Maar met die verposing in die kantoor verbreek, besluit Pamina dis tyd vir haar om ’n move te maak. Sy sien die fyn rooi haartjies om René se voorkop is klam, haar oë is gesper en haar klaphand hang nog in die lug. Sy lyk soos iemand wat besig was om die robotdans te doen, maar toe vreeslik groot geskrik het vir iets en in ’n soutpilaar verander het. Die kommin suburban version van Lot se vrou.
Pamina gryp haar handsak onder die lessenaar uit. Sy wag nie vir die “Jy het vyf minute om jou goed bymekaar te maak” nie. Wat moet sy saam met haar vat? ’n Kramdrukker? Haar oë gly oor haar lessenaar en dan gryp sy die halfvrek delicious monster langs haar rekenaar – net om darem iéts te vat.
Met die potplant onder haar arm vasgeklem, skuif sy verby René wat uit haar soutpilaar-posisie geruk word en kopskuddend ’n sagte woord wat klink soos “bitch” uiter. Dan drafstap Pamina tussen die Foschini-duo deur, verby die walm van Chanel Chance, tot in die hyser. Toe die deure toegaan, druk sy herhaaldelik die knoppie wat verhoed dat dit weer kan oopgaan. Sy skrik toe sy in die spieël sien hoe bleek haar gesig teen haar donker bob is. Haar groenblou oë lyk soos pierings en sy voel hoe haar hele lyf bewe, asof sy kouekoors het.
Sy bereik die ingangsportaal en swipe in rekordtyd haar personeelkaart om verby sekuriteit te kom, oortuig dat iemand haar nou enige tyd gaan inhaal en terugroep, maar toe sy deur die groot glas-swaaideure is, is daar niemand agter haar nie.
Pamina trek die buitelug diep in haar longe – nou wel met ’n klankie van uitlaatgasse, maar tog anders as die kantoor se droë lugverkoeler-lug – en voel die somerson op haar gesig. Is dit hoe ’n ontsnapte gevangene voel? Verlig om buite te wees, maar elke oomblik oortuig dat ’n agtervolger gaan halt roep?
Rats beweeg sy om die gebou se hoek na waar haar poeierblou Opel Kadett geparkeer staan. Sy ruk die deur oop, gooi haar handsak op die vloer voor die passasiersitplek neer en sit die pot met die halfdooie delicious monster op die sitplek, kyk bekommerd na die los grond in die groterige pot en maak dit dan met die sitplekgordel teen die rugkant vas. Eers toe sy die deur toeklap en in stilte agter die stuur sit, sink die gebeure van die afgelope paar minute werklik by haar in. “Fok,” prewel sy. “Fok, fok, fokkity fok,” kom Jack Parow se liriek by haar op. Sy klem die stuurwiel vas en laat sak haar kop daarteen met die verwagting dat die toeter sal afgaan, soos wanneer mense in flieks hulle koppe moedeloos teen stuurwiele laat sak. Maar dis stil. So swaar soos haar gemoed tans is, is dit nie swaar genoeg om ’n effek te hê op haar skedonk se ou gefokte toeter nie. Sy lig haar kop en druk haar handpalm so hard soos sy kan teen die middel van die stuurwiel. ’n Lang, luide retro-toet ontsnap uit haar kar se bakwerk. Sy wens dat die toeter ’n undo-knoppie was wat die hele dag kon uitwis sodat dit van voor af kan begin.
Pamina kyk op. ’n Sekuriteitswag met ’n neongeel onderbaadjie spring uit ’n Wendy-huisie by die parkeerterrein se boom. Hy stap nader met sy hande aan weerskante van sy sye gelig in ’n gebaar wat vra: Wassit? Maar iets in haar gesig en houding moet spreek van neerlaag, want hy draai om en stap terug na die Wendy-hokkie. Hy het seker maar al dikwels dieselfde tipe wanhoop hier rond gesien.
Sy leun terug in die sitplek en staar uit oor die parkeerterrein, blink van son teen die ruite van karre wat wag dat hulle base uit die soutmyne moet terugkeer vir die lang rit huis toe, aandete, TV, slaap, en dan weer terug hierheen. Is sy haar werk kwyt? Duh. Gaan sy ooit weer vir hierdie maatskappy of selfs in hierdie bedryf kan werk? Sy twyfel. Die storie gaan soos ’n veldbrand versprei.
Sy moes dit seker sien kom het. Sy is al lankal gatvol vir hoe kak René haar altyd oor haarself en haar werk laat voel, werk waarvan sy nie eens hou nie. Nou het sy uiteindelik gecrack. O hel, dink sy, is sy skuldig aan crimen injuria? Die gedagte stuur koue rillings by haar rugstring af.
