is. Haar mollige handjies lê ontspanne op haar skoot, elke vingernael perfek gevyl en ligpienk geverf. Sy kyk vinnig na haar eie hande. Die naels is steeds kort geknip en ongeverf, maar haar hande is darem in ’n beter toestand sedert sy met handskoene aan begin tuinmaak het.
Wilma, wat gesien het waarna Julia kyk, laat haar oë op hulle beurt oor Julia se lang, welgevormde, bruingebrande bene in die kortbroek gly. “Jy is gelukkig om ’n kortbroek te kan dra,” sê sy. “Ek hou maar by rokke of langbroeke.” Sy slaag daarin om dit te laat klink asof kortbroeke verwerplik is en rokke die ideaal.
“Dis soveel gemakliker,” sê Julia koel.
“Ek sien jy dra nie ’n verloofring nie.”
“Nee,” antwoord Julia. “Ons het nie die nodigheid daarvan ingesien nie.” Sy vryf Radar se kop waar hy waaksaam langs haar stoel lê.
“Foei tog, ek het gehoor jou hond is doodgery,” sê Wilma.
“Ja, maar André het hierdie lieflike hond vir my gegee.” Sy glimlag vir Radar.
Op hierdie oomblik sien sy die bakkie stilhou en André kom met die stoeptrap opgedraf. Radar gaan groet hom en begelei hom totdat hy sit.
“Jy is seker lus vir tee,” sê Julia en staan op. “Ek gaan maak gou ’n vars pot.”
Toe sy na vyf minute terugkom met die teepot en nog ’n koppie, lag Wilma en André uitbundig. Omdat sy nie weet waaroor hulle lag nie, hou sy haar besig met die skink van die tee.
“Wilma vertel my van oom Frekie,” verduidelik André. “Onhebbelike ou oom.”
“Ken jy hom?” vra Wilma vir Julia.
“Nee.”
“Dan help dit nie ek vertel jou nie.” Wilma skud haar kop en vee oor haar oë. “Haai, ek moet ry, my ma-hulle sal wonder waar ek is. Baie dankie vir die tee.”
“Dit was ’n plesier.”
Julia bly sit en kyk hoe André Wilma na haar perd vergesel, hoe hy sy hand hou om haar op te help, hoe hy bly staan totdat sy in die pad af verdwyn, en sy verwonder haar weer oor die heftigheid van haar gevoel.
“Het julle twee lekker gekuier?” vra André toe hy kom sit om ’n tweede koppie tee te drink.
“Ja dankie.”
“Hou jy nou meer van haar?”
“O ja,” jok sy sonder om ’n oog te knip. Na die braaivleis, toe sy so ongevraag haar opinie van Wilma gegee het, is sy baie versigtig. In die eerste plek het sy nie die reg nie – sy wat Julia is, is ’n tydelike reisgenoot op André se pad; wanneer sy weg is, moet hy met sy lewe voortgaan. Waarom sy so teenoor Wilma reageer, verstaan sy ook nie. Sy is en was nog nooit besitlik nie; dis ’n oerimpuls wat doodgedruk moet word.
André kyk haar ondersoekend aan, maar sy hou haar gesig uitdrukkingloos.
“Is dit moeilik om perd te ry?” vra sy.
“Nee, ek dink nie so nie. Sou jy wou leer?”
Sy probeer ongeërg lyk. “Ja.”
“Dan kan jy saam met Wilma ry,” sê hy en staan op. “Sy is ’n baie geesdriftige ruiter.” Hy kyk oor sy skouer na haar, sy gesig sonder uitdrukking. “Ons kan vanmiddag gaan ry. Ek sal die perde laat opsaal. Dankie vir die tee.”
Sy dra die skinkbord kombuis toe, haar gedagtes in ’n warboel.
