“Waarom?”
“Sommer,” sê sy koppig. “Ek sê jou mos ek het ’n oerreaksie. Ek kan dit nie verklaar nie. Ek weet net sy is nie die regte vrou nie.”
“Ná jou,” dink hy hardop, “gaan niemand die regte een wees nie.”
“Ekskuus?” vra sy. “Wat het jy gesê?”
“Niks nie.”
Sy vou haar bene reguit en gaap. “My skouers voel stokstyf. Ek dink ek was banger vir vanaand as wat ek besef het.” Sy sit en afkyk na haar tone, kyk dan skugter op. “Geluk met jou verjaardag, in elk geval. Ek is baie jammer ek het nie onthou nie.” Sy lag. “Ek het nie eintlik die reg om so naar te wees oor jou Wilma nie; sy het ten minste onthou.” Sy wikkel haar skouers.
“Kom sit hier,” sê hy en wys na ’n regop stoel. “Ek sal jou skouers masseer.”
Sy gaan sit en maak haar oë toe, haar kop vorentoe gebuig. Sy sterk vingers knie en gryp haar skouers en nek. Hy doen dit so bedrewe dat sy letterlik voel hoe die spiere ontspan, warm en sag word.
“H’m,” sug sy behaaglik. “Waar het jy geleer om dit te doen?”
“Dis die eerste keer dat ek dit probeer.”
Hy kyk af op haar wit nek, ontbloot omdat die hare vorentoe val, en hy onderdruk die begeerte om met sy hand daaroor te streel.
“Sê my,” sê sy toe hy klaar is en sy weer regop sit en haar nek en skouers ontspanne beweeg. Sy het die band van haar hare afgehaal en skud haar hare uit haar oë. “Weet jy iets van jou ouers? Wie hulle was, wat met hulle gebeur het?”
“Ek kan my ma onthou,” sê hy. Hy steek weer ’n sigaret aan en gaan staan voor die venster, sy rug na haar gekeer. “Nie veel nie, ’n teenwoordigheid, ’n reuk, ’n aanraking, hoe sy gelag het, hoe ek gevoel het wanneer ek by haar was.”
“Is sy dood?” vra sy sag.
“Ja.”
“En jou pa?”
Hy beweeg sy skouers. “Sy was nie getroud nie. Ek weet nie wie hy was nie.”
Sy staan vinnig op, tel haar skoene en die haarband op. “Jy maak dit regtig nie maklik vir ’n mens nie.”
Hy draai om, kyk haar onbegrypend aan. “Wat bedoel jy?”
“Ek hou nie van mans nie,” sê sy geselserig. “Jy weet dit. En ek wíl nie van hulle hou of veral vir hulle jammer voel nie.”
“Ek sou dit haat as jy vir my jammer voel.”
Sy kyk hom lank aan voordat sy na die deur stap. “Jy is reg. Dit sou ’n belediging wees. Goeienag.”
Hoofstuk 7
Sandra laat weet dat sy die Paasnaweek kom kuier en Julia sien met ongeduldige opwinding uit na haar besoek. Na meer as drie maande voel sy tuis in die gemeenskap, maar sy het nog niemand ontmoet wat ’n boesemvriendin kan word nie. Wanneer sy in die dorp is om inkopies te doen, groet die mense haar, kom knoop ’n geselsie aan en sal haar selfs nooi om saam tee te drink. Na hulle braaivleis is sy en André teruggenooi na heelwat etes en gesellighede.
Sy weet die mense vind haar miskien ’n bietjie afsydig, maar dis omdat hulle nie die feite ken nie. Sy voel dit sal onregverdig wees om haar in die omgewing in te grawe, net om oor ’n jaar weer te loop. Sandra weet alles, daar is nie geheime tussen hulle nie. Met haar sal sy die heerlikheid van die plaas kan deel sonder om skuldig te voel.
Intussen ry sy tog na ’n kwekery naby die dorp en koop ’n klomp struike wat sy solank plant. Sy hou dadelik van die man wat die kwekery bestuur en bring ’n hele oggend daar deur terwyl hulle gesels oor plante en tuine.
“Ek dog jy het gesê jy gaan eers in die lente begin verander aan die tuin?” merk André op toe hy haar in die tuin sien woel.
“Dit kan nie langer so leeg staan nie,” sê sy sonder om te verwys na Wilma se opmerkings oor die tuin.
Wilma het die gewoonte om oor naweke perd te ry en alhoewel Julia haar gewoonlik net in die verte sien, kom sy tog een middag tot op die werf. Radar, al goed genoeg geleer dat hy by Julia bly, grom waarskuwend en lyk asof hy op Julia se bevel ruiter en perd van die werf af sal verjaag.
“Wat ’n verrassing,” sê Julia, en sy staan en kyk hoe Wilma die perd aan die heining vasmaak. “Jy is seker dors.”
“’n Koppie tee sal lekker wees,” sê Wilma en sy kom nader. “Ek het vir André in die onderste kamp raakgeloop en hy het gesê ek moet kom hallo sê.”
Julia onderdruk die vreemde gevoel wat hierdie woorde in haar wakker maak. “Sal ons sommer op die stoep sit? Ek sal vir Mieta gaan vra om vir ons tee te maak.”
Maar Wilma wil nie op die stoep wag nie. “Ek stap sommer saam,” sê sy en voeg die daad by die woord.
In die huis kyk sy nuuskierig rond – hoekom, weet Julia nie.
“Dit lyk nog presies dieselfde,” sê sy. “Jy het inderdaad niks verander nie.”
“Ja,” sê Julia, maar toe sy die koppies op die skinkbord pak en koekies uithaal, sien Wilma dadelik raak dat dit nie koppies is wat sy ken nie.
“Mooi teestel,” merk sy op.
“Dankie, my ouers het dit vir my gegee.”
“André en oom Septimus het altyd daardie lelike ou kombuiskoppies gebruik,” sê Wilma, “al het ek vir hulle gesê die ander is veel mooier.”
“Die ander?”
“Daardie pragtige ou stel in die buffet in die eetkamer,” sê Wilma.
Julia pers haar lippe opmekaar. Sy weet van die stel in die buffet, maar sy verkies haar eie. Sy dra die skinkbord uit na die stoep toe en hulle gaan sit.
“Ai, dit bly darem die mooiste uitsig in die wêreld,” sug Wilma. “Ons huis is in die vallei; ’n mens kyk teen die bome vas. Ek het altyd vir André gesê ’n mens moet elke oggend gelukkig wakker word as jy na hierdie panorama kan kyk.”
“Dis waar.”
“Veral ’n stadsmens soos jy, gewoond aan die geluid van motors en die reuk van uitlaatgasse.”
Julia verwonder haar aan die meisie. Alles wat sy sê, klink redelik genoeg, selfs simpatiek. Waarom ervaar sy alles dan as ’n bedekte beskuldiging?
“Jy ken André seker al lank?” vra sy.
“Sedert hy oorgeneem het,” sê Wilma. “Ek weet hy het as skoolseun altyd vakansies hierheen gekom, maar ek was toe nog te jonk om kennis te neem daarvan. Ek was seker so veertien toe ek hom die eerste keer ontmoet het. Hy was pas klaar met universiteit. Ons het dikwels saam perdgery.” Sy kyk na Julia. “Ry jy perd?”
“Nee.”
“Dis
