frons. Hy hoop nie die meisiemens gaan nou met allerhande lastige vrae en goed begin nie.
“Ons wil graag iets vir jou doen omdat ons baie van jou hou,” antwoord Trompie en glimlag nog breër as netnou.
“Dis baie gaaf,” sê Isabel en daar speel ’n glimlag om haar mondhoeke. “Nou wat is die iets wat julle so graag vir my wil doen?”
Trompie wonder of sy miskien sarkasties is. Hy loer vlugtig na haar. Dit lyk darem nie so nie. Sy glimlag vriendelik.
“Ons wil jou help om geld te maak,” sê Trompie ernstig, “baie geld te maak.”
“Regtig?” Isabel se wenkbroue is vraagtekens.
“Ja,” antwoord Dawie. “Ons wil jou help om skatryk te word.”
Trompie gluur woes na Dawie en Dawie is nou tjoepstil. Hulle het mos afgespreek dat Trompie die praatwerk moet doen.
Trompie vryf sy hande in die lug en sê: “Ons wil jou ’n groot guns doen.”
“Dis baie gaaf,” sê Isabel, maar sy word nou al hoe meer agterdogtig. “Laat ek hoor wat dit is.”
Trompie trek dadelik los. Hy vertel dat hy op die blink gedagte gekom het om vandag ’n snoepwinkel by die skool te begin. Hulle het toe elkeen ewe veel geld ingesit en lekkers daarmee gekoop.
“En omdat ons so baie van jou hou,” sê Trompie ewe vertroulik, “wil ons jou die kans gee om saam met ons geld uit die snoepie te maak.”
“Dis dierbaar van julle,” antwoord Isabel glimlaggend.
Die Boksombende glimlag terug om vir haar te wys presies hoe dierbaar en gaaf hulle is.
Trompie besluit dit is tyd om haar te vertel dat sy vir hierdie groot kans sal moet betaal.
“Dit sal jou net ’n paar rand kos,” sê hy plegtig, “om aandele in ons wonderlike besigheid te koop.”
Isabel kyk na die vier seuns wat haar so aandagtig en hoopvol dophou.
“Nou toe nou,” sê sy, “dis ’n groot verrassing.”
“’n Aangename verrassing, nè?” sê Dawie en sy ondeunde oë vonkel.
“Ek weet nie,” sê Isabel peinsend. “Voor ek geld in julle besigheid steek, wil ek darem eers meer daarvan weet.”
Dit is wat Trompie gevrees het – dat sy ’n klomp vrae gaan vra. Meisiemense is mos snaakse goed. Hulle wil altyd meer van alles af weet.
“Vra maar net wat jy wil, Isabel,” sê hy kastig ewe vol selfvertroue terwyl sy hart vinnig klop.
“Julle het vandag met die snoepwinkel begin, reg?”
Die vier seuns knik gelyktydig hul koppe.
En toe vra Isabel die vraag waarvoor Trompie bang was.
“Hoeveel lekkers het julle vanoggend verkoop?”
Die vier sakemanne kyk verslae na haar.
Om seker te maak hulle het haar goed verstaan, vra sy feitlik dieselfde vraag weer: “Hoeveel geld het julle al gemaak?”
Die seuns kyk na haar. Dan grinnik hulle verleë.
Trompie sluk en sê: “Ons het nog nie eintlik geld gemaak nie, weet jy. Ons het vandag eers begin.”
“Hoeveel lekkers het julle vandag verkoop?” kom die vraag weer direk.
Trompie is trots daarop dat hy nooit leuens vertel nie. Hy glo dit is verkeerd. Al is ’n ou ook in die knyp – jy mag nooit ’n leuen vertel om daaruit te kom nie.
Trompie wens Isabel het liewer nie hierdie lastige vraag gevra nie. Maar sy het en hy moet nou antwoord.
Rooie pomp die Grootkaptein weer in die ribbes en sê met ’n klipharde fluisterstem: “Praat nou! Jy wou mos die praatwerk doen.” Dawie en Blikkies hou Trompie belangstellend dop. Hulle wonder hoe hy die vraag gaan beantwoord.
“Jy bedoel, hoeveel lekkers het ons verkoop?” herhaal Trompie die vraag om tyd te wen. Sy tong se punt speel teen sy bolip.
“Dis wat ek bedoel, ja,” sê Isabel. Haar stem klink streng.
“Niks,” brom Trompie vies.
“Ekskuus?” Isabel se wenkbroue is weer vraagtekens.
“Niks – ons het vandag niks lekkers verkoop nie,” sê Trompie. So ja, nou is dit uit.
“En julle wil hê ek moet geld in so ’n besigheid belê?” Isabel klink regtig verbaas.
Daar heers ’n ongemaklike stilte.
“Ek het skoon vergeet,” sê Trompie in ’n poging om die situasie te red, “ons het met kort pouse amper ’n … ’n lekker verkoop.”
“Ja-nee, dit was so ampertjies,” sê Rooie om Trompie te ondersteun. Dawie en Blikkies knik ook gretig hul koppe.
“Hoe bedoel julle, dit was so ampertjies?” wil Isabel weet.
Trompie sug. Hy wens die meisiemens wou nie so baie vrae vra nie. Hoekom sê sy nie net eenvoudig ja of nee nie? Wat lol sy so?
“Ons bedoel ons het so ampertjies ’n lekker verkoop. Dis wat ons bedoel,” sê Trompie nors.
“Een lekker?”
“Een, ja.”
“Dit klink glad nie na ’n goeie belegging nie,” sê Isabel beslis, “maar vertel my hoe het dit gekom dat julle so ampertjies een lekker verkoop het.”
“’n Ou wou vyftig sent se lekkers koop, maar ons het nie iets vir daai prys nie,” verduidelik Trompie.
“Hoekom nie?” vra Isabel.
“Ons pryse begin by een rand,” mompel Trompie. “Ons verkoop die kafee se goedkoopste vyftigsent-lekkers vir een rand.”
Isabel kyk verbaas na die vier vriende.
“Julle verkoop jul voorraad vir dubbeld die aankoopprys?” vra sy, net om seker te maak sy het reg gehoor.
“Ja, dis mos goeie besigheid.”
Isabel skater van die lag.
“Wat is so snaaks?” brom Trompie vies. “Dink jy nie dis goeie besigheid nie?”
“Net as jy kopers het,” sê Isabel. “En ek kan nie dink waar julle so iets gaan kry nie. Net ’n swaap sal by julle koop en dubbeld betaal. Ek kan nou verstaan hoekom julle nog niks verkoop het nie.”
“Dis omdat niemand vandag geld by die skool gehad het nie,”
