waar. Goed, kom ons hou ’n braaivleis.”
Sy bestudeer hom waar hy met die koerant op sy skoot sit. Hy is altyd netjies geklee, maar die mosterdkleurige hemp wat hy nou en ’n paar keer vantevore gedra het, irriteer haar. Sy vind dit ’n afstootlike kleur en boonop pas dit hom nie.
“Luister,” sê sy, “gooi daardie hemp weg. Ons het stoflappe nodig en dis net die regte kleur vir ’n stoflap.”
Hy kyk verbaas op. “Hoekom moet ek dit weggooi?”
“Dis lelik.”
“Is dit?” Hy kyk af na die hemp asof dit die eerste keer is dat hy dit sien.
“Ja,” sê sy beslis. “Dit pas jou glad nie. Jy kan wit of blou of enigiets anders dra, maar daardie geel laat my dink aan die dae toe ek skeelhoofpyn gekry het.”
“Goed,” stem hy in op sy rustige manier. “As jy daardie rooie van jou sal weggooi.”
Sy is verstom. “My rooie?”
“Ja.” Hy hou sy oë op die koerant.
Sy is so verras dat sy nie eens stry nie.
Toe sy die volgende oggend na ontbyt die geel hemp op haar bed sien lê, haal sy haar rooie uit die kas en knip albei seremonieel in vierkante wat sy vir Mieta gaan gee om as stoflappe te gebruik. Toe gaan sy uit en roep na Plato sodat hulle kan gaan stap.
Juno is twee dae nadat sy op die plaas gekom het dood, asof hy met Plato se koms besluit het dat die plaas nou in goeie hande is; hy kan maar weggaan. André het haar vertel die hond was al veertien jaar oud en het sedert oom Septimus se dood vinnig agteruitgegaan. Julia is egter nie so seker dat Plato ’n goeie plaashond gaan word nie; sy moet gedurig met hom raas omdat hy histeries blaf vir enige dier wat hy sien.
“Plato!” roep sy nou en stap uit op die stoep. Sy fluit. “Kom, honne, ons gaan stap!”
Sy knik vir die werker wat oor die werf ry met die trekker en sleepwa en fluit weer. Op daardie oomblik kom Plato uit die oop waenhuisdeur gestorm, opgewonde en tjankend, kennelik besig om die waenhuiskatte te treiter. Dit gebeur alles so vinnig dat sy nie kans het om ’n waarskuwing te skree nie. Een oomblik hol ’n goue bondel na haar toe en die volgende oomblik sien sy hom tol tussen die wiele van die trekker.
“Nee!” skree sy in ’n stem so hard en skril dat dit haar eie ore seermaak. Sy storm vorentoe, maar voordat sy by hom kniel, weet sy reeds dis te laat om iets te doen. Hy is dood.
Sy val op haar knieë in die rooi stof en druk haar kop teen syne wat nog warm is. Sy huil soos sy in jare nie gehuil het nie. Die hond se goue pels word nat van haar trane terwyl Magiel, die trekkerbestuurder, langs haar staan en verskonings mompel. Die hond was te vinnig, hy kon niks doen nie. Sy hoor hom nie, sy huil te hard.
“Plato,” sê sy oor en oor. “Nee, kom terug!”
Sy hoor die bakkie stilhou, maar sy bly net daar sit, vooroor gebuig in die stof, die hond se lewelose kop in haar arms.
“Julia,” sê André, en hy kniel langs haar. “Wat het gebeur?”
“Ek het hom geroep,” huil sy. “Hy’t uit die waenhuis gestorm en reg onder die trekker ingehardloop. Dis my skuld. Ek moes hom nie geroep het nie.”
Hy vat haar aan die skouer. “Kom, daar is niks wat ons kan doen nie. Ek is so jammer.”
Sy laat haar teruglei na die huis. Hy laat haar in die stoepkamer sit en vra Mieta om vir hulle tee te maak. Sy bly inmekaargekrimp op die rottangstoel sit, haar arms oorkruis oor haar bors gevou terwyl die trane onophoudelik oor haar wange stroom.
