ouers.”
’n Vreemde uitdrukking flits oor André se gesig. “Ek sal probeer,” sê hy.
Julia kyk hom simpatiek aan. Hierdie probleem het sy nie voorsien nie.
Toe sy die volgende oggend ligdag wakker word en net weer wil omdraai om nog ’n bietjie te slaap, staar sy ’n ernstiger probleem in die gesig. Haar ma het die gewoonte om vroeg soggens tee te maak, dit vir Julia te bring en dan by haar op die bed sit terwyl sy drink. Hulle intiemste gesprekke vind gedurende hierdie oggendkuiertjie plaas. Haar ouers gaan nooit aparte slaapkamers vir ’n jonggetroude paartjie aanvaar nie. Sy dink nie verder nie, maar spring uit die bed uit, gryp haar kamerjas en hardloop langsaan na André se kamer toe. Sy weet hy staan baie vroeg soggens op, doen sy oggendrondtes en kom dan weer huis toe vir ontbyt. Sy hoop net hy is al uit, want sy kan haar ma in die kombuis hoor neurie en koppies hoor klink.
Sy klop nie eers nie, maar ruk net die deur oop. Sy is bly om te sien André is al op. Sy gooi haar kamerjas op die vloer neer en kruip in sy groot bed in. Sy kan water hoor loop, maar sy kan haar nie nou daaroor kwel nie; sy is te besig om die komberse aan die ongebruikte kant los te woel en die kussings onder haar kop in te druk.
’n Oomblik later maak hy die badkamerdeur oop en kom te voorskyn. Gelukkig het hy ’n handdoek om sy onderlyf gedraai, maar hy bly verstom in die deur staan en kyk na haar.
“Moet niks sê nie,” fluister sy dringend. “My ma is al besig om tee te maak en sy gaan enige oomblik hier inkom. Sy doen dit al haar lewe lank en sy gaan geen storie glo van ons wat aparte slaapkamers verkies nie. Sy sal weet dis bog. Ek het altyd gesê die enigste rede waarom ek sal trou, sal wees sodat ek in die winter agter my man se warm rug kan slaap en nie langer met koue voete hoef te lê nie.”
Hy staar nog steeds na haar, sy hare nat oor sy voorkop. “Inderdaad,” sê hy dan. “Moet ek langs jou kom inkruip?”
“Nee,” sê sy verontwaardig. “Jy kan maar aantrek, sy weet mos ’n boer staan vroeg op.”
Hy is nie so seker dáárvan nie, dink hy terwyl hy na haar staan en kyk. Sy dra die een of ander warm, sagte wit kledingstuk, haar wange gloei van die gejaag, haar hare hang los en deurmekaar om haar gesig. As hy elke oggend langs so ’n gesig moet wakker word, gaan plaastake nie baie hoog op sy lys van prioriteite wees nie.
Maar hy sê niks nie, haal net sy klere uit die kas en stap terug na die badkamer om aan te trek. Julia kruip dieper onder die komberse in omdat dit koud is en sy ten minste moet lyk asof sy pas wakker geword het en nog half aan die slaap is.
Oomblikke later is daar ’n ligte kloppie aan die deur en haar ma se stralende gesig verskyn om die deur, ’n gelaaide skinkbord in haar hande.
“Môre,” sê sy vrolik en sy sit die skinkbord op die tafeltjie neer.
“Môre, Mams,” sê Julia en stoot haar regop teen die kussings. “Dis darem nie nodig om in my eie huis vir my tee in die bed te bring nie.”
“Dis vir my lekker,” sê haar ma en kyk na die halfoop badkamerdeur. “Is André nog hier? Ek het vir hom ook ’n koppie gebring.”
“Hy trek net aan,” sê Julia bedees.
Sy kyk op toe André verskyn, nou warm aangetrek in ’n langbroek en trui, sy hare gekam. Hy het blykbaar tot verhaal gekom en besluit om saam te speel, want hy gaan sit gemaklik aan sy kant van die bed en kyk na Julia met klein lagduiweltjies in sy oë.