Toe hy later die middag na haar roep, is sy aangetrek en reg. As sy kan perdry wanneer Sandra kom, sal dit lekker wees. Dit sal Sandra wys hoe goed sy al aangepas het op die plaas. As sy egter gedink het een middag se ry gaan haar in ’n kampioen verander, het sy dit mis. Teen die tyd dat sy net voor aandete in die bad klim, voel dit asof elke been in haar lyf losgeskud is en elke spier verrek is.
“Jy het ’n slag daarmee,” komplimenteer André haar toe hulle aansit om te eet. “Jy gaan vinnig leer en wanneer jy eers bedrewe is, kry ons vir jou ’n beter perd.”
“Ek voel nie bedrewe nie,” kla sy. “Ek voel asof ek deur die hamermeule gestoot is.”
Haar opinie van Wilma het ook noodgedwonge verander. Enigeen wat so moeiteloos op ’n perd kan galop, moet bewonder word.
Sy hou egter vol, hoe seer haar lyf ook al is. Elke middag klim sy op die perd en leer iets by. Haar beker loop oor toe hulle twee weke later, die middag voordat Sandra kom, gaan ry en vir Wilma teëkom.
“Nou toe nou!” sê Wilma en sy hou haar perd in. “Ek het gewonder wie dit is wat saam met André ry toe ek julle in die verte sien.”
“Sy’s ’n goeie student,” sê André lojaal. “Sy leer vinnig.”
“Ek kan dit sien,” sê Wilma.
Julia kan nie besluit of Wilma regtig beïndruk is nie en sy gee ook nie om nie. Hulle gesels oor kleinighede, groet en ry verder.
Julia is so in haar skik dat sy vergeet wat André haar geleer het. So hooghartig ry sy die werf binne, die teuels te slap in haar hande, haar gedagte by haar triomf en nie by die perd nie, dat sy onkant betrap word toe die perd vir die blasende eende skrik wat altyd dié tyd van die aand op die werf rondwaggel. Die perd ruk eenkant toe en sy val af, rollend in die stof.
“Julia!” roep André, en hy gly van sy perd af. “Het jy seergekry?”
“Nee,” sê sy suur, staan op en stof haar af.
Hy staan na haar en kyk, ’n geamuseerde uitdrukking op sy gesig. “’n Mens moet ten minste een keer afval voordat jy jouself ’n ruiter kan noem,” sê hy.
Sy vat haar perd se teuels vas en lei hom na die skuur om af te saal. Toe gaan bad sy, haar eer gekrenk, al weet sy sy kan net haarself en haar valse gevoel van selfvertroue daarvoor blameer. Sy is baie bly dit het op die werf gebeur en nie voor Wilma nie.
Na aandete sit hulle en televisie kyk toe die telefoon lui. Sy tel die gehoorstuk op, haar gedagtes by die nuusleser op die skerm.
“Julia Malan,” sê sy soos sy nou al gewoond is om te sê. Dan verander haar gesigsuitdrukking. Sy hou die gehoorstuk ’n ent van haar af, staar daarna asof dit ’n slang is en bring dit weer nader aan haar oor sonder om ’n woord te sê.
André, wat haar skerp dophou, draai die televisie sagter en kyk haar vraend aan toe sy die gehoorstuk neergooi sonder om te praat. Onder haar sonbrand is sy wit om die mond.
“Wie was dit?” vra hy.
Sy haal hygend asem, loop terug na haar stoel en gaan sit opgekrul daarin, haar arms om haar opgetrekte bene. Voordat sy iets kan sê, lui die telefoon weer.
“Moenie antwoord nie!” sê sy.
“Julia,” vra hy redelik, “wie was dit?” Hy staan op, tel die gehoorstuk weer op en sê koel: “André Malan hier.” Hy kyk na Julia. “Nee, sy is nie op die oomblik beskikbaar nie.” Hy luister nog ’n ruk. “Haar man, waarom?” Dan sit hy die gehoorstuk neer. “Wie is Wilhelm?”
“Hoe
