jy moet dat. Niks wat ek gedoen het, was ooit naastenby goed genoeg vir haar nie!”
Die kelner kom neem hulle bestelling.
“Ek het nou klaar gekla,” sê Phoebie toe hy wegstap. “Maar ek móés by iemand kla. En ek weet julle sal vergewe en verstaan.”
Tot Ingrid se verligting praat hulle die res van die middag oor gewone goed: die kinders en die mans en die handwerkmark wat glo iewers op ’n landgoed buite die stad aangebied gaan word. Sy vertel van haar gesukkel met die slim én dom kinders en Soekie wei uit oor die menigte studente wat hulle net eenvoudig nie meer sinvol by Unisa kan akkommodeer nie.
Die aand toe sy in Adriaan se arms in die bed lê, mymer sy: “Ons het betekenisvolle mense in ons lewe. Borste is nie ’n issue nie.”
Hy soen haar op die voorkop en draai om. Sy hoor hy slaap dadelik vas.
Sy staan op, loop studeerkamer toe en skakel die rekenaar aan. Skryf vir haar dogter in die vreemde ’n brief.
Als wel hier. Dit lyk asof dit goed gaan by Pa se praktyk. Dit kerm en kla soos gewoonlik oor die neurotiese pasiënte, maar hy sê ons gaan Kersfees Londen toe. Yeh! Maak jou reg vir die familie-inval en slag wat daar te slagte is. Ons bring Tannie Balls en wat jou hart ook al begeer.
Ek wil weer ’n slag in ’n oop rooi bus ry en kyk na al die mooie plekke in daai mooie stad, al is dit met ’n sambreel oor my kop vir die reën en die sneeu en wat die weerman ook al kan bedink. Al mis ons jou soos in vir altyd en altyd, is ek tog op ’n manier bly jy is veilig daar anderkant. Van kleins af het jy vir my ’n bietjie na ’n English rose gelyk met daai blosende wangetjies en witte vel.
Hoop julle is nou meer tuis as toe ons laas daar was. Volgens navorsing vat dit ’n lang tyd om wortels suksesvol te verplant. Moenie haastig wees nie.
Soekie het mos laas jaar ’n verwoestende makeover gehad (met haar ma se erfgeld, ek dink ek het jou al vertel). Sy lyk nou effens soos ’n ouerige model met haar lang lyf, die plat maag en die mooi bene. Ek stuur vir jou ’n foto, maar onthou, dis ’n geheim waar die new look vandaan kom. Sy was nog altyd ’n mooi vrou, nè? Sy en Will was laas jaar in Kroasië met wat oor was van die erfgeld. Ons hoop maar dit was ’n second honeymoon.
Onthou jy daai oulike plastiekstoeltjies en -tafeltjie wat Soekie iewers op laerskool vir jou gegee het vir jou verjaarsdag? Waarheen het dit tog verdwyn?
Pa slaap. Alle liefde van ons albei. Sal volgende week skype.
Sê groete vir Rodney.
Ma
Sy stuur die boodskap en gaan maak tee in die donker kombuis. Die straatlig aan die agterkant van die huis verlig dit genoeg sodat sy nie die lig hoef aan te skakel nie.
In die weerkaatsing in die kombuisvenster kyk sy na haar borste deur die dun nagrok.
* * *
Will draai by die Blue Crane-restaurant se parkeerterrein in en skakel die SUV af. Hy kyk in die kar se truspieëltjie. Dan heen en weer, bedag op elke beweging. Die motorwag staan nader en hy knik vir die man.
Hy steek ’n sigaret aan. Sit agteroor en blaas die rook by die oop venster uit. Hy dink aan Soekie wat vandag ’n lesing by ’n groot firma gee. Selfsugtige statistiek en die gesmag na die ware Jakob, of so iets. Iets oor mense se subjektiewe vertolking van statistiek en hoe hulle dit pasklaar maak vir selfsugtige doeleindes en eie gewin.
Hy dink dis wat sy gesê het. Hy voel skuldig omdat hy nie regtig geluister het nie. Hy voel skuldig omdat hy nou hier sit. Hy voel skuldig oor wat hy geword het. Opgewonde soos ’n seuntjie oor ’n avontuur. Sy is byna dertig jaar jonger as hy. Is dit op die ou end net dit? Opgewonde skuldgevoelens en ’n jeugdige gebeur in die broek?