“Lekker geslaap, skat?” vra hy ernstig.
Sy skiet ’n waarskuwende blik na hom en vat die koppie tee wat haar ma aangee. “Ja, dankie.”
“Sy’s nie ’n baie flukse boervrou op ’n winteroggend nie,” sê hy vir haar ma. “Soos u kan sien.”
“Ag, dis dan nog nie eens behoorlik lig nie,” kom haar ma tot haar verdediging.
André vat ’n stuk beskuit. “En sy bak darem wonderlike beskuit.”
Haar ma, ook nog geklee in nagklere en warm japon, gaan sit in die enigste leunstoel en kyk stralend van die een na die ander. Sy drink ’n paar slukkies tee en raak skielik aangedaan; toe sy weer opkyk, blink haar oë.
“Kind,” sê sy vir André, “ek besef nou eers ek het nou twee kinders.” Sy sluk. “Ek wou altyd so graag ’n huis vol kinders gehad het, maar … dit was nie so bestem nie.” Sy knip haar oë en glimlag weer. “Nou het ek twee, ’n seun én ’n dogter.”
Julia voel soos ’n skurk en verander die onderwerp. “Slaap Pa nog?”
“Hy lees gister se koerant,” sê haar ma.
André drink sy tee klaar en staan op. “Ek gaan julle alleen los tot later. Baie dankie vir die tee.” Hy sit sy koppie neer en wil net wegstap, maar buk dan oor die bed. Julia, wat verwag dat hy haar op die voorkop sal soen, lig haar kop. ’n Oomblik lank kyk hy diep in haar oë, dan soen hy haar op die mond, hard en dringend. Sy snak na asem, maar hy het klaar weggedraai en is op pad na die deur. “Sien julle later,” sê hy en verdwyn.
Julia hou die koppie op die piering vas, want dit rinkel gevaarlik.
“Elke dag sê ek hiervoor dankie,” hoor sy haar ma se stem asof van ver af. “Dankie dat jy betyds weggekom het van daardie vent af en André gekry het. Julle is vir mekaar gemaak. Hoe kan ’n mens dit verhelp om vir hom lief te wees?”
Julia maak ’n stikgeluid en hou haar koppie uit vir nog tee.
Hoofstuk 10
Nadat André uit is, gesels Julia en haar ma nog ’n hele ruk lank.
“Jy kan darem vir jou ’n mooi spieëltafel hier indra,” sê haar ma nadat sy die kamer bekyk het.
“Ag,” sê Julia, “ek gebruik die kamer hier langsaan as ’n kleedkamer. My goed is alles daar. Ma weet hoeveel rommel ek het.”
Haar ma staan op. “Ek moet gaan aantrek en hoor of jou pa lus is vir nog tee.”
Julia bly nog ’n hele ruk lank lê. Sy vind dit ’n vreemde, maar nie onaangename sensasie nie om hier in André se bed te lê. Dit ruik na hom, na sy skeerseep, en impulsief druk sy haar kop in sy kussing voordat sy regop spring en haarself berispe. Sy maak die bed op, gaan dan langsaan toe en maak haar bed ook vinnig op voordat haar ma onraad merk.
Toe sy later kombuis toe gaan, voel sy onverklaarbaar opgewek terwyl sy die tafel dek en alles regkry vir ontbyt. Haar ouers kom in en kondig aan dat hulle ’n ent wil gaan stap voor ontbyt. Sy maan hulle om warm aan te trek omdat dit so vroeg soggens bitter koud is, en gaan voort met haar werk.
André kom in voordat hulle terug is en sy neem vir hom ’n koppie koffie waar hy in die stoepkamer agter sy lessenaar sit en gou ’n paar telefoonoproepe maak. Terwyl hy praat, staan sy voor die venster en uitkyk, ’n beker koffie in haar hand.
“Vertel my meer van jou begeerte om warm agter ’n man se rug te slaap,” sê hy meteens agter haar.
Sy bloos effens. “Ek is baie koulik,” sê sy ontwykend.
“Ek dog jy hou nie van mans nie en wou glad nie trou nie?”
Sy
