanoggend se storie met die pop het hom vaagweg aan die advertensie herinner. Die verband was dat ’n mens met dié goed ook soveel pret kan hê.
En – dink hy ernstig, want hy is nou weer Trompie die sakeman – vir iets waarmee ’n ou soveel pret kan hê, sal ’n ou mos bereid wees om te betaal; sommer baie pitte, soos Rooie dit sou noem.
“Laat ek sien,” dink Trompie hardop en kry sy gedagtes mooi agtermekaar. “Ons koop van daai poetse, dan demonstreer ons dit vir die ouens hier in Kwaggaberg en verkoop dit teen dubbeld die prys!”
Trompie se hele gesig straal. Hy voel hy het nou die perfekte plan om nie net die geld wat hulle verloor het terug te kry nie, maar om ook ’n stewige wins te maak. Hy en sy vriende gaan nou sowaar ryk word!
Skielik tref dit hom dat die tydskrif waarin hy die advertensie gesien het nie meer hier in sy kamer is nie.
“Ma!” skree Trompie benoud. Hy is soos ’n warrelwind by die deur uit en hardloop sitkamer toe.
“Wat makeer?” vra sy ma verbaas.
“Ma, waar is daai tydskrif wat langs my bed gelê het?”
“Hoekom?” vra sy ma.
“Ek móét dit kry, Ma!” sê Trompie en voeg ernstig by: “Dis ’n saak van lewe en dood.”
Mevrou Toerien kan nie help om te glimlag nie. Haar seun kan tog so lekker oordryf.
“Waar’s daai tydskrif, Ma?” vra Trompie weer dringend.
“Gaan kyk op die rusbank in jou pa se studeerkamer.”
Trompie skiet soos blits by die vertrek uit en mik studeerkamer toe. Sy pa het werk huis toe gebring en sit nou verdiep daarin agter sy lessenaar.
Trompie glip vinnig by die deur in. Sy oog val sommer dadelik op die tydskrif. Hy raap dit op terwyl hy “Hallo, Pa … Tot siens, Pa!” sê en weer by die deur uitskiet.
Meneer Toerien kyk stadig op na die deur.
“Hè?” vra hy.
Die deur is reeds toe. Dan trek hy sy skouers op en sê droogweg: “Dit is Trompie … dit wás Trompie.” Hy gaan aan met sy werk.
In die sitkamer blaai Trompie deur die tydskrif en kom op die advertensie af. Hy lees dit gretig. Die winkel spesialiseer in allerhande toestelle en dinge waarmee ’n mens iemand ’n poets kan bak. Daar is ’n hele lys van goed wat die plek verkoop.
Trompie is in sy noppies. Die Boksombende gaan nou nie net geld maak nie – hulle gaan ook baie pret hê. Die advertensie gee die verskillende artikels se pryse en dit is glad nie so duur nie. Trompie voel hy en sy vriende moet saam oor die fyner besonderhede besluit – oor hoe hulle kapitaal in die hande gaan kry, wat hulle gaan koop, en waar en teen hoeveel hulle die artikels gaan verkoop.
Trompie bel eers vir Rooie.
Sy vriend tel op en sê: “Hè?”
“Ons finansies is gered!” sê Trompie opgewonde.
“Hè?” Dit klink of Rooie half aan die slaap is.
“Ek sê ons finansies is gered!”
“O,” grom Rooie net – en ná ’n paar sekondes vra hy: “Wat?”
“Wat wát?” vra Trompie vies. Rooie klink nog meer onnosel as gewoonlik.
“Wat het jy nou net gesê van … finansies?”
“Ek het gesê ons finansies is gered!”
“O, ek dag dis wat jy sê. So, wat beteken dit? Het ons nou geld?”
“Nee, nog nie,” lag Trompie, “maar ons gaan hê … Kry my ’n halfuur voor skool by die boomstomp – dan vertel ek jou alles!” Trompie sit die foon neer. Hy het nie nou tyd om sy planne vir iemand wat deur die slaap is te verduidelik nie.
Trompie bel vir Dawie en Blikkies ook oor hul finansies wat nou gered is. Dawie wil weet hoe dit gered is en Trompie sê hulle moet ’n halfuur voor skool by die ou boomstomp bymekaarkom.
Blikkies mompel hy is bly hulle gaan hul geld terugkry, want dit is seker wat Trompie bedoel. Maar hy wil weet presies hoe hulle dit gaan doen. Trompie sê iets in sy brein het skielik kliek! gemaak en hy het nou ’n fantastiese plan. Blikkies moet môre ’n halfuur voor skool by die ou boomstomp wees.
Die volgende oggend is Trompie vroeg op. Net ná ontbyt is hy met ’n vinnige “Tot siens, Ma. Tot siens, Pa,” by die huis uit. Hy jaag op sy rooi fiets na die ou boomstomp op die sypaadjie waar hy en sy vriende mekaar altyd ontmoet sodat hulle saam skool toe kan ry.
Naby die hoek waar die boomstomp lê, fluit Trompie die Boksombende se sein – ’n hoë noot afgewissel met ’n lae een. Sy drie vriende is al daar en fluit op dieselfde manier terug.
Trompie jaag na hulle toe.
“Haai!”
