iewers aan die begin van die gefuif eenkant toe gestaan het – in ’n toilethokkie – en vir Etienne wou bel. Dankie tog sy het nie.
’n Tydskrifmooi paartjie met ’n hond kom aangedraf – hulle lyk so vars soos mense in ’n Nike-advertensie. Sy sien die oordeel in hulle oë; Pamina weet die swart rokkie wat sy al van gisteroggend af aanhet, is gekreukel, haar grimering is gesmeer en haar hare is deurmekaar, en sy loop skreefoë teen die skerp lig. Instinktief gryp sy die pante van haar rokkie, bang dat dit gaan opwaai en wys sy het nie ’n panty aan nie.
Toe die drawwers langs haar verbykom, hoor sy die meisie: “Is dit nie daai girl van die video nie?”
Ja, dink Pamina terwyl sy afdraand in Seepunt se rigting stap. Ek lyk seker soos die een of ander skank in ’n Snotkop-musiekvideo. Fok julle met julle perfekte lewens en mooi hond en judgemental vars gesigte. You have no idea.
Soos sy verder stap, kyk sy tevergeefs tussen die fancy woonstelblokke rond vir ’n buitekraan waar sy nog water kan drink.
Het sy en Fred gisteraand seks gehad? Nee, sy is seker hulle het net ’n bietjie rof gevry. Of het hulle tóg …? Sy was nog nooit een vir one-night stands nie en die feit dat sy enigsins moet wonder wat presies gebeur het, laat haar ontsettend kak voel. Nee, sy sou dit nie so maklik opgee nie, oortuig sy haarself dan weer, dit was net ’n vry.
In Seepunt se hoofstraat sien sy ’n minibus-taxi voor die Spar. “Cape Town!” skree die taxi-joggie. En dan weer: “Cape Town!”
Met een hand wat haar rokkie plathou en die ander swaaiend in die lug, draf sy na hom toe.
Twee taxi’s later en met ’n migraine van die polsende gqom-liedjies – die taxi-joggie het haar begeesterd meegedeel dis Distruction Boyz – bereik sy Kloofstraat en ontsnap strompelend die taxi se subwoofer en bedompige hitte by die busstop voor die Checkers. Skuins voor haar is die beeld van Van Hunks wat ewe onskuldig in die oggendson as ’n nare herinnering aan gisteraand op die hoek van Kloof en Upper Union uittroon.
Sy verstel haar handsakband en met moeite stap sy die stukkie opdraande in Upper Union uit, toe sy glasstukke op die teer sien blink. Die laaste ent tot by haar kar draf sy.
Gebreekte agterruit. In ongeloof laat gly sy haar handsak van haar skouer af. Wydsbeen, kaalkoek, met wankelende knieë lig sy haar gebalde vuiste na bo en skree ten hemele: “Fo-o-o-o-o-k!”
Voëls vlieg uit die akkerboom waaronder haar kar geparkeer staan. ’n Car guard ontwaak waar hy oorkant die pad arms gevou teen ’n hek sit en slaap het en kyk verward na haar. Met haar skouers gelig en palms na bo vra sy: “What the fuck, dude?”
Hy antwoord nie, sluit net weer sy oë.
Alles is gesteel. Alles. Die speakers wat bo die kattebak gemonteer was, haar tas en sakke met al haar klere in, haar radio/CD-speler, selfs die voetmatjies voor die sitplekke. Net die delicious monster is nog daar. Vasgegordel op die passasiersitplek soos ’n soet dog teleurgestelde kind wat die hele traumatiese nag gesit en wag het vir sy losbol-ma om terug te keer.
Eers toe die blou Opel op die snelweg afdraai, met die oggendlug wat raserig by die gebreekte agterruit inwaai, besef Pamina sy het geen idee waarheen sy op pad is nie.
Sy ry verby die afdraaie na Woodstock en Milnerton, verby Paardeneiland en Ysterplaat aan haar linkerkant. Haar gedagtes dwaal na moontlike plekke waarheen sy kan gaan, en sy hou in die N1 se stadige baan sodat sy meer tyd het om te besluit. Vriende? Sy voel te skaam om in die middel van die week op hulle nommers te druk en dan nog boonop die humiliating, droewige verhaal te moet vertel. Sy wil nie nou enigiets hoef te verduidelik of analiseer nie. En sy wil wegkom uit die stad. Boonop, besef sy nou, het sy inderwaarheid nie regtig goeie vriende by wie sy net kan inval nie, net ’n magdom kennisse. In dié stad ken almal mekaar, maar die meeste mense bly so donders oppervlakkig.
