die gerestoureerde huis waarin sy ’n paar vertrekke huur. Sy teug aan haar tee, vat ingedagte aan haar linkerbors. Weefsel en are en bloed wat dalk weer siek geword het.
Kort ná twaalf klim sy in haar motor en ry na die eetplek aan die buitewyke van Pretoria-Oos. Dit was glo jare gelede ’n plaasopstal, dié mooi ou huis met die laning bloekombome aan die regterkant. Hier, met voëls wat om jou kwetter, kan jy jou ’n wyle verbeel jy’s ver van die stad se gebeur, in ’n ander era selfs.
Sy sien Phoebie sit reeds by een van die tafeltjies met tafeldoeke in al die kleure van die reënboog. Sy parkeer onder ’n boom op die sypaadjie en waai vir haar.
“Julle dink seker ek’s altyd eerste hier omdat ek niks anders hét om te doen nie,” sê Phoebie sonder om te groet. Sy vee oor haar heupe. “Ek het gewig opgetel, nè? Ek is te bang om te weeg. Dit gaan my hart breek as ek opgetel het ná die hel van laas jaar.”
Ingrid glimlag. “Jy lyk mooi. En jy’s neuroties oor jou gewig. Jy is vyftig, jy gaan nóóit soos Twiggy lyk nie, altans, nie nou meer nie. Maak vrede daarmee en geniet die lewe. En Cassie is mal oor jou nes jy is.”
Phoebie wink die kelner nader. “Dis maklik vir jou om te praat. Jy is lank en jy was nog nooit vet nie. Ek’s ook nie so seker Cassie is mal oor my nie. My má kom kuier en dan is hy oor niks mal nie.”
Sy wink weer ongeduldig na die kelner. “Het julle light wyn?”
Hy knik en plaas ’n wynlys voor haar neer.
“Kom Soekie?” Phoebie blaai deur die wynlys.
“Bietjie later. Sy moet eers ’n student sien.” Ingrid kyk na die groep jonges wat op die stoep sit en kuier. Hulle lag vrolik. Die lewe is ’n liedjie met ’n baie mooi wysie en jy gaan vir altyd daarna luister.
Sy draai na Phoebie. “Jou ma was darem lanklaas hier. En sy word oud.”
Phoebie tel die spyskaart op. “Ek’s so gatvol vir ordentlike slaaitjies.”
“Eet iets lekkers. Kry krag vir jou ma. Jy kan Maandag weer begin dieet.”
“Jy’t nie ’n idee wat dit is om kort en rond te wees nie,” sug Phoebie. “Dis ’n lewenstryd. En al sê almal nou ook wát, niemand hou van ’n kort, dik vrou nie.”
“Wie gaan meer van jou hou as jy jou uithonger om soos Twiggy te lyk? Nie ons nie, en beslis ook nie Cassie nie. Of jy nou vet of maer is, ons hou van jou nes jy is.”
Phoebie maak die spyskaart toe en leun agteroor. “Jy weet nie waarvan jy praat nie. Om kort en rond te wees, lê geensins naby jou verwysingsraamwerk nie. Jy en Soekie is albei byna ses voet lank!” Sy snork vererg. “Jy wéét eenvoudig nie, suster, en ek gaan nie my asem mors om te verduidelik nie. Jy en Soekie verstaan niks.”
“Daar kom Soekie nou,” sê Ingrid verlig.
Sy hou hulle vriendin in die groen minirok dop. Dit lyk of Soekie in stadige aksie aangestap kom: die lang koperkleurige krulle, die sonbril op die kop ter versiering, die plooilose gesig (danksy die onlangse prosedure), die plat maag (verdere prosedure), die lang, bruingebrande bene. Aansienlik jonger as twee-en-vyftig, sou jy raai.
Soekie sak op die oop stoel neer, sit haar handsak en sonbril op die tafel en steek dadelik ’n sigaret aan. Sy draai na Ingrid. “En?”
“Wat sal ek sê?” Ingrid vroetel verleë aan die daisy in die blompotjie op die tafel. “Dis terug. Daar’s ’n knop, miskien voel ek twee, ek’s nie seker nie. Ek moet dokter toe gaan.”
Soekie se hand vou oor hare. “Ek weet nie wat om vir jou te sê nie.”
