stel sy selfoonwekker vir 06:30 en onthou dat hy iets by die veearts moet kry vir die uitslag op die honde se pense. Hy blaas sy neus in die spierwit sakdoek wat deel was van die Kerspakkie, maak sy ore met ’n oorpluisie skoon, kyk na sy toonnaels wat aandag kort.
Hy ruik die stortseep uit die badkamer en hoor die gerusstellende gesuis van water. Ingrid stort lank, waaroor hy bly is. Hy oorweeg die boek op sy bedkassie, besluit daarteen. Staan op en stap kombuis toe, skink ’n glas melk en drink dit stadig.
Hy gaan staan voor die televisiekamer se skuifdeur en kyk uit oor die donker tuin. Will het ’n stukkie, ’n stukkie wat hy bo Soekie se makeover verkies. En sý vrou is dalk weer siek. Hy staar na sy weerkaatsing in die glasdeur. Die paar gryserige borshare, die bene wat nie meer soos vroeër lyk nie, die effense magie.
Hy hoor die badkamerdeur oopgaan, ruik iets soets vanuit die gang. Dis net ’n bors. Dis nie sy hele vrou nie.
Haar bedliggie is afgeskakel toe hy verbyloop badkamer toe. Sy slaap nog nie, hy weet. Hy borsel sy tande en gaan kruip onder die duvet in. Lê in die donker en dink met sy arms agter sy kop gevou.
“Jy is reg.” Hy steek sy hand na haar toe uit. “Dis nie jy nie … die bors, bedoel ek. Ek kan sonder ’n bors, maar ek kan nie sonder die res van jou nie.”
Sy vryf haar voet op en af teen sy kuit. Hy trek haar teen hom vas en streel oor haar borste terwyl hy aan Will en die stukkie dink.
Toe hulle liefde maak, fluister hy in haar oor: “Jy moet nêrens heen gaan nie. ’n Bors is nie ’n issue nie.”
* * *
Ingrid lê en luister na die mossies in die tuin. Die oggendlig skyn deur die oopgetrekte gordyne. Lewe. So eenvoudig soos dit, sê die voëltjies. Geen planne op die lange duur, leef net vir wat vandag gedoen moet word.
Op ’n manier het sy dit tog verwag, al het sy hard probeer om daarvan te vergeet. Ná die eerste knop en die toetse wat daarop gevolg het, het sy besluit om nie vir die lange duur te leef nie. Leef vir vandag en doen wat vandag gedoen moet word.
Sy én Adriaan. Hulle het saam gelag, tot begin fietsry en gesonder geëet. Net nou en dan oordaad in ’n goeie restaurant. Hulle was op ’n manier nader aan mekaar as voorheen.
En sy het besluit sy gaan nie elke aand haar borste onder die stort bevoel vir ’n voorbode nie. Het sy haar verbeel dat Adriaan ook anders aan haar borste begin vat het? Het hy ook onheil probeer naspeur?
Hy kom in met sy aktetas in die hand en sit haar beker koffie op die bedtafeltjie neer. “Ek moet waai.”
Toe hy oorbuig en haar soen, ruik sy die Aramis wat Magdi vir hom uit Londen gestuur het. By die deur draai hy om en kyk na haar, verdwyn dan gangaf. Sy luister hoe die Mercedes by die hek uitry.
In die badkamerspieël kyk sy lank na haar borste. Is dit regtig so dat ’n vrou nie haar borste is nie? Dis maar net are en weefsel en bloed. Jou hart en jou kop en wat jy is en wat jy voel oor mense en dinge sit tog nie dáár nie.
En dis nie te sê nie. Daar kan selfs ’n kleinkind in hulle toekoms wees. Sy en Adriaan kan nog baie reis, saam oud word. En sy weet sy’s meer as twee borste vir hom.
Sy trek aan en bel vir Soekie. “Sal jy kan wegloop vanmiddag? Ek het geselskap nodig.”
“Is iets fout?” vra Soekie.
“Nee, wat. Dis net … Ek het weer ’n knop in my bors.”
Dis stil aan die ander kant.
“Kom ons gaan eet vanmiddag iets by daai plek onder die bome,” sê sy vinnig. “As jy kan wegkom.”
