NB: Baie blomme. Bestel orgideë by oom Frank.
Sy maak die notaboek toe. Dis al waaraan sy nou kan dink.
Sy sit die leë bakkie in die wasbak in die kombuis neer en gaan hang Cassie se hemde wat die huishulp pas gestryk het in sy hangkas. Sy ruik aan die hemde. Sy ruik haar man. Skuif ’n paar hangers op die reling rond. Die klere sê iets oor hom en sy lewe. Niks uitspattig nie, maar duursaam. Duur, netjiese broeke wat almal korter gemaak moet word. Jy koop nie sommer vir Cassie ’n broek en daar gaan jy nie. Die kort bene, die ronde boude.
Sy gaan sit op die bed, tel ’n kussing op en streel daaroor. Sy onthou die mark in Turkye waar hulle dié gekoop het. Hoe Cassie verontwaardig met die winkelier oor die prys gestry het. Jy kan nie met Cassie oor pryse stry nie. Cassie kén pryse en prysmeganismes.
Het hulle ’n goeie lewe ten spyte van Paul? Ja, hulle het, besluit sy. Miskien júis oor Paul. En dis nie net omdat hulle ’n oordaad aardse goed het nie.
Dís dalk wat sy by haar ma geleer het, besef sy skielik. Om ’n goeie vrou vir jou man te wees, al is jy nie ambisieus nie en al lees jy nie Susan Sontag en Germaine Greer nie. Sy kan nie onthou dat haar ma ooit iets anders as ’n ma vir haar en Annemarie was nie. En ’n goeie vrou vir haar pa. Waarom is haar ambisie vir haar dogters dan so groot?
Mans is maklik, het haar ma dikwels gesê (sy en Annemarie het altyd oor dié preek gegiggel). Eintlik is mans heel eenvoudig, het haar ma geglo. Dis die ou hond-versus-kat-filosofie. Katte is slimmer en slinkser as honde en verwag meer van die lewe, maar honde is meer opreg. What you see is what you get, die hart is op die mou. Mans soek gereeld seks, hulle moet gereeld gevoed word (steak is altyd ’n wenner) en jy moet hulle op die hande dra. Laat hulle voel jy verstaan dat die wêreld onregverdig is teenoor hulle. Jy is onvoorwaardelik aan hulle kant, watter storm ook al daar buite woed.
Sy glimlag. Haar ma en pa was regtig gelukkig getroud, al kan sy nie onthou of haar ma haar huweliksfilosofie letterlik toegepas het nie. Wat ook al, dit het gewerk so lank as wat haar pa gelewe het.
Sy kan ook nie onthou of sý ooit bewustelik enige huweliksreël nagekom het nie. Sy en Cassie is ook gelukkig, maar sy het te min van hom. Hulle het eintlik te min van mekaar. Hy werk te hard. En as hy hulle mandjie brood vir die dag verdien het, land hy saans stokflou op die koningsgrootte bed in hulle mooi slaapkamer. Dan hou sy hom onderlangs dop terwyl hy deur The Economist blaai. Die groter wordende maag, veral sigbaar as hy op sy rug lê, die enkele hare wat soos gewoonlik regop staan, die effense frons terwyl hy oor die wêreldmarkte se ekonomiese vooruitsigte en sluimerende rampe lees.
Partymaal lê sy langs hom en lees ’n skindertydskrif oor wie deesdae met wie getroud is (daar is altyd iets oor die Kardashians, maar sy sal nooit teenoor Soekie en Ingrid erken dat sy na hulle werklikheidsprogram op TV kyk nie). Sy wil nie vir Cassie met háár dag pla nie. Wat is daar tog om te vertel? Die nuwe slaai wat sy by die delikatesse-winkel raakgeloop het? Kalorie-vriendelik boonop, verál kalorie-vriendelik.
Teen die tyd dat sy gebad en tande geborsel uit die badkamer kom, snork hy gewoonlik reeds. Dan staan sy met haar hand op die ligskakelaar en kyk na haar moeë man, die tydskrif eenkant op die bed, sy bedliggie nog aangeskakel. Hy raak maklik aan die slaap. Soos Paul toe hy nog ’n baba was en sy vir hom ’n storie gelees het, sommerso, soms in die middel van ’n sin.
Partymaal wil sy vir Cassie sê die mandjie brood hoef nie so te bult nie.
