nie. My lewe was so anders, so geborge. Het jy darem geweet … Ek bedoel, het oom Septimus vir jou gesê die plaas gaan eendag joune wees?”
Hy skud sy kop. “Nie in soveel woorde nie, nee, maar hy het my altyd verseker hy sal vir my sorg.”
Sy stoot haar bord eenkant toe. “Ek is vreeslik bly ek het met jou getrou,” sê sy opreg en skink vir haar ook koffie.
Hy kyk vinnig op, sy oë donker en onpeilbaar. “Waarom sê jy dit?”
“Wel,” sê sy effens ongemaklik, “ek het jou van geen kant af geken nie. Ek het nie al hierdie goed geweet nie, wie jy is en hoe jy grootgeword het en hoe belangrik die plaas vir jou is nie. As ek geweier het om met jou te trou, het jy die plaas verloor.”
“Ek weet.”
“Vir my is die plaas ’n bonus,” gaan sy voort. “’n Heerlike ekstra. As ek dit nooit gesien het nie, sou ek dit ook nie gemis het nie.”
Sy verskuif effens op haar stoel en lig haar voet op. By die mooi langbroek en trui dra sy haar pienk pantoffels. Sy trek die een uit en bestudeer haar voetsool. “Ek dóg dit brand,” sê sy en hou haar kaal voet uit na hom. “Kyk die sny. Ek moes op takke en goed getrap het. Dit was ook so donker.”
Hy staan op en hurk voor haar, die warm voet in sy handpalm. “H’m,” sê hy. “Ek het salf.”
Sy bly daar sit totdat hy terugkom. Sy weet die snytjies is nie ernstig nie, maar sy vind dit onverklaarbaar heerlik wanneer hy haar voet so in sy handpalm hou. Hy smeer die salf saggies aan die stukkende plekke terwyl sy sit en afkyk op sy geboë donker kop.
“Dit gaan alles afsmeer aan my pantoffel,” sê sy.
“Nee, nie as ek dit verbind nie.” Hy haal ’n rol verbandgaas uit die trommeltjie wat hy gebring het en draai dit om haar voet en enkel.
Sy is diep getref deur sy besorgdheid, maar probeer dit wegsteek. “Dit lyk nou veel ernstiger as wat dit is,” sê sy lig, “maar baie dankie. Jy is bedrewe.”
“Ek het ’n kursus in noodhulp gevolg,” sê hy en pak alles weer mooi weg voordat hy op die stoel gaan sit.
Sy staan stywerig op en begin hulle vuil borde bymekaarmaak. “Waar was jy toe die storm losgebreek het?” vra sy. “Jy was omtrent so vol soos modder soos ek.”
“Ek was nie in die storm gevang nie. Ek het by die huis gekom en jy was nie hier nie. Salmon het gesê hy het jou vroeër bo by die nek gesien.”
Sy kyk ontsteld op toe hy nie verder praat nie. “Jy het tog nie gedink ek … Ek bedoel, jy was tog nie bekommerd dat ek …?”
“Jy ken nie die rivier nie,” sê hy toonloos.
“Ek weet, maar ek kon dit darem hoor. Die vreemde dreuning.” Sy kyk hom gekwel aan. “Het jy my gaan soek? Ek hoop tog nie so nie.”
“Ek het probeer.”
“Probeer? Wat probeer?”
“Om jou te soek, maar ek kon nie. Ek was skielik … Alles het skielik teruggekom. Al die herinneringe wat ek …” Hy kyk nie na haar nie. “Hoe dit was toe ek van die skool af teruggekom het en sy net weg was. Toe het ek die flits gevat en rivier toe gehardloop, maar dit was ’n onbegonne taak. Te donker. Ek het nie geweet waar om te begin nie.”
“Ag, André.” Impulsief leun sy vorentoe, tel sy hand op en druk dit ’n oomblik lank teen haar wang. “Ek is jammer. Ek het nooit gedink jy sal bekommerd wees nie. Jy weet mos ek loop altyd rond, maar ek ken al my pad. Moenie jou oor my kwel nie. Belowe my jy sal nie. Ek is soos die spreekwoordelike kat: ek kom altyd terug.” Sy besluit dis nie nou die aangewese oomblik om hom daarop te wys dat sy oor enkele maande wel permanent weggaan en dat hy hierdie ooreenkoms in gedagte moet hou nie. “Miskien bietjie nat en verskeur.” Sy wys na haar voet en glimlag. “Met ’n paar krapmerke by, maar ek sal nie onnosel goed aanvang nie. Vertrou my.”
