aanstryk na die gastekamer toe, maar hy keer haar.
“Wag,” sê hy. Hy lyk effens ongemaklik. “Mense gaan praat. Mieta gaan praat. Ek het vir haar gesê jy is die soort mens wat aandring op jou eie slaapkamer, maar die gastekamer is aan die verste punt van die huis en dit sal tog vreemd voorkom.”
“Natuurlik,” sê sy geredelik. “Waar wil jy hê ek moet slaap?”
“Dis my kamer,” beduie hy. “Dis waar ek nog al die jare slaap, dus het ons die hoofslaapkamer vir jou reggemaak. Dis langs myne. Gee jy om?” Voordat sy kan antwoord, gaan hy voort: “Dit het dit ook makliker gemaak om te verduidelik. Ek het vir Mieta gesê ek is so gewoond aan my kamer wat ek sommer as kantoor ook gebruik dat dit nie nodig is om nou al my goed oor te dra na die hoofslaapkamer nie.”
“Ek sien,” sê sy en stoot die deur van haar nuwe kamer oop. “Ek sal nou en dan stukkies onderklere in jou kamer laat rondlê en jy kan af en toe ’n hemp of broek oor my stoel hang.” Sy glimlag guitig vir hom, al lyk hy nie asof hy dit so humoristies vind nie.
Die nuwe kamer is ook mooi. Dis min of meer so groot soos die gastekamer, behalwe dat hier net een groot koperbed is. Sy loop dadelik nader en gaan sit op die rand.
“H’m,” sê sy. “Lekker bed.” Toe al haar bagasie op die mat staan, kyk sy na hom. “Wat doen jy gewoonlik op ’n Sondag?” vra sy.
“Nie veel nie. Teen die middag moet ek kyk dat die diere versorg is en so.”
“Goed,” sê sy en staan op. “Dan gaan jy nou eers slaap.”
Sy wenkbroue lig. “Gaan ek?”
“O ja. Hoe lank bestuur jy nie nou al nie?”
Hy beweeg terug na die gang. “Mieta kom nie vandag in nie. Ek sal vir ons ontbyt maak. Jy is seker honger?”
Sy stap by hom verby. “Ek kán kos maak. Ek sal dit maak.”
Hy lyk verbaas, maar vergesel haar na die kombuis.
Terwyl hulle solank tee maak, maak sy al die kaste oop en kyk wat in elkeen is.
“Is jy ’n besitlike soort mens?” vra sy oor haar skouer. “Of gee jy nie om as ek oorneem nie?”
“Ek gee nie om nie.”
Hy het by die tafel gaan sit en hy lyk vir haar nou baie moeg. Miskien is dit bloot omdat hy ongeskeer is, dink sy, maar sy haas haar, gooi eiers in die pan en sny brood. Hy eet dankbaar, sy kan sien hy is honger.
“Dis darem vreemd, nè?” sê sy mymerend toe sy oorkant hom sit. “Jy is skaars vier en twintig uur gelede hier weg en hier is ons, terug en getroud.”
Hy glimlag net en vee oor sy ongeskeerde ken met ’n vieserige uitdrukking. “Gaan jy nou uitpak?”
“Nee,” sê sy beslis. “Ek gaan nou slaap. Jy ook. Het jy genoeg geeet? Dan kan jy maar gaan bad en slaap.”
“Ek slaap nie in die oggende nie.”
“Vandag gaan jy. Ek sal opruim.”
Toe hy weg is en sy die geluid van lopende water hoor, verwonder sy haar oor haar beslistheid. Wat skeel dit haar of hy moeg is of nie? Dis omdat hy anders is as die meeste mans wat sy ken, anders as … Wilhelm. Sy gril nog as sy die naam selfs in haar gedagtes sê. Wilhelm was selfsugtig. Sy hele lewe, nee, húlle hele lewe was ingestel op sy gerief. Dit was nooit nodig om besorg te wees oor hom nie, hy het te goed vir homself gesorg.
André is … anders. Sy dink aan wat haar ma gesê het: hy is die alleenste mens wat sy ken. Ja, dink sy, dis waar, maar daar is meer. Dis nie net sy alleenheid wat haar tref nie, dis sy sagtheid. Sy skrop die pan en spoel hulle borde en koppies uit. ’n Vreemde woord vir ’n groot, sterk man, maar dis waar. Nie dat sy haar daardeur gaan laat sag maak nie, besluit sy ferm. O nee. Dis maar net soos dit is; sy neem kennis van hierdie eienskappe van hom.