* * *
Soekie onthou dit presies: Dit was die sakdoek wat Will in die wasgoedmandjie gegooi het. Bo-op. So ongebruik, het sy nog gedink toe sy die wasgoed in die masjien laai. Steeds gevou, ’n bietjie soos puff pastry met ’n verrassing binne-in vir jou mense. Jy sou die spulletjie tussen die bedrieglike velletjies deeg nie kon raai nie. Dan kom dit gepof uit die oond om goudbruin ’n trotse plek aan tafel in te neem.
Sy het die wasmasjien se knoppie vir die eerste siklus gestel. Toe het sy haar Prozac gesluk – net een per dag, het dokter Jansen van Vuuren voorgeskryf. Effens ouskool, het haar vriendin Liesbet nog neus opgetrek oor dié pil. Toe drink sy maar ’n kalmeerpil ook vir die wis en die onwis.
En toe wonder sy of sy die Prozac op die regte tyd van die dag drink. Sy kan nie onthou wat op die voorskrif staan nie, dis dalk waarom dit nie werk nie. Miskien moet sy die apteek bel. Weer ’n draai by die dokter maak. Dalk is Liesbet reg, dalk moet sy iets meer eietyds probeer.
Sy het op die dubbelbed in hulle kamer gaan sit. Deur die venster het sy die bure se jasmyn geruik. Sy het Will in haar geestesoog bekyk. Die mooi kenbaardjie met die grys strepies. Die lang lyf, die grys oë wat selde iets verklap. Hoflike Will, die staatmaker wat altyd sy kant bring, by die huis en glo by die kantoor ook.
En sy het gewonder oor die sakdoek wat na rose ruik en die rooi vlekkie daarop.
Nee, nie Will nie.
Op haar selfoon het sy die restaurant om die hoek gebel en pasta bestel. Vir haar sommer iets met tamatie (sy het nooit meer lus vir kos nie, haar keel trek toe as die mannetjies die wit polistireenbakkies kom aflaai) en vir Will iets met seekos.
Sy het die gordyne toegetrek, van haar bra en tekkies ontslae geraak, die kussings op die bed gerangskik om haar rug gemaklik te stut. Met die afstandbeheer het sy die televisie aangeskakel, onbelangstellend deur die kanale geblaai, dit weer afgeskakel.
’n Klein rooi merkie wat na lipstiffie lyk, op ’n netjiese wit, roosgegeurde sakdoek, is nie noodwendig ’n aanklag van onbehoorlikheid nie.
Nee, nie Will nie.
* * *
Adriaan kan Cassie se figuur net-net deur die stoom in die sauna uitmaak. Hy versit op die harde sementbankie en neem ’n sluk uit sy waterbottel. “Waar’s Will?”
“Search me,” sê Cassie.
Dalk weet hulle al twee waar Will is, dink Adriaan. Maar hou jou neus uit sake wat nie joune is nie, soos Salomo of Bob Dylan gesê het.
Hy vee sy gesig met sy handdoek af en kyk na sy vriend wat toe-oë agteroor lê teen die warm muur. Cassie is eintlik tydloos. In die dertig jaar wat hy hom ken, lyk Cassie nog altyd soos Cassie. Kort en rond. En van kort gepraat, daai lontjie van hom kan vinnig vlam vat.
Tog het Cassie op ’n manier ook oud geword. Die eindelose saketransaksies hier en oorsee het hom plooie gegee. Hy onthou hoe onseker Cassie destyds was toe hy die sekuriteit van ’n vaste pos by die departement van finansies prysgegee het vir sy eie besigheid. Die naelskouery, die baie bier wat hulle gedrink het. Maar nou lê Cassie lepel met die sakewêreld hier en die wêreld oor. Selfvertroue het deur die jare van hom ’n reus gemaak. As dinge werk, word jy groter as jou vyf-voet-sewe.
Dalk het hy dit vanmiddag vir die eerste keer besef, dat Cassie oud word. Toe hy hom op die sypaadjie voor sy huis opgelaai het, sportsak in die hand, geselsend met die buurvrou oor die tuinmuur, het die moeë oë hom opgeval, die plooi op die voorkop. En dis dalk nie net die ding met Cassie en Phoebie se seun nie.
Die jare is iewers heen sonder dat hulle dit agtergekom het. Sou Will en Cassie hom ook só sien? Die magie en die dunner wordende bene, die hare wat nooit weer ’n bos sal wees nie. Adriaan word oud, sal hulle maklik kan fluister.
Cassie skuif regop. Toe hy praat, klink sy stem half spookagtig deur die stoom.
“Ek het geweet Paul sal nooit iets met ’n bal kan doen nie. Onhandig, sonder koördinasie. Dom hande, het sy oupa