Hy staan vinnig op. “Ek gaan maar toesluit en slaap. Sal jy vir Radar versorg?”
Sy knik en bly lank langs die stoof staan nadat hy uit is, haar gevoelens te deurmekaar om enige sin te maak.
Hoofstuk 9
Julia ry ingedagte dorp toe. Sedert die storm twee weke gelede het dit nog nie weer gereën nie, maar dis koud en bewolk. Sy moet kruideniersware gaan koop en voel eintlik sommer lus om op die dorp rond te loop. André was nie by die huis toe sy gery het nie, maar sy het ’n briefie op sy lessenaar gelos en vir Mieta gevra om hom te sê waarheen sy is.
Die afgelope twee weke het sy baie gedink en die belangrikste gevolgtrekking waartoe sy gekom het, is dat André glad nie soos Wilhelm is nie. Sy besef dit is byna vanselfsprekend – geen twee mense is dieselfde nie – maar dis tog vir haar ’n deurbraak. Sy kan André nie behandel asof hy Wilhelm is nie. Hy is in der waarheid presies die teenoorgestelde.
Wilhelm het nog altyd gekry wat hy wou hê. Hy was ’n enigste kind, soos sy, en sy ouers het hom baie bederf. Waarom hy hom dus voorgedoen het as ’n onseker mens wat haar liefde en ondersteuning nodig gehad het, sal sy nooit weet nie. Dit was alles doelbewus sodat hy sy sin kon kry. André, aan die ander kant, is te alle tye onselfsugtig; hy vereis niks van haar nie, behalwe dat sy blykbaar nie sommer moet verdwyn nie. Noudat sy weet hoe traumaties sy kinderdae was, is dit die minste wat sy kan doen.
Hy is baie stil sedert die aand van die storm. Volgens hom het hy baie papierwerk om te doen en saans sit hy agter sy lessenaar en werk, eerder as om by haar te sit. Sy vermoed dat hy ook skaam voel oor alles wat hy daardie aand gesê het en sy laat hom dus in vrede.
Op die dorp gekom, gaan sy eers na die supermark toe en loop daarna by die winkels rond. In ’n winkelvenster sien sy ’n pragtige geruite wolbaadjie en gaan in om dit aan te pas.
Sy koop dit en pas sommer nog klere aan sodat sy uiteindelik uitstap met ’n hele klomp pakkies en ’n gevoel van tevredenheid. Sy was nog nooit iemand wat baie winkels toe gegaan het nie, miskien ook weens Wilhelm se voorskrifte. Om klere te koop is ’n mors van geld, het hy haar verseker. Die geld moes gespaar word vir hulle eie huis. Sy het gedink dat dié projek die moeite werd is en het elke sent gespaar en baie geld aan die huis bestee nadat hulle dit gekoop het. Dit was eers na die tyd dat sy besef het hoe goed Wilhelm aantrek, dat hy hom nooit te kort sou doen nie. Dit was sy wat die opofferinge moes maak, nie hy nie.
Sy verwerp hierdie gedagtes. Sy is dors en stap na die teekamer waar sy altyd tee drink, maar toe sy die deur oopstoot, bly sy staan en tree dan vinnig terug. By ’n tafeltjie, ernstig aan die gesels, sit Wilma en André. Sy druk die deur toe en loop vinnig weg, kortasem van skok. Daar is ’n ander kafee op die hoek, nie so gesellig nie, en sy loop hierheen, gaan sit moedeloos by ’n tafeltjie en gooi haar pakkies op die stoel langs haar neer.
“Koffie, asseblief,” sê sy vir die kelner. Sy vou haar hande op die tafelblad en is verbaas om te sien dat hulle bewe. Sy het geen reg om so te voel nie, maar daar is ’n kol op haar maag. Is dit waar hulle mekaar ontmoet?
Toe die koffie kom, drink sy so vinnig dat die eerste mond vol haar lippe brand. Haar opgewondenheid is gedemp; sy wens sy het liewer by die huis gebly. Nee, maan sy haarself tot kalmte, sy mag nie so reageer nie. Wilma is sy vriendin; hulle het ’n verstandhouding gehad, hoe informeel ook al, totdat sy wat Julia is, op die toneel verskyn het. Wanneer sy vertrek het, sal hulle hulle verhouding voortsit.