In die volgende paar dae word haar eerste indrukke versterk. Waarvoor sy veral waardering het, is sy hoflikheid. Wanneer sy in ’n kamer inkom, staan hy op. Aan tafel trek hy haar stoel vir haar uit. ’n Man met sulke goeie maniere gaan nie ’n moeilike vennoot wees nie; om die waarheid te sê, dit gaan meehelp om die jaar aangenaam te laat verbygaan.
Sy pak al haar besittings uit en vul die ingeboude kaste met haar klere. Sy konnekteer haar musiekstel en pak haar boeke in die boekrak in die televisiekamer.
Bedags, veral soggens vroeg voordat dit te warm word, gaan stap sy en Plato, elke dag ’n ander rigting. Plato pas goed aan, behalwe dat hy die eende nie kan weerstaan nie. Hoe kwater hulle word en hoe harder hulle vir hom blaas, hoe wilder blaf hy. Sy probeer hom van die dam af weghou, maar sy moet ’n paar keer per dag uitgaan om na hom te roep omdat hy so ’n herrie veroorsaak.
Sy en Mieta verstaan mekaar en sy leer die huis ken. Wat Mieta regtig van haar en haar rol in die huis dink, weet sy nie. Volgens Mieta het André vir Wilma gehad, maar Julia het een naweek kom kuier en ’n paar weke later ingetrek as sy nuwe vrou. Dit moet vreemd lyk, maar Julia kan dit ook nie aan haar verduidelik nie. Of Mieta bewus is van die vreemde toedrag van sake aangaande hulle slaapreëlings weet sy ook nie. Om die een of ander onverklaarbare rede is dit belangrik, voel sy asof haar eer op die spel is.
Wat sy die eerste oggend vir André gesê het, was nie net ’n grap nie. Sy gooi haar nagrok op André se bed nadat hy vroegoggend uit is op sy rondtes en loop kastig doodluiters daarna en soek wanneer sy weet Mieta is besig om sy kamer skoon te maak. Wanneer sy objektief daaraan dink, kry sy lag vir haarself, maar sy hou ook nie op nie.
Hy is een middag in sy kamer – hy het trouens net uit die badkamer gekom – toe sy klop en instap, ’n ekstra tandeborsel en ’n pienk waslap in haar hand. Sy stap verby hom, hang die waslap langs syne in sy badkamer en druk die tandeborsel in die glas langs syne.
“Moenie vir my vra waarom ek dit doen nie,” gebied sy hom. “Ek het net ’n verskriklike afkeer van mense wat oor my praat of moontlik oor my doen en late spekuleer.”
“Ek gee nie om nie,” sê hy beleef.
Dit lyk nie asof Mieta hoegenaamd spekuleer nie; sy sit hulle gestrykte wasgoed alles op Julia se bed neer en Julia voel inderdaad getroud wanneer sy André se kaste oopmaak en sy klere wegpak.
Oor die algemeen vind sy hulle daaglikse samesyn ongelooflik rustig en ongekompliseerd. Sy het nie besef teen watter woeste pas sy die afgelope jaar gewerk het nie. Vir haar was dit die enigste medisyne. Nou is elke dag soos ’n skoon bladsy, daar is niks op geskryf nie; dis ’n wonderlike oopte waardeur sy kan stap, waarin sy kan stilstaan net wanneer sy wil.
Gedurende die eerste twee weke is die enigste ander mense wat sy sien die werkers op die plaas. Eintlik vind sy dit ’n bietjie vreemd en noem dit aan André.
“Ek dog in ’n landelike gemeenskap kuier julle oor en weer,” sê sy. “Bure en goed.”
“Almal was weg oor Kersfees,” sê hy. “Hulle kom nou terug. Ek het gewonder of ons dalk iets moet hou, ’n braaivleis miskien. Dan kan jy almal ontmoet. Ek het uit die aard van die saak nie veel onthaal nie, veral nie die afgelope maande sedert oom Septimus siek geword het nie.”
Sy sit en nadink. “Ek wil die mense ontmoet, maar is dit nie ’n onnodige komplikasie nie?” vra sy. “Dit
