dring so aan op al haar aandag en liefde, dat sy nie tyd het om langer oor Plato te treur nie.
Soms wonder sy met ’n beklemde hart wat oor ’n jaar gaan gebeur. Sy kan nooit vir Radar terugneem Pretoria toe nie en wat doen sy dan sonder hom? Maar sy troos haar vinnig: sy sal nog gereeld plaas toe kom.
Na kerk staan hulle buite rond en sy word aan verskeie mense voorgestel; daar is te veel name om te onthou.
“Ek voel asof ek onder ’n vergrootglas was,” sê sy vir André toe hulle terugry plaas toe. “Dink jy hulle keur my goed?”
“Jy lyk baie mooi,” sê hy.
“Dis nie waarvan ek praat nie,” sê sy ergerlik. “Maar dankie. Hulle het my nie deurgekyk om te sien of ek mooi genoeg is nie, hulle wou sien of ek goed genoeg is vir jou.”
“Dink jy so?” vra hy geamuseerd. “En wat, na jou mening, is goed genoeg vir my?”
“Ek weet nie.” Sy swyg ’n minuut of twee. “Was Wilma daar?”
“Nee.”
“Kom sy na die braaivleis toe?” vra sy nuuskierig.
“Ja. Sy bring iemand saam.”
“O.” Sy herkou hierdie inligting. “En jy gee nie om nie?”
“Dit sou onregverdig wees,” sê hy redelik, “gesien my omstandighede.
“Watse omstandighede?”
“Jy,” sê hy eenvoudig. “Ek is nou getroud.”
Sy maak haar handsak oop en haal haar sonbril uit. Die Februarie hitte is versengend. Sy het nie geweet dit kan so warm word nie.
“Hoe voel jy daaroor?” vra sy neutraal. “Na ’n maand.”
“Waaroor – Wilma, of die feit dat ons getroud is?”
“Wel, eintlik albei, maar meer in die besonder oor die getroude lewe.”
“Dis minder gekompliseerd as wat ek verwag het.”
“Dis waar,” sê sy vertroulik, asof hulle iets bespreek wat hulle nie eintlik persoonlik raak nie. “Ek het gedink dit gaan ’n meer gespanne situasie wees en dit is nie.”
“Vind jy dit ook?”
“O ja,” sê sy eerlik. “Ek het verwag dat ek op my tande sal moet kners, dat dit ’n geval gaan wees van merk elke dag af op die kalender en hoop die jaar gaan gou verby.”
“Werklik? Het ek so ’n onplesierige indruk geskep?”
“Nee, nee,” verseker sy hom. “Dit het niks met jou te make nie. Dis net dat ek nie saam met iemand wou bly nie. Die blote gedagte om weer saam met ’n man …” Sy bly vinnig stil, kyk deur die syvenstertjie.
“Het jy dit al vantevore gedoen?”
“Ja,” sê sy koud. “En ek wil nie daaroor praat nie.”
Hy dring nie aan nie.
Hy dring nooit aan nie, dink sy in die volgende paar dae terwyl sy voorberei vir die braaivleis. Alles wat sy doen, aanvaar hy. Hy dwing nooit sy wense op haar af nie. Vir haar is dit ’n unieke ervaring omdat Wilhelm presies die teenoorgestelde was. Elke cliché oor die manlike geslag was op hom van toepassing: hoof van die huis, die een wat die besluite neem, die een wat die septer swaai, te alle tye sterk en vol bravade. Sy, wat hom beter geken het, het geweet wanneer hulle alleen was, was hy anders; die Tarzan-rol was uitsluitlik vir buitestanders. Ten spyte van die oordrewe manlikheid het hy nie veel belangstelling getoon in haar as vrou nie. Sy kon dit nie verstaan nie, sy het geglo daar is iets met haar verkeerd. Hy het haar nie begeerlik gevind nie; dit was sy wat tekortgeskiet het. Dit het die skok op die ou end net groter gemaak, haar vernedering omgesit in haat en wraak.
Sy dwing haar gedagtes in ’n ander rigting. Op hierdie vreedsame plaas mag hy nooit binnedring nie.
Die dag van die braaivleis is dit so warm dat sy dit moeilik vind om tafels en stoele op die grasperk rond te dra. Sy wil liewer in die huis bly waar dit koeler is. Gelukkig begin dit afkoel teen die tyd dat die mense aankom en haar kop draai binne minute weer van al die name en vreemde gesigte. Sekere gesigte herken sy van die kerk af, maar oor die algemeen is dit net ’n warreling van laggende mense en opmerkings oor die hitte. Sy is half senuagtig en sy het van Wilma vergeet, totdat André na haar toe kom met ’n meisie aan sy sy.
“Wilma,” sê hy, “dit is Julia.”
Julia skud haar hand en glimlag terwyl sy die meisie bestudeer. Sy is kort en effens mollig, maar mooi. Haar ligbruin hare is kort en krullerig en sy het ’n besonder ligte vel en blou oë. Dis moeilik om te sien wat sy dink. André los haar by Julia omdat hy by die vuur benodig word en die twee meisies staan na mekaar en kyk.
“André het my van jou vertel,” sê Julia vriendelik, al voel sy vreeslik ongemaklik.
“Dan was jy in ’n beter posisie as ek,” sê Wilma. “Ons het niks van jou geweet nie.”
“Nee.” Julia gee ’n laggie wat in haar eie ore kunsmatig klink. “Ons het nogal vinnig besluit.”
“Ken julle mekaar al lank?” vra Wilma. Sy is nie onvriendelik nie, maar haar stem is afsydig.
“Oom Septimus was my peetpa. Hy en my ouers kuier al die jare oor en weer.” Sy weet dis nie ’n antwoord nie, maar dis al wat sy kan dink om te sê.
Wilma kyk na die mense wat op die grasperk staan of by die tafeltjies gaan sit. “Dit het al ’n tradisie geword,” merk sy op, “dié braaivleis op André se verjaardag.”
Julia beteuel haar emosies en snak nie hardop na asem nie, maar haar kop draai. Sy het gesien die meeste mense het geskenke gebring en sy het naïef genoeg gedink dit is geskenke vir hulle as gasheer en gasvrou, of dan trougeskenke. Sy kners op haar tande van frustrasie en woede teenoor haarself. Sy het die vorms by die landdroskantoor ingevul, sy het André se geboortedatum ingevul, hoe kon sy daarvan vergeet het?
“Ja,” sê sy vals, “en vanjaar dien dit ’n dubbele doel.”
“Hoe so?” vra Wilma.
“Dis ook ’n geleentheid vir my om almal te ontmoet.”
“Natuurlik. Jy is mos nie van hierdie omgewing nie.”
Julia kyk vinnig na haar. “Nee, ek kom van Pretoria af.”
Wilma wys in die rigting van die vallei wat nou in donkerte voor hulle lê. “Ek het hier op ’n plaas grootgeword. Ek hou nou skool op die dorp, maar bly nog steeds by my ouers.” Sy glimlag lieftallig vir Julia. “As die plaaslewe eers in jou bloed is, kry jy dit nie sommer uit nie. Ek dink ek sal doodgaan as ek ooit hier moet weggaan. In die stad sal ek nooit aard nie.”
Die woorde is baie onskuldig, maar Julia weet wat die meisie vir haar sê. Sy wat Julia is, pas nie hier in nie; Wilma wel. Stadsmeisies weet nie hoe dit is om hier te woon nie en behoort ook nie te probeer indring nie.
“Ouderus was nog altyd vir my ’n spesiale