“Hoekom weet Soekie en ek nie?” vra Phoebie gebelg.
“Ek het dit eers gister ontdek.” Ingrid skuif die blompotjie eenkant toe. “Daar was nog nie eintlik tyd om vir iemand te sê nie.” Sy voel vir die eerste keer tranerig.
“Kom ons bestel.” Sy probeer glimlag, vee haar oë met haar handpalm af. “Dis fine. Adriaan sê ek is meer as net my borste. En dis nie te sê dis kwaadaardig nie.”
Die kelner daag op met die bottel wyn en skink vir hulle.
Ingrid probeer die bekommerde kyke ignoreer. Sy vat ’n sluk van haar wyn. “Oeg, dit proe ernstig na koeipiepie.” Sy draai na die kelner. “Bring vir ons twee glase rooiwyn ook, sommer julle huiswyn.”
Toe die kelner wegstap, beduie sy na die bottel wyn met minder kalorieë wat ewige slankheid beloof. “Moet jy jouself regtig so straf, Phoebie? En ons gaan nie nou verder oor my gesondheid praat en die bobbejaan agter die berg uitgrawe nie.”
Phoebie sluk vasberade aan haar wyn. “My ma kom volgende week kuier. Onbepaald, lyk dit my.”
Ingrid en Soekie kyk onderlangs na mekaar.
“Sy’t net ’n eenrigtingkaartjie bespreek.” Phoebie se stem styg. “Julle moet by ons kom eet terwyl sy daar is. Julle sal my deur dié marteling moet sien. Cassie noem haar die huisheks.” Sy vat nog ’n sluk wyn en trek ’n gesig. “Ja, dit ís koeipiepie.”
Ingrid giggel. “Ma’s is seker maar almal op ’n manier so. Hulle hoop seker dat ons beter as hulle sal doen.”
“Jóú ma is nie so nie,” sê Phoebie verontwaardig.
“Ek en my ma was ook nie juis vrolike bedmaatjies nie.” Soekie wink die kelner nader en bestel vir Phoebie ook ’n glas rooiwyn. “Dié gaan ons as takeaway vat, vir kookdoeleindes,” sê sy en beduie na die laekaloriewyn.
Hy glimlag net beleef en maak hom uit die voete.
“Maar ek mis my ma tog,” gaan Soekie voort. “As jy nog ’n ma het, glo jy iewers in jou agterkop dat iemand vir jou op die uitkyk is. Daar’s altyd daai laaste bastion as dit voel of niemand in die wêreld jou verstaan nie. Jou ma sal darem probeer, al maak sy net vir jou tee of bak ’n melktert.”
Phoebie snork. “Ek’s nie so seker mý ma is ’n bastion nie. Sy’s eerder die eerste een wat my uit die bed sal skop. Oë rollend na die dak, verdoemend, veroordelend. En die sug. Oor die teleurstellende wese met wie sy nou eenmaal opgeskeep sit, haar pokkeltjie-dogter. En nou het sy boonop ’n pokkeltjie-skoonseun ook.”
Ingrid lag. “Jy oordryf. Jou ma wil maar net die beste vir jou hê.”
“Maar ek hét die beste, en ek’s gelukkig met wat ek het! Dis wat ek nie kan kleinkry nie. Wat moet ek meer hê? Meer aardse goed as wat ek reeds het? ’n Man wat meer geld verdien? ’n Man wat meer vir my omgee as Cassie?” Sy sit haar wynglas hard neer. “En ek’s mos nou uiteindelik maer. Sy kan nie eers meer dáároor iets sê nie.”
Soekie knik. “Vir party mense is onvergenoegdheid ’n lewensinstelling. Ek verstaan net nie waarom jy jou so daaraan steur nie. Jou ma gaan tog nie verander nie. Leef daarby verby!”
“Dit maak my net so de donner in dat ek haar nog al die jare probeer beïndruk.” Phoebie vat verontwaardig ’n sluk wyn. “Ek voel nog altyd soos daai skaam, dik, ontoereikende dogtertjie wat ek destyds was. En wat ek waarskynlik steeds in haar oë is. ‘Phoebie, jy moet darem beter op skool vaar, jou pa is ’n dókter. Phoebie, ons moet ’n slag iets aan jou gewig doen. Phoebie, ons moet darem
