jy vir hom gesê wie jy is?” Haar stem het ’n histeriese klankie in.
“Ja.”
“Dis goed,” sê sy en sit voor haar en uitkyk, haar oë donker van emosie.
“Wie is hy, Julia? Jy weet wie hy is.”
“Hy is niemand nie,” sê sy hatig. “Ek wil regtig nie oor hom praat nie.”
“Maar hy is die rede waarom jy so ’n hekel het aan mans?”
Sy antwoord nie, haal net haar skouers op.
“Wil jy nie maar vir my vertel nie?”
“Nee,” sê sy beslis. “Ek het hom meer as ’n jaar laas gesien; ek dog hy is al getroud.”
“Dan kan jy my mos maar vertel.”
“Nee.” Sy skud haar kop. “Ons maak almal foute wanneer ons jonk is. Hy is die grootste fout wat ek ooit gemaak het, maar dis lankal verby. Ek kan nie dink wat hy van my wil hê nie.”
Hy vra nie verder uit nie, draai weer die televisie harder en hou sy oë op die skerm, maar sy voel tog hoe hy kort-kort ondersoekend na haar kyk.
“As hy weer bel,” sê sy net voordat sy opstaan om te gaan slaap, “sê vir hom jy is ’n baie jaloerse man en jy gaan nie toelaat dat hy met my praat nie. Sê enigiets, laat hom dink jy is ’n monster, ek gee nie om nie. Solank ek net nooit weer met hom hoef te praat nie.”
“Ek ís ’n baie jaloerse man,” sê hy gelykmatig, so sonder emosie dat sy glad nie weet of hy spot nie.
“Dis goed,” sê sy.
Die volgende dag kom Sandra en Julia se blydskap verdring alle onplesierige gedagtes. Sy gaan haal Sandra op die lughawe en hulle praat soveel dat die kilometers verbyglip en sy skoon uitasem van al die uitvra en gesels op die werf stilhou.
“O,” sê Sandra en bly staan soos Julia daardie eerste oggend, “kyk net die uitsig!”
Julia is uitgelate van vreugde. Sy wys na alles, wil dat Sandra in die eerste paar minute alles inneem en waardeer. “En hier is André,” sê sy toe sy die bakkie sien stilhou.
André kom nader, groet en dra Sandra se tas na die gastekamer. Julia sit op die bed terwyl Sandra uitpak en hulle gesels onophoudelik. Julia is eintlik ongeduldig terwyl hulle tee drink, want sy wil dadelik gaan stap en vir Sandra alles wys.
“Vriendin,” sê Sandra opreg toe hulle ’n ent berg se kant toe gestap het en onder die bome sit en rus, “ek weet nie hoe jy dit alles gaan laat agterbly aan die einde van die jaar nie. Dis te mooi.”
“Wag totdat ek jou môre my rivier gaan wys!” terg Julia. “Al is daar nou bykans geen water in nie, bly dit my geliefkoosde plek.”
Sandra wys na die soliede huis wat ver onder hulle lê. “Hoe gaan jy ooit leef in jou klein huisie na hierdie pragtige ou huis? Jy gaan versmoor.”
“Onsin,” lag Julia. “Ek kan by enigiets aanpas.”
“En hierdie pragtige man,” gaan Sandra voort asof Julia nie gepraat het nie. “Ek het vir Dolf en ek is baie lief vir hom, maar ek kan jou sê as dit nie die geval was nie en iemand soos jou André kruis my pad, sien julle my nie gou weer nie.”
“Hy is nie my André nie,” sê Julia geamuseerd. “Glo my, sy Wilma is nog in die prentjie.”
Sandra loer na Julia. “Haal haar uit die prentjie uit. Wat makeer jou?”
Julia skud net haar kop en lag. Dan versomber sy skielik toe sy van die vorige aand onthou.
“Wilhelm het gisteraand gebel. Waar kry hy my telefoonnommer?”
“Nie by my nie,” sê Sandra dadelik. “Wat wou hy hê?”
“Ek weet nie; ek het die gehoorstuk neergegooi en toe hy weer bel, het André opgetel.”
“En hopelik vir hom vertel dat jy nou getroud is?”
“Ja.”
“Ek wonder wat hy wou hê?” sêvra Sandra nadenkend.
“Hy gaan my nooit vergewe nie,” sê Julia somber. “Hy sal my lewe verpes net uit lekkerte.”
“Jy kan hom ook nie blameer nie,” sê Sandra eerlik. “Jy het hom kaal gestroop.”
“Hy het dit verdien.”
“Ongetwyfeld.” Sy staan op en hulle stap terug huis toe.
Toe hulle later gereed maak vir aandete, kom Sandra na Julia se kamer toe en kyk nuuskierig rond. “So, dís waar jy slaap?”
“Ja,” sê Julia, besig om haar hare met lang hale te borsel.
“En hy?”
“Langsaan. In sy ou kamer.”
Sandra skud haar kop. “Wat sê die huishulp daarvan?”
“Ek weet nie.” Sy vertel van die tandeborsel en waslap, van die nagklere wat sy in sy kamer laat rondlê en Sandra gil soos sy lag.
“Ek hoop júlle besef hoe snaaks julle is,” sê sy vir Julia.
Die kuier gaan vir Julia gans te vinnig verby. Sandra besit die vermoë om mense te laat ontspan. Sy sien altyd die humor in enige situasie en hulle drie sit die aande om en lag en klets. Dis asof André ook in haar teenwoordigheid spontaner word, nie so bang om emosie te wys nie. Hy kry dit selfs reg om vir Julia te terg, meer speels te raak met haar.
“Jy moet haar net so ver kry om beskuit te bak,” sê hy die laaste aand vir Sandra.
Julia kyk hom verbaas aan. “Jy het nog nooit iets van beskuit gesê nie.”
“Natuurlik nie. Ek koop maar by die tuisnywerheid wanneer ek onthou.”
Die oggend nadat Sandra weg is, paslik beïndruk deur Julia in haar rol as boervrou en veral as perderuiter, vat Julia vir André vas.
“Daardie opmerking oor die beskuit,” sê sy. “Wil jy regtig hê ek moet bak?”
“Nee, nee,” sê hy weer op sy beleefde manier. “Ek kan koop.”
“Maar jy hou daarvan?” dring sy aan.
“O ja.”
“Ek kan beskuit bak,” sê sy. “Maar dis seker nie regte boerebeskuit nie.”
“Ek het net ’n grap gemaak,” sê hy.
Sy bring die hele oggend in die kombuis deur, bly dat dit darem nie meer so ondraaglik warm daar is nie. Sy vind ook uit dat die louoond van die koolstoof ideaal is om die beskuit in uit te droog.
Die volgende oggend is sy vroeg wakker en by toe hy sy eerste koppie koffie in die kombuis staan en drink.