Pamina draai die sleutel in die skakelaar en die CD in die speler trek kliphard los met Francois van Coke en Karen Zoid se “Toe vind ek jou”. Sy druk die mute-knoppie. Nie die regte klankbaan vir haar gemoed nie. Hopeloos te mooi. Stilte, dis wat sy nou nodig het.
Vanoggend het sy die liedjie op pad werk toe op repeat geluister: “Daar was monsters in die donker, toe vind ek jou.” Sy het heeltyd probeer uitpluis of dit is hoe sy oor Etienne voel. Sy wil so graag só voel, maar haar gevoelens oor hom is deesdae troebel. Miskien het sy sidetracked geraak met dié dat sy so ongelukkig was in haar werk, maar iewers het hulle ná twee jaar saam verby mekaar begin leef. Wanneer laas het hulle seks gehad? Sy kan nie eens onthou nie.
Nou het sy hom nodiger as ooit. Dis donker en dit voel asof daar monsters oral om haar is wat dreig om haar te versmoor.
Terwyl AJ sy woorde weeg, neem Wolf lang trekke van sy sigaret en kyk uit oor die agterplaas van sy luukse nuwe woning. Langs die patio is daar ’n infinity pool waar jy kan afkyk op die tuin vol inheemse plante: proteas, heide, speldekussings en strelitzias. Die huis sit op ’n hoogte en die welige tuin skep die indruk dat dit reg aan die soom van Tafelberg geheg is, wat van hier af lyk of dit uittroon oor die stad soos ’n kwaai, breëbors bouncer uit graniet gegiet.
Hy het hierdie huis vir hom en Daniella gekoop om in te kom woon ná die troue. Voor sy geestesoog het hy al gesien hoe sy laaities eendag tussen die struike wegkruipertjie speel – hy was gereed om sy partytjiedae agter te laat en reg vir die volgende stappe in die lewe: commit, kinders kry.
Maar nou voel dit vir hom asof die groot tuin en majestueuse huis hom koggel. Asof Tafelberg op hom neersien hier waar hy wakker geword het op ’n dekstoel in gisteraand se klere, babelas en pateties, terwyl die huis agter hom nog so te sê dolleeg staan. Geen laaities, geen Daniella.
AJ verbreek sy gedagtegang: “Bra, ek dink jy kort ’n serious break.” Wolf begin sy kop skud, maar sy manager gee hom nie ’n kans om te antwoord nie. “Ons moes die mense refund wat kaartjies vir gisteraand se show gekoop het. En bo-op dit nog betaal vir al die skade aan die backstage. Ons loop verliese, en die promoters is nou weary om jou te book. Stories loop deesdae soos dít.” Hy klap sy vingers. “Sit een voet verkeerd en social media fok uit daarmee.”
“Tell me about it,” sug Wolf, en dink weer aan Daniella. Ná wat gebeur het, log hy nie meer op sy Facebook of Twitter accounts in nie.
Weer ruk AJ se stem hom terug na die werklikheid: “Ek het al jou shows vir die res van die seisoen gecancel.”
“Wat?” Wolf druk sy sigaret woedend in die asbakkie dood en spring op uit die dekstoel sodat hy bo die skrale AJ uittroon. “Wie gee vir jou die reg? Jy moes dit eers met my bespreek het!”
“Wanneer?” antwoord die ander man koel en kyk op na hom. “Tussen watter binges die afgelope twee weke was daar ’n tyd dat jy nugter genoeg was vir ons om hieroor te chat? In elk geval, jy is oormoeg en irrasioneel. Jy kort rus.”
Wolf bal sy vuiste, draai dan weg en gaan staan en kyk uit oor die swembad en tuin. Sien nie veel raak nie. Hy behoort AJ te lyf te gaan, maar iets keer hom. Die afgelope tyd het al sy sogenaamde vriende hom ná die ding met Daniella supposedly ondersteun deur saam met hom gesuip te raak, hom strip clubs toe te vat en hom vet lyne coke aan te bied. Maar waar is hulle die volgende oggend? Dit was waarskynlik AJ wat hom gisteraand veilig tuis besorg het, en wat nou werklik worried klink.
Wolf draai om en sien sy manager se raadop houding waar hy steeds dwars op die dekstoel sit, oë op die grond en elmboë op die knieë. Sy lang baard en poniestert laat hom ouer lyk as wat hy is, en met sy cargo-kortbroek, ou Converse sneakers en geruite kraaghemp, kom sy look reg uit die 1990’s se rock ’n’ roll scene. Goeie ou AJ wat al van die begin van sy loopbaan in hom glo en hom ondersteun. Eers as roadie amps en kitare agter hom aangedra na shitty kroeë, die entry fees by die deur hanteer, T-hemde en CD’s aan
