wat dit alles behels en hoe lief sy vir plante is.
Wilma kyk krities na die blombeddings. “Hoekom maak jy dan nie hier ook tuin nie?”
“Dis te laat in die seisoen,” sê Julia kortaf. “Dis te warm. Ek beplan groot veranderings vir die lente.”
“O,” sê Wilma en haal haar skouers op. “Ek is nie eintlik ’n tuinier nie, maar ek het altyd vir André gesê hy behoort iets te doen, dit lyk treurig. Elke keer wanneer ek hier gekom het, het dit my opgeval.”
Julia wonder waarom sy ooit jammer gevoel het vir Wilma.
“Wel,” sê sy hartlik, “jy hoef jou nie langer daaroor te kwel nie. Soos ek gesê het, ek het groot planne vir die lente.”
Wilma draai effens om en kyk na die huis. “Het jy die huis ook verander? Ek sou dit graag wou sien.”
“Nee. Oom Septimus het dit so deeglik gemoderniseer dat daar geen verbetering nodig is nie.” Haar stem is nou koel.
Wilma lag gemoedelik, asof sy en Julia iets deel wat die res van die mense nie weet nie. “Ek vra maar, want André … wel, jy weet hoe hy is.”
“Wat bedoel jy?”
“Hy kom mos nie so ver om ’n ding te doen nie, al val die dak op hom in.” Sy lag weer asof sy van ’n kind se streke vertel. “Hy sal net ’n stuk sink oor sy bed sit en gaan slaap.”
“Dink jy so?” vra Julia, en sy probeer nie eens meer vriendelik klink nie.
“As ’n mens hom nie dwing om ’n ding te doen nie, sal hy nooit so ver kom nie,” sê Wilma. “Maar nou ja, jy is kennelik ’n vasberade soort mens. jy het gekry wat jy wou gehad het.”
Julia sien dat André oor die koppe van die mense na hulle kyk. Wat hy dink, weet sy nie, sy gesig wys niks nie, maar sy kyk af na Wilma en glimlag.
“Jy sal my moet verskoon. André het my nodig by die vuur. Miskien is die vleis reg; ek kan seker die ander kos nader bring.”
“Het jy hulp nodig?” vra Wilma.
“Nee dankie, alles is onder beheer.”
Julia swaai weg en stap doelgerig na André. “Is die vleis reg?” vra sy stroef.
Hy kyk vinnig na haar. “Jy klink kwaad.”
“Ek is, maar dis nie nou ter sake nie. Sal ek die ander kos uitdra?”
Toe almal met gelaaide borde kos na sitplek soek, tik sy teen haar glas, laat die rumoer effens bedaar en lig haar glas terwyl sy sorg dat sy langs André staan.
“Mag ek vra dat u ’n heildronk drink op André?” roep sy bo die stemme uit.
Almal lig hul glase. “Op André!” roep hulle. “Op die jonggetroudes! Op André en Julia!”
Sy draai na hom, tik haar glas liggies teen syne en neem ’n slukkie. ’n Lang oomblik kyk hulle na mekaar. Haar oë skitter met ’n vreemde lig, haar wange gloei. Vir hom lyk sy op daardie oomblik na ’n eksotiese blom in haar kanariegeel rok en met haar glansende, donker hare.
Toe sy later, nadat almal vertrek het, haar skoene uitskop en kaalvoet heen en weer loop om glase en borde bymekaar te maak, kan hy sien sy is steeds kwaad.
“Wat makeer?” vra hy. “Ek het gedink dit was ’n groot sukses.”
“Hoekom het jy nie vir my gesê dis jou verjaardag nie?” vra sy ontstoke.
“Dis mos nie belangrik nie.”
“Dit is! Almal het geweet, behalwe ek.”
“Ek is jammer.” Hy kyk haar ondersoekend aan. “Kom,” stel hy voor. “Jy het hard genoeg gewerk vanaand. Mieta-hulle sal die res doen. Kom ons gaan sit en drink ’n rustige koppie tee.”
In die stoepkamer val sy op die bank neer, kruis haar bene onder haar en sit grimmig voor haar en uitkyk.
“Was jy lief vir Wilma?” vra sy toe hulle elkeen met ’n koppie tee sit. “Regtig lief? So lief dat jy nie sonder haar kon leef nie?”
“Nee.” Hy haal sy sigarette uit en hou die pakkie vir haar. “Is dit sy wat jou so kwaad gemaak het?”
“Ja,” sê sy kortaf en leun vooroor sodat hy die sigaret vir haar kan aansteek.
Noudat die aand verby is, besef sy eers hoe gespanne sy daaroor was. Sy besef ook nou eers hoe moeg sy is en dat sy sedert die oggend vroeg nie eintlik veel gesit het nie. Sy voel letterlik hoe haar stywe skouers en nek begin ontspan.
“Dis lekker om te sit,” sê sy en leun terug teen die bank, haar oë toe. “Ek was so bang dis nie ’n sukses nie, of dat die mense nie van my gaan hou nie.”
“Natuurlik sal hulle van jou hou.”
“Nie almal nie,” sê sy luiweg, haar oë nog toe. “Nie Wilma nie.” Sy maak haar oë oop en kyk na hom met meer drif. “Is dit nie vreemd nie? Sy was so besitlik oor jou, asof net sy weet watter soort mens jy regtig is. Sy het in soveel woorde gesê dat ons net getroud is omdat ek so vasberade is.”
“Jy ís vasberade,” sê hy.
“Maar dis nie waarom ons getroud is nie!”
“Nee,” erken hy. “Dit is nie. Maar waarom sê jy dit is vreemd?”
“Nie wat sy sê nie,” sê sy met kwalik bedekte afkeer. “Ek vind my reaksie op haar vreemd. Ek het nog altyd vir haar jammer gevoel, maar toe sy begin praat, was dit …” Sy haal haar skouers op. “Ek wou haar oë uitkrap. Dis eintlik belaglik. Sy het meer reg as ek om besitlik te wees oor jou.”
Hy glimlag, ’n warm glimlag wat tot by sy oë strek. “Genade,” sê hy, “jy laat my voel soos ’n opperhoof wie se vroue oor hom baklei.”
“Ons het nié baklei nie,” sê sy uit die hoogte. Sy leun vorentoe en skink nog tee in. “Was jy van plan om met haar te trou?”
Hy lyk ongemaklik. “Ek weet nie. Ek het jou al vertel dat ons eintlik net goeie vriende is.”
Sy glimlag ondeund. “Ek weet ek vra persoonlike vrae, maar as jou vrou het ek seker die reg. Jy dink dus nie jy gaan dadelik met haar trou wanneer ek weg is nie?”
Hy frons. “Dis nie die soort vraag wat ’n vrou vir haar man behoort te vra nie.”
“Ek weet,” erken sy. “Maar moenie.”
“Moenie wat nie?”
“Met haar trou nie.”
“Ek kan nie; ek is met jou getroud.”
“Na die tyd,” sê sy ongeduldig. “Wanneer ek wég is. Vólgende jaar.”
“Hoekom nie?” vra hy, sy gesig weer uitdrukkingloos.
“Ek hou nie van haar nie. Sy is
