strek na die lang rubberpyp wat aan die kraan gekoppel is en spuit ’n straal koue water oor sy skouers. “Phoebie was eers afgehaal toe ons agterkom hy sal nie trou nie … omdat daar nie kleinkinders sou wees nie. ‘Wil jy regtig bootsies brei, Phoebie?’ het ek nog vir haar gevra. Ons het gelag. Dit sal nie vir ons ’n issue wees nie, het ons besluit. Ek onthou ons het nog op ’n gastehuis se stoep na die Weskus se kalm see gesit en kyk. Want sien, hy’s ons s’n. Net soos hy is.”
Hy klap met sy hand op sy bors en staan op. “Dit raak nou te warm.” Stap met kort treetjies tot by die deur. “Maar die pil-storie het my gevang,” sê hy oor sy skouer. “En nou sing hy glo in ’n nagklub in Johannesburg!” Hy klap die stoomkamer se deur verontwaardig toe.
Adriaan leun agteroor, maak sy oë toe. Hy onthou nog vir Paul toe dié op skool was. Groot bokkie-oë, ietwat verskrik oor die lewe. Wou nooit saam swem as die buurt se kinders in die swembad rondgeplas het nie. Met krieket op die agtergras het hy iewers heen verdwyn. Verontwaardigde Phoebie: Hy’s sensitief, los hom! Nie almal in hierdie lewe hoef krieket onder die knie te hê nie.
Hy dink aan Magdi in Engeland. Hulle gaan die einde van die jaar kuier. Hy verlang, al is hy nie lus vir die koue Engelse winter nie.
Hy staan lank onder die stort. Toe hy buite kom, sit Cassie op die muurtjie voor die gimnasium en wag. Hulle klim in die kar.
“Wat van ’n bier?” vra Adriaan.
Cassie antwoord nie.
“Ons het mos nou ’n paar kilo’s pak gegee? Toe, man, ek wil nie alleen drink nie.” Hy kyk na Cassie. “Die Dros en die gym sit langs mekaar, ahumm,” probeer hy singende.
Cassie staar deur die venster, diep plooi tussen die oë. “Nie vandag nie.”
Hy laai Cassie af, ry tot by die bakkery op die hoek en koop vars broodrolle. Hy bel vir Will. Die foon vra hoflik dat hy ’n boodskap los.
Hy bel vir Ingrid, kouende aan ’n broodrol. “Kom ons gaan eet iets. My vriende het my versaak.”
* * *
Soekie luister na die stort se gesuis agter die toe badkamerdeur waar Will die sorge van die dag wegspoel. Dit klink soos die perkussiemusiek op die CD wat Liesbet vir haar van New York af gebring het. Klanke en ritmes om die gemoed te kalmeer en die yin en die yang in gelid te bring, of so iets.
Liesbet weet soveel van die dinge onder die oppervlak van hierdie lewe, die gefluister en gesus van kragte, nie vir die blote oog of oor beskore nie. Beïndruk moet jy wees.
Sy blaas haar asem met ’n sug uit. Hopelik sal die reëlmatige gesuis in die badkamer sorg dat die yin en die yang in hierdie huis in gelid bly. Liesbet sal beïndruk wees dat sulke gevolgtrekkings nou al onder hierdie dak moontlik is.
In die ruim huis in Brooklyn waarin Soekie grootgeword het – naby die universiteit en net ’n klipgooi weg van ’n hand vol vooraanstaande skole, soos haar ma graag gesê het – was alles soort van in gelid. Haar pragmatiese ma sou waarskynlik ’n bo- of is dit nou onderwêreldse gesuis om die gemoed te kalmeer met ’n frons en geligte wenkbroue bejeën het.
Nie ons dam se eende nie, my kind. Moenie die bonatuurlike beproef nie, so ’n geheul kan net rampspoedige gevolge hê. Hoe vorder jou wiskundehuiswerk?
Sy glimlag as sy aan haar besige ma dink. Altyd aan die woel en doelgerig en gefokus op wat sy ook al aanpak. Altyd aan die voorberei, dalk vir ’n intieme onthaal in die ruim tuin vir professor sus en doktor so en hulle gades. Daar kan glads ’n pryswennende skrywer ook wees, kollegas van haar pa, uitgesoekte gaste. Die spyskaart noukeurig beplan, liggies subtiel versteek tussen die takke van die groot ou bome.
Partymaal mis sy haar ma wie se as op die duine van Swakopmund gestrooi is. Boereadel, het sy iewers gelees, en hoekom sy die term onmiddellik met haar ma en pa in verband gebring het, kan sy nie meer onthou nie. Pilare van die samelewing, só het sy nog altyd oor haar suksesvolle ouers gedink. Nooit daaraan getwyfel nie, ten spyte van die onrustige gevoel dat “boereadel” dalk met ’n lag in die mou bedoel word.
Sy kyk na die selfoon op die bedkassie wat saam met Will se beursie, sonbril en ’n ongebruikte sakdoek in ’n stillewe onder die bedlampie met die rottangskerm gerangskik is. Dis selfs ’n bietjie hipnotiserend, die gesuis vanuit die badkamer. Sy steek haar hand uit en tel die foon op. Staar ingedagte na die donker skerm.
Sy sit die foon terug op die bedtafeltjie. Trek die gordyne dig. Draai om en stap televisiekamer toe, waar sy die leeslamp in die hoek aanskakel. Sy sit Hummel se derde klavierkonsert in die CD-speler. Gaan sit agteroor in die leerstoel, rangskik ’n kussing agter haar kop, sit haar voete op die koffietafel, plaas die oorfone in posisie.
Sy ontspan toe die eerste note begin. Gerusstellend, soos sy vermoed panna cotta vir Phoebie moet wees, en vir Ingrid waarskynlik die gedagte dat haar man haar vir ewig sal bemin, borsloos ofte nie.
Will droog nou af, sy ken die ritueel. Hy sal verfris uit die stomende badkamer kom, lekker ruik van die seep en reukweerder wat sy vir hom koop, na die keuse van háár neus. Haar mooi, stil man met die lang, sterk bene en die ferm boude, jeugdig selfs op sy jare. Hy sal ’n kortbroek aantrek, ’n vars T-hemp oor sy kop wikkel, sy dik hare borsel.
Dan sal hy vir hulle gaan drankies skink, hare op die tafeltjie langs haar neersit en beduie sy moet die oorfone afhaal. Vra of hy iets te ete moet maak en of sy reeds iets beplan het. Bedagsaam, haar mooie, lang, ordentlike man.
Sy dink aan die selfoon op die bedtafeltjie in die slaapkamer. Hoe weet jy of jy ’n goeie vrou vir jou man is?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