“Hy’s al wat ek gehad het,” sê sy. “Hy was die enigste ding wat myne was.”
Hy sê niks nie, skink net die tee in toe dit kom en dwing haar om die soet, warm vloeistof te drink.
“Hy was nie die werf gewoond nie,” sê hy naderhand. Sy hart is seer toe hy na haar geboë kop kyk. Die fluweelband wat sy altyd dra om haar hare uit haar gesig te hou, het afgeval; die syerige, donker hare val soos ’n gordyn oor haar gesig. Hy is verbaas dat sy met haar sardoniese uitkyk op die lewe so gebroke kan huil, en hy voel hulpeloos omdat hy nie weet hoe om haar te troos nie.
“Hou op huil,” pleit hy na ’n ruk. “Jy gaan jouself siek maak.”
Haar skouers verstyf, sy soek in haar sak rond vir ’n sakdoek en vee haar oë af. Toe sy opkyk, is haar grys oë nat en geswel en sy byt haar lip vas, maar sy is weer kalm.
“Ek huil nie gewoonlik nie,” sê sy styf en skink vir haar nog tee in.
“Ek is regtig baie jammer,” sê hy. “Ek weet wat hy vir jou beteken het. Ons sal hom begrawe.”
“Dankie,” sê sy formeel en ontwyk sy oë.
Die volgende paar dae sien hy haar omtrent nie. Mieta vertel hom dat sy vir haar kos inpak en na die berg stap. Soms wanneer hy in die bakkie rondry, sien hy ’n spikkel kleur hoog teen een van die hellings en raak hy net meer bekommerd. Sy ken nie die berg nie; daar is kranse en skeure waarvan sy nie bewus is nie. Toe sy nog ’n hond by haar gehad het, was hy minder bekommerd oor haar, maar nou het hy ’n goeie rede. Soos ’n antwoord uit die hemel kry hy ’n oproep van ’n vriend by wie hy ses maande gelede al ’n skaaphond bestel het. Sy vriend vertel hom dat die werpsel oud genoeg is en dat sy voorman André se hondjie sal bring wanneer hy dorp toe gaan.
Toe die hondjie afgelewer word, is Julia nie daar nie. Omdat André haar kort na middagete hoog teen die berg sien loop het, sluit hy die hondjie in die buitekamer toe en loop agter Julia aan.
Dis ’n warm dag, maar in die bergklowe is dit koel en hy probeer in die skadu klim. Kort-kort roep hy na haar, maar as sy hom hoor, antwoord sy nie. Hy weet sy klim dikwels in die rigting van die rooi kranse, ’n formasie ongewone klip van waar ’n mens ’n wonderlike uitsig na alle kante het. Toe hy uitasem om een van die fortagtige punte klim, sien hy haar sit, haar knieë opgetrek en haar ken op haar hand. Haar oë staar in die verte en sy ruk soos sy skrik toe sy hom sien.
“Hier is jy,” sê hy onnodig en gaan sit ’n ent van haar af.
“Wat maak jy hier?” vra sy toonloos. “Het jy nie werk nie?”
“Ek het jou kom soek.”
“Hoekom?”
“Ek het iets wat ek vir jou wil wys.”
Sy beweeg haar kop en klem haar hande stywer om haar opgetrekte knieë. “Ek hou daarvan om hier te sit.”
“Ek weet.” Hy het nou sy asem terug na die vinnige klim en staan op. “Toe ek jonger was, was dit my geliefkoosde plek.” Hy wys na die uitsteeksels. “Kan jy sien dat dit na ’n fort lyk? Ek het wonderlike dae hier beleef, so alleen allerhande speletjies gespeel.”
Sy draai haar kop en kyk vinnig na hom. “Watse soort speletjies?”
Hy lyk verleë. “Ag, alles. Dit was my koninkryk en ek was die dapper ridder wat die drake van my vesting af weggehou het.”
Sy draai weer haar kop
