’n tuin of maak die grassnyer reg.”
Hy kyk met nuwe belangstelling na haar. “Kan jy grassnyers regmaak? Wat van trekkers?”
Sy lag; dis nie iets wat sy dikwels doen nie. “Ek kan seker probeer, solank jy onderneem om met die prokureurs te heul.”
“Akkoord.”
Hulle ry ’n lang ruk in stilte. Om hulle begin die son sak en die lug verkleur in skel oranje en rooi.
“Ons kan later stilhou en iets eet,” stel hy voor en kyk oor sy skouer na Plato. “Jou hond moet seker ook sy bene rek.”
“H’m.” Sy onderdruk ’n gaap. “En jy kan nie heelpad bestuur nie. Ons moet omruil.”
By Kroonstad ry hulle van die snelweg af, hou stil by ’n padkafee en eet iets. Sy haal Plato se bak uit en voer hom. Toe hulle weer ry, bestuur sy.
“Miskien moet jy bietjie slaap,” stel sy voor. “Ek sal jou wakker maak wanneer ek moeg word.”
Hy doen dit, so vinnig dat sy eintlik verbaas is. Hy rol sy baadjie op, druk dit soos ’n kussing tussen sy kop en die syvenster in en binne minute kan sy aan sy rustige asemhaling hoor dat hy slaap. Dis al heeltemal donker, maar haar oë is gewoond daaraan, en in die flou lig wat van die paneelbord af kom, bestudeer sy sy gesig.
Hy is nie lelik nie, besluit sy. Sy hoef definitief nie skaam te wees om saam met hom gesien te word nie. In sy slaap lyk hy ook jonger; die effense stywe trek om sy mond en oë is ontspanne en weg. Sy voel hoe haar hart weer versag en sy veg daarteen, hou haar oë op die nimmereindigende teerpad wat voor hulle uitstrek. Maar sy kan dit nie verhelp nie – toe sy haar weer kom kry, kyk sy intens na hom. Hy is nou haar man, besef sy verras. Die hand wat so ontspanne op sy skoot lê, die vingers effens na bo gekrul, dra ’n goue ring identies aan die een aan haar vinger. Dit bind hulle. ’n Jaar lank is hulle aan mekaar verbind, in die oë van die wet sowel as in die oë van almal wat hulle ken. Dis ’n vreemde gedagte. Sy frons effens en kyk hom met nuwe intensiteit aan.
“Jy gaan ’n gat regdeur my gesig kyk,” sê hy sonder om sy oë oop te maak. “Hou jou oë op die pad.”
Sy is heeltemal onkant betrap. In die donker voel sy hoe sy rooi word. “Ek dog jy slaap,” sê sy.
“Ek het, maar jy kyk my wakker.” Hy sit regop, trek sy vingers deur sy hare wat nou los oor sy voorkop val en haal sy sigarette uit.
“Ek het ’n fles koffie ingepak,” sê sy koel om haar verleentheid weg te steek. “Dis agter my sitplek; voel daar rond.”
Hy haal dit uit en skink vir hulle albei.
“H’m,” sê hy. “Dis lekker. Is jy al moeg, of het die studie van my jou wakker gehou?”
“Jy kan my nie kwalik neem nie,” sê sy. “Hier ry ek in die nag op pad na ’n relatief onbekende bestemming saam met ’n volslae vreemdeling met wie ek enkele ure gelede getroud is.”
“Ek is tog nie ’n bedreiging nie?”
“Nee,” erken sy. “Dis nie asof ek verwag jy gaan in ’n weerwolf verander nie. Dis net dat ek jou glad nie ken nie.”
Hy haal sy skouers op. “Ek ken jou ook nie.” Hy wys met sy hand. “Trek van die pad af, dis al middernag. Ek sal nou bestuur.”
Hulle klim albei uit en laat Plato bietjie rondloop. Sy haal ’n trui uit omdat die naglug nogal koud is. Hulle ruil plekke om en nou is dit sy wat opkrul om bietjie te slaap, behalwe dat die koffie haar ’n tweede asem gegee het.
Beskerm deur die donkerte sien sy kans om meer uit te vra as wat die geval in helder daglig sou wees.
“Het jy jou … e …vriendin vertel?” vra sy.
“Vanselfsprekend.”
“En? Wat was haar reaksie?”
Sy kan letterlik voel hoe die spiere in sy gesig saamtrek. Toe sy na hom kyk, sien sy hoe sy kakebeen styf span.
“Sy het seergemaak gevoel.”
“Miskien moet ons haar die waarheid vertel. Sy is ’n onskuldige omstander; dis nie reg dat sy hierdeur ontstel word nie.”
“Nee,” sê hy streng. “Ons het ooreengekom ons vertel niemand nie.”
“Ja, maar sy … Wat is haar naam?”
“Wilma.”
“As julle lief is vir mekaar, is dit nie regverdig dat …”
“Ek het min ondervinding van liefde,” sê hy styf, sy oë ferm voor hom op die pad.
“O,” sê sy verbaas. “Julle is dus nie regtig verlief nie?”
Hy sug. “Wil jy nie nou slaap nie?”
“Nee,” sê sy koppig. “Ek dink ek het die reg om voorbereid te wees op die moontlike drama wat vir my wag.”
“Daar sal geen drama wees nie,” verseker hy haar.
“Ek wil nie beskuldig word daarvan dat ek jou van haar afgerokkel het nie.”
“Wilma sal nooit so iets doen nie.” Sy stem is nou baie koud.
Sy woel haar reg om te slaap. “Ek hoop nie so nie. Indirek bewys ek haar ’n guns deur tot hierdie huwelik in te stem. Jy kry jou plaas en sy kan jou oor ’n jaar kry.”
“Dis nie nodig om so brutaal te wees nie.”
“Ek is jammer,” sê sy sonder om jammer te klink. “Ek glo nie aan enige vorm van romantiese liefde nie, dus moet jy my vergewe as ek hardvogtig klink. Dis alles net verskonings wat mense uitdink om ander mense te manipuleer.” Plato snuif in haar nek en sy reik na agter en vryf sy nek. “Liefde is iets soos my liefde vir my hond. Dit is geldig en toelaatbaar en onselfsugtig.”
Hy lewer nie hierop kommentaar nie en na ’n ruk raak sy aan die slaap, net bewus van die egalige dreuning van die enjin in haar ore.
Hoofstuk 5
Toe dit in die ooste begin lig word en die eerste gryserige strepe die hoër dele van die vallei losmaak uit die donkerte, ry hulle met die plaaspad op na die huis. Julia voel styf en seer, haar oë branderig van die min slaap. André wou nie weer toelaat dat sy bestuur nie en alhoewel hy nie ooglopend moeg lyk nie, begin sy tog sekere tekens herken: ’n stywigheid om die mond, sy hande wat die stuurwiel stywer vashou as wat nodig is.
“Hier is ons,” sê hy en klim uit. Hy bly ’n oomblik lank staan, rek sy arms bokant sy kop uit voordat hy omstap en haar uithelp.
Plato spring dankbaar uit, draf soos ’n mal ding in sirkels rond, hardloop met die trap op en weer terug, ruik aan alles. Juno, oom Septimus se ou hond, kom waggelend nader op sy stywe bene en die twee honde beruik mekaar, maar dis gou vir Plato duidelik dat Juno geen kompetisie is nie en die ou hond kry selfs ’n bietjie lewe en probeer sukkelend byhou.
“Dis so pragtig,” sê Julia en kyk af oor die mistige