’n Goedkoop hotel dan? Nee, dit sal net haar beperkte fondse opvreet en sy het nie meer ’n inkomste om op staat te maak nie.
Etienne? Moet sy teruggaan na Etienne toe? Sy kan vir hom sê sy was gister net ontsteld, sy’t ’n fout gemaak …
Nee. Om met hom op te breek was long overdue, maak nie saak hoe seer dit nog maak nie. Om nou terug te gaan, sal regressie wees. Sy’t te ver gekom om terug te draai.
Teen die tyd dat sy die afdraai bereik wat na die N7 toe lei, besef sy dat sy geen ander keuse het as om huis toe te gaan nie. Na haar ma-hulle op Witwaterbaai. ’n Plek wat sy al vir elf jaar soos die pes vermy. Met oë geskreef teen die son – ook haar sonbril is uit die paneelkassie gesteel – neem sy die afdraai teësinnig.
Toe sy later die Weskuspad bereik, is die verkeer relatief stil, maar Pamina se kop is bedrywig soos sy die roete na haar grootworddorp toe volg: Sy is angsbevange dat sy aangekla gaan word van crimen injuria ná gister se spektakel op kantoor; sy is hartseer en kwaad oor haar besittings wat gesteel is; en sy kan haarself skop oor sy gisteraand ’n kar vol goed in die stad gelos het. Maar dis nie al waaroor sy haarself wil skop nie!
Sy ril elke keer as sy aan die encounter met Fred dink – wat het haar besiel? Hy’s nie onaansienlik nie, en van wat sy kan onthou, het hy nogal lekker gevry, maar dis nie in haar aard om sommerso met iemand huis toe te gaan nie. Net soos dit nie in haar aard is om haar baas se onderdele te vloek nie. Of is dit? Verkeer sy onder ’n wanindruk wat haarself betref? Is sy eintlik net nog altyd dieselfde loose cannon wat sy daai aand van die matriekafskeid was? Aan daardie aand wil sy nie eens begín dink nie. Hopelik het die meeste mense op Witwaterbaai al daarvan vergeet, maar sy twyfel sterk. Hulle like mos van stories aandik en aan-pass, dis een van weinig tydverdrywe op daai klein dorp.
En dan dwaal haar gedagtes terug na Etienne.
Pamina het alles in haar vermoë probeer om hulle sekslewe op te kikker, maar later eenvoudig tou opgegooi. As sy eerlik met haarself sou wees, sou sy moes erken dat dit van die eerste keer dat hulle saam geslaap het nooit behoorlik wou vlot nie. Dit was sowat ’n maand nadat hulle mekaar begin sien het, en die eerste keer dat sy haar fisiek en emosioneel blootgestel het sedert haar hoërskoolliefde, Dirk. Haar eerste liefde. Haar eerste seerkry.
Dirk het haar so opgefok dat sy vir byna ’n dekade nooit weer ’n vaste verhouding kon hê nie. Sy vermoed ouens het begin dink sy is ’n cock-tease. Sy het gehou van die aandag wat sy van mans gekry het in haar vroeë twintigs. Op ’n manier het dit die leemte ná Dirk gevul. Maar sy kon haarself nooit kry om verder met hulle te gaan as vry en vinger nie. Eenkeer het ’n anonieme inbeller “Vinger alleen” deur Die Heuwels Fantasties op Stellenbosch se kampusradiostasie versoek en aan haar opgedra – ’n song wat nou seker ekstra gepas is ná gisteraand se storie.
En toe ontmoet sy vir Etienne. Fokken Etienne. Kon hy nie maar sy shit together gekry het nie? Dalk is hy net ’n Peter Pan-geval – ’n seuntjie wat nie wil grootword nie.
’n Paar kilo’s anderkant Lambertsbaai kyk Pamina na die petrolmeter op die dashboard agter die stuurwiel. Dis vreemd, sy kan sweer die naald is nog op presies dieselfde plek as toe sy laas gekyk het, net voor sy Lambertsbaai bereik het. Sy loer skuinslangs na die gat waar die radio/ CD-speler eens was en daar nou slegs geknipte drade soos kleurvolle spaghetti uitpeul. Kan dit wees dat die knip van die drade die dashboard se elektronika opgefok het?
Ná ’n tydjie kyk sy weer na die petrolnaald en koue sweet slaan op haar warm lyf uit. Die ding beweeg nie. Dalk is dit al op empty en ry sy nog heelpad met die gedagte dat die tenk so te sê vol is! En daar is geen vulstasies op hierdie pad nie. Die reserwetenk van