Sy is laat. Hy vind dit aantreklik, dié jeugdige wanorde en die gesukkel om tyd en sperdatums belangrik te ag. Hy slaan gereeld namens haar vure hieroor dood by die kantoor.
Die wit Golfie ry by die parkeerterrein in en stop eenkant onder ’n boom. Sy klim uit. Sluit die kar en stap kop onderstebo, hande in die swart baadjie se sakke, met vinnige treetjies na die restaurant. Kyk nie rond nie. Die kort, donker hare staan in verskillende rigtings.
Hy glimlag oor die effense voortvarendheid en die erns wat nie hoort by iemand van haar ouderdom nie. Sý glimlag min. Miskien nou en dan, met spesiale geleenthede.
Hy rook tydsaam klaar. Klim uit en sluit die SUV, knik in die rigting van die motorwag.
By die restaurant se deur groet hy die kelner hoflik en beduie hy ken die pad. Hy klim geruisloos die paar trappies na die boonste dek en sien haar by die tafeltjie in die hoek sit. Turend by die venster uit, hande steeds in die baadjiesakke.
Hy vou sy hande om haar skraal skouers en soen haar op die voorkop. Sy kyk vinnig op, kyk dan vinnig weg. Sê niks.
Hy gaan sit oorkant haar en vat haar hande. Sy praat steeds nie, hou hom met die ernstige oë dop.
“Dis fine,” sê hy. “Jy moet relax. Daar’s mooi eendjies van alle soorte en kleure hier onder op die dam. Kom ek gaan wys jou.”
Sy huiwer, staan tog op toe hy opstaan.
Hulle stap die nou trappies af en loop tot op die verste punt van die houtdek langs die dam. Weerskante sit mense by tafeltjies en gesels oor borde kos, koppe intiem vooroor gebuig. Hy sien sy loer onderlangs heen en weer. Onrustig.
Hulle gaan staan buite sig om na die stil water te staar. “Kyk die babatjies!” sê sy skielik opgewonde. Sy beduie na die ma en die string eendjies wat verby hulle swem. Hy kyk nie daarna nie, hy kyk na háár.
“Kom ons gaan eet.” Hy sit sy arm om haar lyf.
Sy draai gehoorsaam om en hulle klim weer die trappies op na die dek waar daar nie ander mense is nie. Hulle bestel kos en eet in stilte. Hy wonder weer: Wat ís dit nou eintlik? Sy kon sy dogter gewees het.
Ná ’n glas wyn begin sy praatjies maak, en ná die tweede is daar selfs ’n glimlag. Hy kyk in verwondering na haar. Sy vertel van vriende en ervarings ver buite sy verwysingswêreld. Vra later die kelner om haar orige kos te verpak sodat sy dit huis toe kan neem.
Terwyl hulle weer die smal trappies na onder klim, gaan staan sy halfpad. Draai na hom en lê haar kop vir ’n oomblik op sy bors. Buite stap sy kop onderstebo na die Golfie, klim in en vertrek sonder om terug te kyk.
Hy haal ’n muntstuk uit sy beursie vir die gemoedelike motorwag. Volg die Golfie deur Groenkloof tot ’n blok of drie oos van die Menlyn-sentrum. Hy stop voor die swart hekke van die netjiese woonstelblok in Garsfontein.
Sy hou die afstandbeheer deur die Golfie se venster om vir hom oop te maak en hy parkeer op ’n besoekersparkeerplek. Toe hy uitklim, staan die Golfie reeds en afkoel op haar parkeerplek, B7, gemerk met outydse wit stensilletters.
Hy stap tydsaam na eenheid B7.
* * *
Om die pyn te verlig – dis wat Adriaan gewoonlik vir mense sê as hulle vra wat hy van sy werk geniet. En hy bedoel dit, al het dit die soort ding geword wat outomaties by sy mond uitpeul. Iets waaraan hy jare al nie meer dink nie, dit kom net uit. Soos wanneer jy vir iemand vra: “Hoe gaan dit?” Daar kleef nie meer betekenis aan die woorde nie.