“Ek sien twaalfuur ’n student, maar ek kom sodra ek klaar is. Is jy oukei?”
“Ja, wat.”
Sy groet en druk die foon dood, sit ’n oomblik deur die kamervenster en kyk. Bel vir Phoebie.
“Ek en Soekie gaan so eenuur iets eet, by die plek waar ons met jou verjaardag was. Kom jy saam?”
“Beslis. My ma kom kuier volgende week, ek het morele onderskraging nodig.”
Ingrid ry kantoor toe.
Sy groet vir Sandra wat voor die rekenaar doenig is, maak koffie, blaai deur haar dagboek. Tienuur moet sy die uitslae van die Uys-mense se kind met hulle bespreek. Sy sien op daarteen. Hoe vertel jy vir ouers wat met blink oë en vele verwagtinge voor jou sit dat hulle kind nie heeltemal universiteitsmateriaal is nie? Sy intelligensiekoëffisiënt is net nie ’n pasmaat vir die ambisieuse keuse wat hulle in gedagte het nie.
Dis onregverdig, dink sy soos vele kere tevore. Dié wat studies by ’n duur universiteit kan bekostig se telg het dikwels nie die vermoë nie. Dan kom sit hier kinders uit arm huise of die stad se townships en hulle het ongelooflike potensiaal, maar die ouers kan nie bekostig om hulle te laat studeer nie. Die groot gesukkel om vir hulle beurse te kry, en dan kan sy dit nie oor haar hart kry om vir hulle ’n rekening te stuur vir haar beroepsvoorligting nie.
Sy is nie ’n skerp sakevrou nie, sê Adriaan gereeld.
Maar sy weet ’n faktuur in die pos is lankal nie meer waaroor dit vir haar gaan nie. Sy lewer ’n bydrae, al is dit gering. Sy maak vensters oop vir mense wat dit andersins nie sou regkry nie. Universiteite kan net sóveel beurse toeken, en firmas is uitsoekerig. Gee die beurs vir die veilige belegging, die toppresteerders. En die banke soek sekerheid voor hulle ’n lening toestaan.
Dis haar missie om vir kinders met potensiaal geleenthede te skep. Daardie wat by kerslig in ’n township moet studeer, met vele sibbe saam in die tweevertrekhuis en moontlik fornikerende mense onder dieselfde dak. Daar ís nog firmas wat verby BEE-punte en -syfers kyk en op prestasie fokus.
Adriaan sê dikwels sy moet die werk los en by die huis op die bank gaan lê en die lewe geniet. Veral ná die eerste keer. Hulle het tog nie regtig die geld uit haar praktyk nodig nie.
Sy oorweeg dit soms, maar dan dink sy aan die grootoog-kinders wat met vele verwagtinge tóg op ’n wonderwerk hoop wanneer hulle in haar kantoor beland. En veral aan dié wat met geen verwagtinge nie voor haar kom sit. Die vele planne wat sy moet maak om vir hulle ’n lewe te help bedink, die dankbaarheid as sy dit regkry. Sy maak ’n verskil, sy weet, al is dit nie berge wat sy van die Kaap tot in Musina geskuif kry nie.
En sy dink ook aan Phoebie wat al jare lank langs die swembad lê en die verveling en gevoel van nutteloosheid wat sy dikwels op haar gesig sien – al sal Phoebie dit nie sommer erken nie. Jy kan ook net sóveel aardse besittings versamel en sóveel middagetes saam met vriendinne doen, weet Ingrid.
Sy antwoord e-posse en takel die lys firmas, baie van hulle onbekend, wat moontlik bereid sal wees om ’n kans te waag met ’n kind. Toe Sandra tien minute voor tien om die deur loer en sê die Uyse wag, trek sy Luan Uys se lêer met ’n sug nader.
Sy stap na die klein konferensievertrek langs haar kantoor. Wat sy deur die jare geleer het, is dat jy eerlik moet wees, al is dit hoe moeilik. As ’n kind nie op universiteit hoort nie, moet jy dit so diplomaties moontlik vir die ouers en die kind sê. En dan moet jy regstaan met alternatiewe. Die geld is beskikbaar en ’n kind se toekoms is op die spel.
Die Uyse is teleurgesteld, soos wat sy verwag het.
